Ο Ελληνισμός στο εδώλιο

Λίγους μήνες μετά την εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, μιλώντας στο Συνέδριο των Αποδήμων στην Πάφο, είπε, μεταξύ άλλων, και τα εξής: «Πρέπει να ξεχάσουμε τους ήρωες, τις μάνες και τις παραμάνες αν θέλουμε να λύσουμε το Κυπριακό».

Σε ομιλία του στη δεξαμενή σκέψης του Brookings Institute της Αμερικής, διατύπωσε την άποψη ότι οι ούτω καλούμενες μητέρες πατρίδες, στην πραγματικότητα εισέβαλαν και οι δύο στην Κύπρο.

Μόλις πρόσφατα ο Πρόεδρος της Συρίας, μιλώντας στη συγκέντρωση του ΚΕΒΕ στη Λευκωσία, αποκάλυψε ότι ο κύριος Χριστόφιας τού εκμυστηρεύτηκε ότι η Κύπρος βρίσκεται πιο κοντά στη Συρία απ’ ό,τι στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Σημερινή», ημερομηνίας 7/11/10, ο Υπουργός Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας εξήγγειλε σειρά μέτρων για την ενσωμάτωση των μεταναστών στην Κύπρο, μεταξύ των οποίων και την εκμάθηση της… κυπριακής γλώσσας!

Είναι επίσης γνωστό και έχει καταστεί η αιχμή του δόρατος της επικοινωνιακής πολιτικής των κυβερνώντων, ότι όποιος πολίτης, οργανωμένος φορέας, σωματείο ή πολιτικό κόμμα προασπιστεί τα ιδανικά, τους αγώνες, την ελληνικότητα, την εθνική αξιοπρέπεια του κυπριακού Ελληνισμού, κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου σαν ακραίος εθνικιστής, σαν σοβινιστής, ρατσιστής, φασίστας, ακόμα και… νεοναζί.

Κάτω από το βάρος αυτών των βαριών κατηγοριών και των ψυχοφθόρων χαρακτηρισμών, ακόμα και ο πιο γνήσιος πατριωτισμός λοιδορείται και υποσκάπτεται.

Μέσα σ’ αυτό το αμείλικτο στόχαστρο που έχει στηθεί, ο καθένας από μας νιώθει αποκαμωμένος, ευάλωτος, αποδυναμωμένος και αδύναμος να αντιδράσει.

Νιώθει μόνος γιατί η Ελλάδα, είτε μέσα από τις περιπέτειες και τη χρεοκοπία της είτε από διπλωματική αβρότητα είτε ακόμα για να μην ανατινάξει τις ελάχιστες εναπομείνασες γέφυρες, αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να πάρει θέση και να αντιτάξει την οφειλόμενη αξιοπρέπεια της πάλαι ποτέ Μητρόπολης του Ελληνισμού.

Τέλος, η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων, υπό τη σκιά της εμπειρίας της αφροσύνης του 1974, που κάτω από το μανδύα της εθνικοφροσύνης και των εθνικών ιδανικών άνοιξαν τις κερκόπορτες στον Αττίλα, με τις συνεπαγόμενες καταστροφικές συνέπειες για τον κυπριακό Ελληνισμό, σιωπούν ή αδρανούν απέναντι στον ορατό κίνδυνο του αφελληνισμού της Κύπρου.

Πραγματικά είναι να διερωτάται κανείς πώς έχουν ανατραπεί τα πάντα σ’ αυτό τον τόπο μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι να εξοργίζεται ο κάθε νουνεχής πολίτης αυτής της δύσμοιρης πατρίδας πώς όλα έχουν αλωθεί και το μόνο που έχει απομείνει είναι να ανεχόμαστε τα πάντα και να παραμένουμε απονευρωμένοι και εντελώς αδύναμοι να αντιδράσουμε.

Είναι να απελπιζόμαστε, γιατί η ιστορική πορεία 3000 ετών τείνει να εκμηδενιστεί και να καταρρεύσει μέσα σε διάστημα λιγότερο από τα 40 χρόνια.

Πού χάθηκε η αξιοπρέπεια, η αυτοεκτίμηση και ο σεβασμός προς την ίδια την ιστορία μας;

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/329741

Περήφανοι Νέοι

Μόνο περήφανει μπορούμε να νιώθουμε για την σημερινή νεολαία όπου το τελευταίο χρονικό διάστημα μας εκπλήσει θετικά πάντοτε. Διαδηλώσεις, οι ανυπότακτοι νέοι οι οποίοι δεν συμβαδίζουν ΄μ' αυτά που θέλουν κάποιοι να μας κάνουν να τα ακολουθήσουμε. Ακολουθούν το δρόμο του δικαίο, το δρόμο που χάραξαν απο τα πανάρχαια χρόνια οι πρόγονοι μας με πιο ηρωική στιγμή το 1955 - 1959 όπου νέοι και όχι μόνο πήραν τα βουνά για την ελευθερία την αυτοδιάθεση και την ΕΝΩΣΗ. Σήμερα ο αγώνας γίνεται σε διαδηλώσεις τις οποίες θέλουν κάποιοι να θάψουν στο μνήμα της Κύπρου το οποίο ετοιμάζουν. Δεν θα σας αφήσουμε. Είμαστε εδώ όσο και αν θέλουν κάποιοι να μην το παραδεχθούν

