ΑΚΕΛικός ανθελληνισμός: Η χειρότερη μορφή ρατσισμού στην Κύπρο!

Το έθνος και η εθνική ταυτότητα δεν συνιστούν απλώς αφηρημένες έννοιες, ούτε επιτηδευμένα εφευρεθείσες κατασκευές, οι οποίες αποτελούν αποτελέσματα πολιτικής ή άλλου είδους απόφασης. Αντίθετα, συνιστούν το απότοκο διεργασιών αιώνων σε κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο. Η Κύπρος, ένας χώρος στον οποίο έχουν ανά τους αιώνες αλληλεπιδράσει πάμπολλοι πολιτισμοί, έχει ξεκάθαρο εθνικό χαρακτήρα, ως αποτέλεσμα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων κατοίκων της. Ο ελληνικός πολιτισμός επικράτησε των υπολοίπων που πέρασαν από το νησί και εδραιώθηκε μέσα από σταδιακές διεργασίες αιώνων.

Η συζήτηση που διεξάγεται στην Κύπρο από την επαύριο του πραξικοπήματος και της εισβολής, για το κατά πόσον δηλαδή “είμαστε Έλληνες ή όχι”, δεν ανάγεται σε καμία περίπτωση στο επίπεδο αυτών των τυχαίων και μακρόσυρτων διεργασιών, οι οποίες άλλωστε έχουν ανεπαίσθητο χαρακτήρα στα πλαίσια του πραγματικού χρόνου. Πρόκειται για ένα διάλογο με καθαρά πολιτική σκοπιμότητα, τον οποίο εγκαινίασε και συντήρησε το ΑΚΕΛ. Στόχος, η δημιουργία μιας ιδεολογικής βάσης με κοινά πολιτικά σημεία αναφοράς, επί των οποίων να μπορεί να συσπειρώνει την εκλογική του βάση. Αιτία υπήρξε η αδυναμία της κομμουνιστικής ιδεολογίας να συσπειρώσει από μόνη της εκλογικές μάζες, εξ’ αιτίας τόσο των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών ιδιαιτεροτήτων της Κύπρου, αλλά και λόγω του γεγονότος ότι το ΑΚΕΛ μετά το 1974 υπήρξε –και είναι- ένα κόμμα εξουσίας. Αυτό σημαίνει ότι η κομμουνιστική του ταυτότητα παραμένει έωλη, από την στιγμή που δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μεταφραστεί σε πολιτική πράξη: Δεν μπορεί το ΑΚΕΛ να προτείνει την μετάβασή μας στον σοσιαλιστικό-κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής, ούτε την κατάργηση του κράτους και την επικράτηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, όπως προτείνει η μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία. Κατά συνέπεια, ο ανθελληνισμός υπηρέτησε ως μια πιο αξιόπιστη και πειστική ιδεολογική βάση.

Δυστυχώς για το ΑΚΕΛ, παρά το ότι πέτυχε μέσα από τους πανίσχυρους προπαγανδιστικούς του μηχανισμούς να δημιουργήσει έναν ισχυρό ιδεολογικό πυρήνα, ο οποίος να είναι θετικός δέκτης της ανθελληνικής φιλολογίας, δεν έγινε κατορθωτή η παρείσφρηση αυτών των ιδεών στην υπόλοιπη κυπριακή κοινωνία. Δεν πείσθηκαν δηλαδή οι Κύπριοι να αρνηθούν την ελληνική τους εθνική ταυτότητα, πλην μιας μερίδας των οπαδών του ΑΚΕΛ. Και αυτοί όμως, είναι αρνητές της ελληνικότητάς τους επί μίας σαθρής βάσης και προσφεύγοντας σε αστεία επιχειρήματα. Ως αποτέλεσμα αυτής της αποτυχίας, σήμερα το ΑΚΕΛ έχει υπαναχωρήσει μερικώς από τον ανθελληνικό λόγο. Παραδέχεται εν μέρει την ελληνική εθνική ταυτότητα των Κυπρίων, επιμένει όμως ότι αυτή δεν πρέπει να τονίζεται για να μην ενοχλούνται οι Τουρκοκύπριοι. Επιπλέον, υπομιμνήσκει το πραξικόπημα, το οποίο παρουσιάζει ως το φυσικό απότοκο της ενωτικής ιδεολογίας, χωρίς βέβαια να λαμβάνει υπόψη όλες τις πολιτικές και κοινωνικές παραμέτρους που συνέτρεξαν για να οδηγηθούμε σε αυτό. Την ίδια στιγμή, τονίζει την ανάγκη στενών σχέσεων με την Ελλάδα και φροντίζει να σχετίζεται επιδεικτικά με δημοφιλείς Ελλαδίτες καλλιτέχνες και ανθρώπους των γραμμάτων. Το γεγονός αυτό καταδεικνύει την απόφαση του ΑΚΕΛ να υποχωρήσει από τον –μετά το ’74- ανθελληνισμό, ο οποίος ό,τι είχε να προσφέρει σε πολιτικό επίπεδο το πρόσφερε.

Εν τούτοις, παρά την μερική έστω υπαναχώρησή του ΑΚΕΛ από την πολιτική του “ξιπετσισμένου κουρκουτά”, τα ιστορικά και κοινωνικά βαρίδιά της παραμένουν. Σημαντική μάζα αφοσιωμένων ΑΚΕΛικών εξακολουθούν να είναι αρνητές της ελληνικότητας, ενώ συχνά-πυκνά εκφράζουν με έντονο τρόπο την εμπάθειά τους έναντι των Ελλαδιτών αδελφών. Μια εμπάθεια η οποία συνιστά την χειρότερη μορφή ρατσισμού στην σύγχρονη Κύπρο. Ενδεικτικό είναι το περιστατικό της δράσης οδηγού ταξί, που συνελήφθη πριν από μερικά χρόνια επειδή προκαλούσε φθορές σε αυτοκίνητα με ελλαδικές πινακίδες εις ένδειξη μίσους. Ταυτόχρονα, έχουν κατά καιρούς παρατηρηθεί ρατσιστικές συμπεριφορές έναντι στρατιωτών της ΕΛΔΥΚ σε δημόσιους χώρους, όπως και κάψιμο ελληνικών σημαιών και εξύβριση του ελληνικού έθνους από οπαδούς της Ομόνοιας. Όλα αυτά συνιστούν απομεινάρια του φανατισμού και του ρατσιστικού μίσους που φρόντισε το ΑΚΕΛ να δημιουργήσει σε παλαιότερες εποχές, με στόχο το πολιτικό-εκλογικό όφελος.

Είναι τουλάχιστον αστείο να αναλογίζεται κανείς ότι στελέχη του ΑΚΕΛ, του κόμματος της παραδοσιακής αριστεράς, ευαγγελίζονται συχνά με ύφος χιλίων καρδιναλίων την έγνοια τους για την εξάλειψη της ξενοφοβίας και του ρατσισμού από την Κύπρο. Και αυτό γιατί δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ στην Κύπρο οποιαδήποτε οργανωμένη ρατσιστική τάση, πλην του ρατσισμού μερίδας των οπαδών του ΑΚΕΛ έναντι της Ελλάδας και των Ελλαδιτών. Μια μορφή ρατσισμού, η οποία αποδεικνύει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ότι όποιος σπέρνει πολιτικούς ανέμους, θερίζει κοινωνικές θύελλες.

http://www.apoellas.com/main/article.php?id=2-11-13