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Ζητω η ΕΟΚΑ

Εκείνος ο ήχος της θηλιάς, όταν τέντωσε το σχοινί για να πάρει τη ζωή του συμπολεμιστή τους, λύγιζε ακόμη και τ' άψυχα σίδερα, όμως δεν στάθηκε ικανός να λυγίσει τους αντρειωμένους αντάρτες της ΕΟΚΑ.Αμήχανοι οι δήμιοι παρακολουθούν τη λεβεντοσειρά των ηρώων με τη θηλειά στο λαιμό και γρήγορα το εχθρικό μένος τους μεταβάλλεται σε θαυμασμό για τα αμούστακα παλικάρια. Κανένα απ' αυτά τα παλικάρια δεν δείλιασε. Από κανέναν δεν απέσπασαν ούτε μία πληροφορία οι Άγγλοι. Έτσι απλά προτίμησαν το θάνατο από την ατίμωση, την αρετή από την καλοπέραση, τη λεβεντιά από τη δειλία. Έτσι απλά πορευτήκανε μερικά μέτρα από το κελί τους μέχρι την αγχόνη για να μπουν στο πάνθεο των ηρώων και στην αθανασία.Οι επαναστατημένοι, όμως, συνέχιζαν απτόητοι να κτυπούν στρατιωτικούς στόχους , γράφοντας με το αίμα τους ένα ακόμα έπος για την μακρόχρονη ελληνική ιστορία της Κύπρου. Παρά τις προσπάθειες των αποικιοκρατών, οι επαναστατημένοι δεν λύγιζαν. Κτυπούσαν και ξανακτυπούσαν τα αγγλικά στρατόπεδα, τα αγγλικά στρατεύματα τα αγγλικά συμφέροντα. Περπάτησαν μόνοι από τα κελιά των μελλοθανάτων μέχρι τον τόπο της εκτέλεσης και αν δεν ήταν πισθάγκωνα δεμένοι με χειροπέδες θα έπαιρναν οι ίδιοι με τα χέρια τον βρόχο και θα τον έβαζαν στο λαιμό τους. Θεωρούσαν την ακριβή ζωή τους πιο μικρή από τον πόθο της λευτεριάς .

Μπορούσαν να προδόσουν τους συναγωνιστές τους, να πάρουν ένα μεγάλο ποσό για αμοιβή και να φύγουν με την οικογένειά τους για την Αγγλία. Όμως η Ελληνική ψυχή τους το απαγόρευε. Και έμειναν στον τόπο της μάχης για να γίνουν ολοκαύτωμα σε υπόγεια κρησφύγετα, για να πέσουν νεκροί, διάτρητοι από σφαίρες σε αγιασμένους από το αίμα τους αχυρώνες. Γνώριζαν καλά πως με τον θάνατό τους θα φωτιζόταν περισσότερο ο ήλιος της δικαιοσύνης, τον οποίον επιθυμούσαν να εγκαταστήσουν πάνω από την πικρή-μικρή πατρίδα. Ξεφτίλισαν τον ίδιο το θάνατο, μεθυσμένοι από το γλυκό κρασί που μόνο οι Έλληνες μπορούν να φτιάχνουν εδώ και αιώνες, όταν η πατρίδα το απαιτεί. Ζήτω η 1Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ....ΖΗΤΩ Η ΕΟΚΑ

ΖΗΤΩ 'Η 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!!!!!!!!!!!!

ΕΧΘΡΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΡΩΤΗΣΕΣ ΠΟΙΟΝ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ.


Το σύγχρονο Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ
Η έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου βρήκε όλο τον Ελληνισμό ψυχικά έτοιμο για τις δύσκολες ώρες πού θα ακολουθούσαν. Ο μεγάλος πόλεμος πού κρατούσε ήδη στην Ευρώπη περισσότερο από ένα χρόνο, τα «εξ Εσπερίας νέφη», που πλησίαζαν απειλητικά, ο τορπιλλισμός της «Έλλης», η γενικότερη εξέλιξη των πολεμικών γεγονότων είχαν πείσει όλους ότι κάποια στιγμή το Έθνος θα εκαλείτο στον υπέρ πάντων Αγώνα. Οταν ο πρέσβυς της Ιταλίας στην Ελλάδα παρέδωσε το τελεσίγραφο στον Ιωάννη Μεταξά και ουσιαστικά ζητούσε την άνευ όρων παράδοση της Ελλάδας στους Ιταλούς, ο μεγάλος εθνικός ηγέτης αντέταξε αυτό που του επέβαλλε η εθνική συνείδηση και η μακραίωνη Ελληνική ιστορία του. ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ.

Πρωί 28ης Οκτωβρίου 1940. Πολεμικό ανακοινωθέν.
"Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 05:30 ώρας της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους."

Ο εθνικός ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς ο οποίος στάθηκε αντάξιος των προγόνων του βροντοφωνάζοντας τους Ιταλούς «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ»







Έλληνες στρατιώτες χορεύουν γύρω από ένα πυροβόλο.
"Αχ Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο, με τους Τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάλω"











Διάγγελμα Πρωθυπουργού κ. Ι. Μεταξά
"Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών".


ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ

"Καθημερινή", 29 Οκτωβρίου 1940
ΤΟ ΣΤΙΛΕΤΟΝ
[...] Αλλά διατί πριν εδώ κινηθή προς τον πρωθυπουργικόν οίκον ο φαιδρότατος αντιπρόσωπός των και κινηθή εκεί εις την Ήπειρον ο στρατός των, δεν έρριπτον εν πρόχειρον βλέμμα εις την Ελληνικήν Ιστορίαν;... Πότε η Ελλάς παρεδόθη αμαχητί; Πότε ενικήθη πριν ποτίση το χώμα της με την τελευταίαν ρανίδα του αίματός της; Εις ποίαν στιγμήν έκαμε λογαριασμούς των δυνάμεών της προς τας δυνάμεις του αντιπάλου της, διά να μάθη έπειτα αν έχη την δυνατότητα να υπερασπίση την τιμήν της; Κράτος μικρόν με ιστορίαν μεγίστην, μήτηρ θηλάσασα την υφήλιον, φάρος λαμπροτάτου φωτός, η Ελλάς, καταυγάσασα τους αιώνας, έδωσεν εις όλην την ανθρωπότητα όχι μόνον την ζωήν, το φως, τον πολιτισμόν, τα γράμματα και τας τέχνας, αλλά και το παράδειγμα της αυτοθυσίας και του ηρωισμού, την Σαλαμίνα, τας Θερμοπύλας, το Ζάλογγον, το Σούλι, το Μεσολόγγι...
Κληρονόμοι πλούτου τόσον μεγάλου, βαρείς από τον φόρτον τόσων θρύλων και τόσων παραδόσεων, πώς μας εφαντάσθησαν τώρα κύπτοντας εμπρός εις τα κατάστιχα των πετρελαίων και της βενζίνης και των μηχανοκινήτων μονάδων και αποφασίζοντας να παραδώσωμεν την ιστορίαν μας εις τους αριθμούς και εις τα πετρέλαια την τιμήν μας;... [...]
Γ.Α.Β.

Ο συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης, διοικητής του αποσπάσματος Πίνδου κατά τις πρώτες κρίσιμες ώρες της ιταλικής επίθεσης, συνδύασε το όνομά του με τις πρώτες νίκες κατά των Ιταλών. Στη φωτογραφία ο σ/ρχης Δαβάκης έφιππος μπροστά από το διοικητήριο του στο Επταχώρι.



"Καθημερινή", 4 Νοεμβρίου 1940
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
[...] Λοιπόν;... Θα συνεχίσωμεν την συζήτησιν; Θα βάλωμεν κάτω έναν καφέν και θα σταθώμεν γύρω από το φλιτζάνι του οι απόλεμοι, οι άχρηστοι, οι καφενόβιοι, διά να πούμε, περί του ποιος θα νικήση και ποιος θα επικρατήσει;... Προς Θεού! θα νικήση η Ελλάς! Όλους; ΟΛΟΥΣ! ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ! Χωρίς συλλογισμούς, χωρίς συζητήσεις, χωρίς κεφάλια τα οποία αργοκινούνται και αμφιβάλλουν, χωρίς μυαλό. Μυαλό δεν χρειάζεται. Χρειάζεται ενθουσιασμός και παραφροσύνη. Χρειάζεται θάρρος αλόγιστον και καρδιά. Με αυτό το υλικόν έγινεν ο Αγών του Εικοσιένα. Με αυτά τα όπλα νικούν οι λαοί. Ήρθατε να πάρετε την Ήπειρον;... ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Έχετε Στρατούς, έχετε Στόλους, έχετε αεροπλάνα, είσθε σαράντα πέντε εκατομμύρια και είμαστε πέντε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Θα μας κάψετε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Και θα προχωρήσωμεν και θα νικήσωμεν και θα σας πετάξωμεν εις την θάλασσαν. Γίνεται;... Γίνεται, δεν γίνεται,αυτό πρέπει να αισθάνεται και να βροντοφωνή η καρδιά. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΗ.
[...] Θάρρος λοιπόν! Ό,τι θέλομεν αληθινά, με όλην μας την δύναμιν, γίνεται. Ό,τι αποφασίσωμεν με την ψυχήν μας γίνεται. ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΗ.
[...] Όλοι μαζί! Θα αγωνισθώμεν τώρα όλοι μαζί, θα ανθέξωμεν όλοι μαζί, θα προελάσωμεν όλοι μαζί, και μίαν ευλογημένην ημέραν, όταν θα διαλαλούν την ευτυχίαν μας οι κώδωνες των σημαιοστολίστων εκκλησιών μας, θα ψάλλωμεν όλοι μαζί ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ ΤΑ ΝΙΚΗΤΗΡΙΑ... [...]
Γ.Α.Β.


Ο Έλλην στρατιώτης έχει ποδοπατήσει τα Ιταλικά φασιστικά σύμβολα και ετοιμάζεται τώρα να τα βάλει με τους Γερμανούς Ναζί που ακολουθούν

Επικύνδυνος για την εξωτερική πολιτική

Σχόλιο Ε.Α: Από το κακό στο χειρότερο. Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο άνθρωπος ο οποίος δεσμεύτηκε να δουλέψει για την επίλυση του Κυπριακού καθημερινώς μας παίρνει χρόνια πόσα. Το αποκορύφωμα ήρθε εχθές με τις δηλώσεις του Χριστόφια περί εισβολής της Ελλάδας στην Κύπρο πριν την τούρκικη εισβολή. Τα συμπεράσματα δικά σας...
----------------------------------------------------------------

Ο πρόεδρος Χριστόφιας, από τη μέρα που ανήλθε στο προεδρικό αξίωμα, καταβάλλει κάθε προσπάθεια απενοχοποίησης της Τουρκίας για την εισβολή του 1974. Κατ’ αρχάς, παρά την κατάφορη παραβίαση των «συμφωνιών» 77-79, τόσο με την ίδρυση του ψευδοκράτους, όσο και με το πακέτο συνομοσπονδίας του «συντρόφου» Ταλάτ τον περασμένο Δεκέμβρη, επιμένει να διαπραγματεύεται στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με την τουρκοκυπριακή πλευρά, υποβαθμίζοντας τον ρόλο του από Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας σε εκπρόσωπο της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, παραπλανεί την διεθνή κοινή γνώμη, παρουσιάζοντας το πρόβλημα της Κύπρου ως πρόβλημα δύο κοινοτήτων και όχι ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής 36 χρόνων από την Τουρκία, αφήνοντας την Τουρκία να φαίνεται στο διεθνές προσκήνιο ως ο «καλοθελητής» της λύσης.

Παράλληλα, αρνήθηκε να δεχτεί την «πρόταση των 7 νομικών» γι’ αξιοποίηση της απόφασης Δημόπουλου vs Τουρκίας, βάσει της οποίας η Τουρκία παραδέχεται ότι ελέγχει διοικητικά τα κατεχόμενα. Βάσει της πρότασης αυτής, ο Πρόεδρος θα μπορούσε να σταματήσει τις συνομιλίες με το πιόνι της Άγκυρας και να καλέσει απ’ ευθείας την Άγκυρα στο τραπέζι των συνομιλιών για ν’ αναλάβει τις ευθύνες της έναντι του διεθνούς παράγοντα.

Τέλος, σ’ ένα χτεσινό (28/09/10) παραλήρημα μακαριακού τύπου (θυμηθείτε την περιβόητη ομιλία του στον ΟΗΕ) στο ινστιτούτο Μπρούκινγκς στην Ουάσιγκτον μπροστά σε διπλωμάτες από αρκετές χώρες, έκανε λόγο για δύο εισβολές στην Κύπρο από τις μητέρες πατρίδες, εξισώνοντας έτσι το πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών με την τουρκική εισβολή και δίνοντας άλλοθι στην Τουρκία!

Μπορούμε να πούμε χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ότι ο εκλελεγμένος πρόεδρος της Κύπρου, ζημιώνει το νησί μας, δίνοντας άλλοθι στην Τουρκία, αφήνοντάς την να παίξει ανενόχλητη τον ρόλο του «ειρηνοποιού» και δίνοντάς της επιχειρήματα για διευκόλυνση της ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στο κάτω κάτω ας αποφασίσει ο πρόεδρος και το κυβερνόν ΑΚΕΛ! Τελικά το 1974 το πραξικόπημα έγινε από την ΕΟΚΑ Β’ η οποία αποτελείτο από Κυπρίους, διατεταγμένο από τον επί 6 μήνες νεκρό Γρίβα, ή ήταν εισβολή από τη χουντοκρατούμενη Ελλάδα;

«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε…»

2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1958: ΣΚΥΤΑΛΟΔΡΟΜΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΧΑΝΙ ΤΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ

Το χανι της Γραβιάς. Αυτή η ονομασία αρμόζει εις μια των επικωτέρων μαχών εξ όσων έχει δώσει η ΕΟΚΑ, η οποία έλαβε χώραν εις ένα αχυρώνα του χωριού ΛΙΟΠΕΤΡΙ τη 2αν Σεπτεμβρίου 1958. μεταξύ αγγλικού στρατού και τεσσάρων γενναίων μαχητών της ΕΟΚΑ, των Ανδρέα Κάρυου, Φώτη Σταύρου Πίττα (διδασκάλου), Ηλία Παπακυριακού και Χρίστου Σαμάρα.

"Είναι πολύ δύσκολο εις εμέ να ξεχωρίσω μεταξύ των τεσσάρων αυτών παλικαριών ποίος ήταν ο γενναίος των γενναίων, διότι και οι τέσσαρες συνηγωνίσθησαν την στιγμήν εκείνη ποίος θα πέθαινε γενναιότερος. Ο ηρωικός θάνατος των με συνεκίνησε βαθύτατα υφ΄ ας συνθήκας συνετελέσθη, αλλά και με υπερηφάνειαν, ως αρχηγός, τον κατεχώρησα εις τας σελίδας της ιστορίας της ηρωικής ΕΟΚΑ, διότι έδειξε ποία στοιχεία περικλείει η Οργάνωσις... «των τρομοκρατών»!! και από ποιά υψηλά ιδεώδη ενεφορούντο οι αγωνιστές της. Και ενταύθα όπως και εις την μάχη του Μαχαιρά κατά Αυξεντίου, οι Άγγλοι στρατιώται μολονότι πολυάριθμοι και διαθέτοντες όλα τα σύγχρονα μέσα δεν κατόρθωσαν να καταβάλουν τους ελαχίστους υπερασπιστάς του αχυρώνος και εχρησιμοποίησαν βενζίνην δια να πυρπολήσουν τον αχυρώνα και εξοντώσουν απάνθρωπως τους εντος αυτού αγωνιζομένους [...] Ο Κυπριακός και ο ξένος τύπος εξήρε την γενναιότητα των τεσσάρων αγωνιστών, βρεττανός δε λοχαγός εδήλωσεν ότι «κατεπλάγησαν όλοι από την μάχη που έδωσε η ΕΟΚΑ στο Λιοπέτρι».
Απομνημονεύματα Γεωργίου Γρίβα Διγενή

Η μάχη των αετών, χαρακτηρισμός της σκυταλοδρομίας του θανάτου, βρίσκει την πλήρη έκφραση του στη μάχη του Αχυρώνα, της 2ας Σεπτεμβρίου 1958, με ήρωες τον Ανδρέα Kάρυo, το Φώτη Πίττα, τον Ηλία Παπακυριακού και το Χρίστο Σαμάρα.

Μετά από προδοσία, οι Άγγλοι πάτησαν το Λιοπέτρι. Η κατάσταση εκτιμήθηκε στα γρήγορα. 0 Αγγλικός στρατός θ' απέκλειε το χωριό θα έκανε έρευνες. Οι καταζητούμενοι έπρεπε να διαφύγουν. Αποφάσισαν: Θα επέβαιναν αυτοκινήτου που θα οδηγούσε ντόπιος αγωνιστής. Μόλις συναντιόντουσαν με τους Εγγλέζους, το αυτοκίνητο θ' ανέπτυσσε τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα, θα έσπαζε του κλοιό, ενώ ταυτόχρονα οι καταζητούμενοι θα πυροβολούσαν με τα αυτόματα τους. Πραγματικά το αυτοκίνητο προχώρησε προς την έξοδο του χωριού. Οι Εγγλέζοι ήταν πολλοί. O Ανδρέας, ο Φώτης - δραπέτες κι οι δυο από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Πύλας από τις 13 Μαρτίου 1958 - ο Ηλίας κι ο Χρίστος, πετάχτηκαν κι άρχισαν μάχη που δεν βάσταξε όμως πολύ. Υστερα χάθηκαν μέσα στο σκοτάδι και γύρισαν στο σπίτι του Παναγιώτη Καλλή, ιδιοκτήτη του μοιραίου αχυρώνα, που έμελλε να μετατραπεί σε βωμό δόξας ουρανόφταστης.

Ήταν η αυγή της 1 ης Σεπτεμβρίου 1958. ώρα 3 ή 4. Οι καταζητούμενοι μπήκαν στον αχυρώνα. Σε λίγο ακούστηκαν τα μεγάφωνα του στρατού. Στο Λιοπέτρι κηρυσσόταν κατάσταση αποκλεισμού και αναγκαστικού κατ' οίκον περιορισμού. Κανείς δεν μπορούσε πια να κινηθεί στις στράτες εκτός απ' τους Εγγλέζους. Οι πόρτες αμπαρώθηκαν και το χωριό περίμενε με την καρδιά σφιγμένη, ανυπεράσπιστο, βουβό. Οι αγωνιστες καταλαβαν οτι απο λεπτο σε λεπτο οι Αγγλοι θα ερευνουσαν και τον αχυρωνα. Στις κρισιμες αυτες στιγμες δεν εχασαν καθολου το θαρρος και την εφευρετικοτητα τους. Πριν κρυφτουν, εριξαν στα αχυρα που βρισκονταν μεσα στον αχυρωνα αρτυματα για να παραπλανησουν τα ανιχνευτικα σκυλια. Ετσι και εγινε. Οι Εγγλέζοι άρχισαν εξονυχιστικές έρευνες. Μπήκαν στα σπίτι, στον αχυρώνα, κοίταξαν παντού, δεν βρήκαν ίχνη. Έφυγαν. O κόσμος συγκεντρώθηκε σε συρματόφραχτους χώρους. Έγιναν ανακρίσεις. Ζητήθηκαν πληροφορίες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες. 0 κόσμος γύρισε στα σπίτια του. Κάποιοι όμως κρατήθηκαν για περαιτέρω ανακρίσεις.

Στις 1:00 μετά τα μεσάνυχτα της 2ας Σεπτεμβρίου οι Άγγλοι επανήλθαν κατόπιν πληροφοριών, περικύκλωσαν τον αχυρώνα και ζητούσαν από τον ιδιοκτήτη να τους δείξει που κρύβονταν οι τέσσερις αγωνιστές. Ο ιδιοκτήτης και η οικογένειά του δεν έδωσαν καμιά πληροφορία παρά τα βασανιστήρια, στα οποία υποβλήθηκαν. Οι Άγγλοι κάλεσαν τους αγωνιστές να παραδοθούν, αλλά δεν πήραν καμιά απάντηση. Στη συνέχεια, έχοντας προκάλυμμα τον ιδιοκτήτη, πυροβόλησαν εντός του αχυρώνα, αλλά και πάλι δεν πήραν καμιά απάντηση. Το πρωί της 2ας Σεπτεμβρίου έγινε νέος κατ' οίκον περιορισμός και ο ιδιοκτήτης του Αχυρώνα υποβλήθηκε σε νέα βασανιστήρια. Οταν επέστρεψε ο Παναγιώτης Καλλής μπήκε κλεφτά στον αχυρώνα, μίλησε με τα παλικάρια. 'Όλοι διέβλεπαν τον επερχόμενο κίνδυνο κι είχαν αποφασίσει να δώσουν τη μάχη.
- Αν μας ανακαλύψουν εμείς θα σκοτωθούμε, είπε ο Ανδρέας Κάρυος. Οι τέσσερις ήρωες ήταν αγνοί ιδεολόγοι και τουλάχιστον ο Κάρυος, ο Πίττας και ο Παπακυριακού είχαν δηλώσει μέρες προηγουμένως ότι ήταν αδύνατο να συλληφθούν από τους Άγγλους. Αγκάλιασαν τον Καλλή, τον φίλησαν 'Ήταν ο ύστατος αποχαιρετισμός.

Ομάδα στρατιωτών, που έφτασε κοντά στον αχυρώνα δέχτηκε πυροβολισμούς από τους τέσσερις αγωνιστές. Οι Άγγλοι τότε ζήτησαν ενισχύσεις, που σύντομα ήρθαν.
Και το κακό ξεκίνησε. . . .

'Ένας ελληνομαθής δεκανέας, ο Πήτερ Φρέντερικ Φλήητ, φώναξε στα ελληνικά κατά διαταγή του Άγγλου ταγματάρχη Φίλιπ Τζων Ρόουλυ Χέυλαντ:
- E, σεις, παραδοθείτε κι εβγάτε έξω, αλλιώς οι στρατιώτες Θ' ανοίξουν πυρ εναντίον σας. Όπως ο δεκανέας μαρτύρησε στη θανατική ανάκριση, επανέλαβε τρεις φορές τα ίδια λόγια και κάθε φορά η απάντηση ήταν μια ριπή. Υπάρχει όμως και η ελληνική πληροφορία ότι ο δεκανέας φώναξε:
"Αν θέλετε τη ζωή σας, παραδοθείτε" αλλά δεν δόθηκε απάντηση. Σιγή απόλυτη επικράτησε στον αχυρώνα. Καμιά μαρτυρία ζωής. Ο προμαχώνας ήταν ήδη περικυκλωμένος κι ο κλοιός του θανάτου αδιαπέραστος. Η ειμαρμένη είχε προδιαγράψει τις εξελίξεις 'Ωρες για κούφιες ελπίδες και ψευδαισθήσεις δεν απέμειναν. Ούτε καταδέχονταν τέτοια οι σταυραετοί. Γύρω από τον Αχυρώνα επικράτησε εντάφια σιγή εκείνες τις στιγμές. Οι Εγγλέζοι ταμπουρώθηκαν πίσω από τοίχους, δόμες. Πήραν θέσεις σε μπαλκόνια, βεράντες, στέγες. Ξάπλωσαν στα χαντάκια. Το μυστικό απλώθηκε σ' όλο το χωριό. Το Λιοπέτρι σώπαινε και καρτέραγε. Μια κουφόβραση κυριαρχούσε που προμήνυε το σεισμό. Κι έσπασε η τραγική σιωπή από τη φωνή του μεγαφώνου:
- Παραδοθείτε.
- ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, αντιλάλησαν οι αιώνες. Τα κλείστρα των πολυβόλων σηματοδότησαν με τον ξηρό μεταλλικό κρότο την έναρξη της μάχης. Κι αμέσως, εκρήξεις χειροβομβίδων, ριπές δεκάδων αυτομάτων, συγκλονιστικοί πολυβολισμοί, κραυγές, φωνές πόνου, ουρλιαχτά, εγγλέζικες διαταγές, πανδαιμόνιο. Μια ομάδα στρατιωτών επιχείρησαν να πλησιάσουν τον Αχυρώνα, έκαναν μερικά βήματα, δέχτηκαν στο ψαχνό τις σφαίρες βροχή, ούρλιαξαν κάποιοι, σπάραξαν στο έδαφος και οι άλλοι οπισθοχώρησαν πανικόβλητοι. Τα παλικάρια έτρεχαν, εναλλάσσονταν, βρίσκονταν σ' όλες τις πολεμίστρες, κροτάλιζαν τ' αυτόματα, έριχναν χειροβομβίδες, σκορπούσαν το θάνατο. 'Ένας αξιωματικός διέταξε στρατιώτη να προχωρήσει, εκείνος αρνήθηκε. Τον πυροβόλησε με το περίστροφό του και τον άφησε στον τόπο. Κάποιοι κατάφεραν να βγουν αθέατοι στη στέγη του Αχυρώνα. Άνοιξαν τρύπα, πέταξαν ρούχα λουσμένα με βενζίνη, έβαλαν φωτιά, μα έσβησε. Έφεραν ελικόπτερο, πέταξε πάνω απ' τον Αχυρώνα, έριξε εμπρηστικά, φούντωσαν φλόγες, το Χάνι της Γραβιάς καιγόταν. Μα οι αγωνιστές συνέχιζαν τη μάχη, Τους φώναζαν να παραδοθούν κι εκείνοι απαντούσαν:
- Μολών Λαβέ.

Έφτασε ως τ' Αυγόρου ο σάλαγος της μάχης. Κι η μάνα του Κάρυου βγήκε στην αυλή και φώναξε:
- Δύναμην, γιέ μου. Δύναμην, Να πεθάνεις λεβέντης!
'Ηρθαν νοσοκομειακά δυο τουλάχιστον φορές. Φόρτωσαν νεκρούς, τραυματίες, έφυγαν και ξαναγύρισαν. Κι ο ορυμαγδός του πολέμου συνεχιζόταν, θέριζε ο θάνατος. κορμιά, λουζόταν μ' αίμα η γη, μέχρι τις δυο το δείλις. 'Ώσπου το ελικόπτερο έβρεξε με βενζίνη τον Αχυρώνα. Τα φλογοβόλα μετέτρεψαν τον προμαχώνα σε πυρακτωμένη κόλαση και οι αντάρτες άρχισαν με την τελευταία σφαιροθήκη, ο καθένας με τη σειρά του, την έξοδο, καταιγιστικά πυροβολώντας, μέχρι που διάτρητοι έπεφταν στην αυλή του θυσιαστηρίου νεκροί. Ποιος έπεσε πρώτος, ποιος τελευταίος, κανείς δεν έμαθε ποτέ κι ούτε θα μάθει. Μόνο ισχυρισμοί των Εγγλέζων υπάρχουν για τη σειρά των σκυταλοδρόμων του Θανάτου. Στην ανάκριση λέχθηκε ότι πρώτος έπεσε ο Ανδρέας Κάρυος και σε λίγο ο Χρίστος Σαμάρας. Ακολούθησε ο Φώτης Πίττας και τελευταίος ο Ηλίας Παπακυριακού. 'Οταν οι καπνοί διαλύθηκαν, οι πυροβολισμοί σταμάτησαν, οι Εγγλέζοι προχώρησαν δειλά-δειλά και λόγχισαν τους πεθαμένους σταυραετούς. Λόγχισαν τα νεκρά κορμιά με λύσσα και πυροβόλησαν τους ήρωες με περίστροφα. Δεν τους φοβόνταν πια! Ο Ανδρέας Κάρυος κι ο Χρίστος Σαμάρας έπεσαν ο ένας κοντά στον άλλο κατά το νότο. O δάσκαλος, ο Φώτης Πίττας προς την ανατολή. Κι ο Ηλίας Παπακυριακού βρέθηκε προς το βορρά.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΥΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Αυγόρου της επαρχίας Αμμοχώστου στις 16 Ιουλίου1926. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του και αργότερα καταρτίστηκε μελετώντας θέματα θεολογίας, λογιστικής, αγγλικών και ελληνικής λογοτεχνίας. Ήταν στέλεχος της ΠΕΚ και πρωτοστάτησε στην ίδρυση της ΣΕΚ, της ΠΕΟΝ και του θρησκευτικού συλλόγου του χωριού του. Τον Ιανουάριο του 1955 συνδέθηκε με τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Υπήρξε ο διοργανωτής και ο πρώτος υπεύθυνος του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. στο Αυγόρου.
Πήρε μέρος την 1η Απριλίου 1955 στην επιχείρηση αποκοπής των ηλεκτρικών καλωδίων παρά το Αυγόρου και έπαθε σοβαρά εγκαύματα. Συνελήφθη αρκετές φορές για τη δράση του και μετά την επίθεση της ομάδας του κατά του αστυνομικού σταθμού Άχνας καταζητήθηκε. Συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1956 και κλείστηκε στα κρατητήρια Πύλας, απ' όπου απέδρασε στις 12 Μαρτίου 1958. Συνέχισε τη δράση του ως υποτομεάρχης στην περιοχή Κοκκινοχωριών. Διακρίθηκε για την πίστη του στο Θεό και στην Πατρίδα. Δείγμα του αγνού πατριωτισμού του είναι και τα πιο κάτω λόγια του:

"Την Κύπρο μας, το νησί με τον μακραίωνα πολιτισμό, το αγαπώ, γι' αυτό πάλλει η καρδιά μου και στους βωμούς του θα προσφέρω κι αυτή τη ζωή μου, αν χρειαστεί".

* * *

Αξίζει ν' αναφέρουμε ότι και ο αδελφός του Ανδρέα, ο Γεώργιος Κάρυος, πέθανε στις 28 Οκτωβρίου 1958 σε μάχη με τους Άγγλους. Η μητέρα του, Φλουρέντζα, αποχαιρέτησε το δεύτερο βλαστάρι της με το αυτοσχέδιο δίστιχο ποίημά της:

"Κάθε σαράντα τζ' ένα γιον διώ εις την πατρίδα

τζ' ελπίζω ότι σύντομα θα' ρθει Ελευθερία".

ΦΩΤΗΣ ΠΙΤΤΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Φρέναρος της επαρχίας Αμμοχώστου στις 28 Φεβρουαρίου 1935. Αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο του χωριού του, το Γυμνάσιο Αμμοχώστου και το διδασκαλικό Κολέγιο Μόρφου. Έγινε μέλος της Ε.Ο.Κ.Α., όταν ήταν σπουδαστής στο Κολέγιο. Υπηρέτησε ως δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο Άχνας και ανέπτυξε πλούσια δράση στον μαχητικό, στον οργανωτικό και στο διαφωτιστικό τομέα. Καταζητήθηκε από τους Άγγλους στις 18 Οκτωβρίου 1956.

Ως καταζητούμενος πρόσφερε πολλά στον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. στα χωριά Λύση, Βατυλή και Άσσια. Συνελήφθη στις 10 Ιανουαρίου 1957 και βασανίστηκε ανελέητα για 20 μέρες στις φυλακές της Αμμοχώστου. Με το αίμα που έφτυσε από τα βασανιστήρια ζωγράφισε στον τοίχο του κελιού του τη μορφή της ελευθερίας. Για τα φρικτά βασανιστήρια μας μιλά πολύ εύγλωττα το προσωπικό του ημερολόγιο, στο οποίο κατέγραψε τις εμπειρίες του. Κλείστηκε στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς και αργότερα της Πύλας, απ' όπου δραπέτευσε με άλλους συναγωνιστές του στις 12 Μαρτίου 1958. Συνέχισε τη δράση του ως υποτομεάρχης στην περιοχή Λύσης. Είχε πλούσια και αποτελεσματική δράση. Οι Άγγλοι ενοχλημένοι επέβαλαν δεκαπενθήμερο κατ' οίκον περιορισμό και επιδόθηκαν σε έρευνες, χωρίς αποτέλεσμα. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1958 έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία της πατρίδας του στην ένδοξη μάχη του Αχυρώνα του Λιοπετρίου.

ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ
Γεννήθηκε στο χωριό Λυθράγκωμη της επαρχίας Αμμοχώστου στις 25 Ιανουαρίου 1938. Μετά την αποφοίτηση του από το δημοτικό σχολείο του χωριού του φοίτησε στο Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Μαθητής ακόμη της Ε΄ Γυμνασίου εντάχθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. και έδρασε ως μέλος των ομάδων κρούσεως. Πήρε μέρος σε βομβιστικές επιθέσεις. Καταζητήθηκε από τους Άγγλους προτού τελειώσει το Γυμνάσιο.

Τον Μάρτιο του 1957 ανέλαβε την ευθύνη του υποτομέα Άσσιας και των γύρω χωριών. Ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα. Μια από τις ενέργειές του ήταν η αρπαγή γαλλικών αυτομάτων όπλων από άνδρες του γαλλικού αποσπάσματος, που είχαν κάνει επέμβαση στο Σουέζ. Όταν το καλοκαίρι του 1958 οι Τούρκοι εξαπέλυσαν συστηματικές επιθέσεις εναντίων ελληνικών περιουσιών, οργάνωσε πολιτοφυλακή των Ελλήνων στα χωριά της περιοχής του και αντέκοψε τις τουρκικές επιθέσεις.

Στις 13 Ιουλίου 1958 με προσωπική του καθοδήγηση οι αγωνιστές της Άσσιας ανατίναξαν την υδραντλία, τα υποστατικά και τις υδατοδεξαμενές, από τις οποίες υδρεύονταν οι στρατοπεδευμένες αγγλικές δυνάμεις στον αστυνομικό σταθμό της Βατυλής. Στις 31 Ιουλίου 1958 ενέπεσε σε αγγλική περίπολο και πληγώθηκε στο πόδι. Αν και πληγωμένος κατόρθωσε να διαφύγει. Η δράση του συνεχίστηκε μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου 1958, μέρα του θανάτου του, όταν επιχείρησε ηρωική έξοδο από τον Αχυρώνα του Λιοπετρίου.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Λιοπέτρι της επαρχίας Αμμοχώστου στις 12 Φεβρουαρίου 1925. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του μέχρι την Τετάρτη τάξη. Επειδή ήταν φιλομαθής, θρήσκος και αγνός πατριώτης, έμαθε πολλά διαβάζοντας θρησκευτικά βιβλία και ελληνική ιστορία. Έψαλλε στην εκκλησία του χωριού του. Υπήρξε ο ιδρυτής της ΟΧΕΝ Λιοπετρίου και ο καθοδηγητής της χριστιανικής κίνησης των γύρω χωριών.

Από το 1954 εντάχθηκε σε μυστική οργάνωση, που προπαρασκεύαζε ένοπλη εξέγερση για την απελευθέρωση της Κύπρου. Τον Ιανουάριο του 1955 συνδέθηκε με τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Εργάστηκε για τη στρατολόγηση μελών της Ε.Ο.Κ.Α. Στις αρχές Μαρτίου του 1955 ορκίστηκαν στο σπίτι του τα πρώτα μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. Λιοπετρίου.

Πήρε μέρος την 1η Απριλίου 1955 στην επίθεση που έγινε στη Δεκέλεια με υπεύθυνο τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Την ίδια μέρα καταζητήθηκε και μέχρι τον θάνατό του έμεινε επικηρυγμένος για 5.000 λίρες. Σ' όλο αυτό το διάστημα ανέπτυξε δράση στα χωριά Λιοπέτρι, Λιμνιά, Άγ. Σέργιο, Αυγόρου, Ορμήδεια, Περιστερωνοπηγή, Γαϊδουρά, Πυρκά και Πραστειό. Έπεσε μαχόμενος στον Αχυρώνα Λιοπετρίου για τα ιδανικά, που πίστευε από την παιδική του ηλικία.

ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ!

15 Αυγούστου 1974: Η προδοσία της Αμμοχώστου

Μπορεί να μη θέλουμε να θυμόμαστε τις λεπτομέρειες της 15ης Αυγούστου 1974. Όμως, η υπενθύμιση δεν εξαρτάται από εμάς. Γιατί, κάθε που γίνεται 15 Αυγούστου, ολόκληρη η Κύπρος αποκτά τη μυρωδιά των περιβολιών του Αγίου Μέμνονα, αποκτά χρυσή αμμουδιά και γίνεται Αμμόχωστος…

Ο νομικός Πάνος Ιωαννίδης, πρόσφυγας από την Αμμόχωστο και πρόεδρος της Κίνησης για Ελευθερία και Δικαιοσύνη στην Κύπρο, κάνει μίαν από καρδιάς αφήγηση για τα γεγονότα της κατάληψης της Αμμοχώστου. Η κατάθεσή του αποτελεί μαρτυρία μιας προδοσίας, αποτελεί τροφή για προβληματισμό και υπενθύμιση για όσους τείνουν να ξεχνούν. «Αυτά που ακολουθούν δεν είναι θύμησες», αναφέρει. «Είναι γεγονότα, ανεξίτηλα χαραγμένα στην καρδιά και στο μυαλό όσων ατύχησαν να τα ζήσουν. Γεγονότα, που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης και οδήγησαν τον καθένα από εμάς στο δικό του ‘Tάμα Ζωής’....», εξηγεί.

15η Ιουλίου 1974

Οι κατ’ όνομα μόνο Έλληνες μαχαιρώνουν την Κύπρο με χίλιες μαχαιριές, τη σφάζουν και την προσφέρουν στο πιάτο με το αίμα της, για να την απολαύσουν οι εχθροί του Ελληνισμού με την ησυχία τους και για όσο χρόνο εκείνοι θα αποφάσιζαν ότι θα διαρκέσει το φαγοπότι. Και το φαγοπότι συνεχίζεται για 10ετίες ολόκληρες.....

Η 1η φάση της Εισβολής

Την 20ή Ιουλίου 1974 οι Τούρκοι αρχίζουν τον «σικέ αγώνα της Εισβολής». Παρωδία η επιστράτευση στην Αμμόχωστο, σχεδόν ανύπαρκτα τα μέσα, σαστισμένοι και γελοίοι οι επιτελείς της Στρατιωτικής Διοίκησης, με έναν εκτρωματικό Διοικητή -το Συνταγματάρχη Κ.Ζ.- να περιφέρεται μονολογώντας «ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, δεν χρειάζεται να είμαστε προκλητικοί…»! Εξαίρεση, μέσα στο χάος, το ανήσυχο βλέμμα των Κυπρίων μονίμων και εφέδρων αξιωματικών και οπλιτών, που αντελήφθησαν την προδοσία και άρχισαν να οργανώνουν μεταξύ τους Ομάδες Μάχης.

Θλιβερή εξαίρεση από τους Ελλαδίτες Αξιωματικούς ο Αντισυνταγματάρχης Ανδρέας Μουζάκης, που ηγήθηκε της μοναδικής δικής μας επίθεσης για την κατάληψη του πολυβολείου στο τουρκικό Λύκειο. Εκεί, έξω από τα Τείχη της Αμμοχώστου, σκοτώθηκε ο Αν/χης Μουζάκης.

Μεσημέρι της 20ής Ιουλίου 1974

Καταλήφθηκε το τουρκικό πολυβολείο, αιφνιδιάστηκαν οι Τούρκοι από την επίθεση και, υποχωρώντας μέσα στα Τείχη, μετέδωσαν τον πανικό σε ολόκληρη την -για χρόνια- τουρκοκρατούμενη παλαιά πόλη της Αμμοχώστου. Οι έφεδροι ζήτησαν ενισχύσεις, εξηγώντας στο Διοικητή Ζαρκάδα ότι «οι πύλες είναι ανοικτές, ο πανικός μεταξύ των Τούρκων διάχυτος και -με λίγους ακόμα μαχητές- η επιχείρηση για κατάληψη της εντός των Τειχών Αμμοχώστου θα είναι νικηφόρα». Εξήγησαν, επίσης, οι έφεδροι στο Διοικητή ότι, «εάν η παλαιά πόλη καταληφθεί και οι Τούρκοι είναι πλέον ανάμεσά μας, ο κίνδυνος για βομβαρδισμό της Αμμοχώστου απομακρύνεται, χωρίς να αποκλείεται και το ενδεχόμενο οι εισβολείς να μη θεωρήσουν πλέον την Αμμόχωστο σαν στόχο προτεραιότητας».

Τα εξήγησαν αυτά οι έφεδροι στο Συν/χη Κ.Ζ., για να πάρουν την πιο προδοτική διαταγή που ακούστηκε ποτέ από Έλληνα Αξιωματικό: «Άμεση υποχώρηση, η κατάληψη της παλαιάς Αμμοχώστου δεν είναι δική σας δουλειά…»!
Τόλμησαν οι έφεδροι να ρωτήσουν «τίνος δουλειά είναι, άραγε, η απελευθέρωση της Αμμοχώστου, εάν όχι των Αμμοχωστιανών υπερασπιστών της…», για να πάρουν την ίδια παγερή απάντηση: «Σας διατάζω να υποχωρήσετε αμέσως». Με αυτήν τη διαταγή, η ευκαιρία για κατάληψη της εντός των Τειχών Αμμοχώστου χάθηκε οριστικά...

Ανήμποροι να ενεργήσουν όπως θα έπρεπε, οι έφεδροι υποχώρησαν στο Δασάκι των Δικαστηρίων και στα γύρω κτίρια, όπου άρχισαν να δέχονται -αμυνόμενοι πλέον- τα πυρά των Τούρκων από τα Τείχη. Σε λίγο άρχισε και η τουρκική αεροπορία να βομβαρδίζει το κέντρο της πόλης, την παραλία της Αμμοχώστου και τις θέσεις μας.

Ο Διοικητής Αμμοχώστου Συν/χης Κ.Ζ. φρόντισε έγκαιρα να ολοκληρώσει το δικό του μέρος της προδοσίας: Πρόδωσε την Αμμόχωστο από τις πρώτες ώρες, της πρώτης ημέρας, της πρώτης φάσης της Εισβολής, εκτελώντας με απόλυτη ακρίβεια τις εντολές που είχε πάρει και που μόνο εκείνος γνώριζε...

Η 2η φάση της Εισβολής

Το γεγονός ότι ο ρόλος του Συν/χη Κ.Ζ. και των ανθρώπων του είχε τελειώσει από την πρώτη μέρα, αποδείχθηκε μόλις ανακοινώθηκε η προσωρινή κατάπαυση πυρός, χάριν των δήθεν «συνομιλιών της Γενεύης». Με το πρόσχημα ότι «όφειλαν να επισκεφθούν το ΓΕΕΦ», ο Διοικητής Κ.Ζ. και το επιτελείο του εξαφανίστηκαν οριστικά, εγκαταλείποντας όλα τα Τμήματα και την Αμμόχωστο χωρίς Στρατιωτική Διοίκηση...

Για την πόλη της Αμμοχώστου, η δεύτερη φάση της Εισβολής άρχισε νωρίς το απόγευμα της 13ης Αυγούστου 1974 με βομβαρδισμό, και με δύο Τμήματα να προσπαθούν να την υπερασπιστούν: Ένα Τμήμα από 32 εφέδρους στο Δασάκι των Δικαστηρίων και ένα δεύτερο Τμήμα στο Νοσοκομείο της πόλης, με επικεφαλής το Λοχαγό Στέλιο Κάτσιο.

Οι έφεδροι στο Δασάκι χωρίς Διοίκηση. Ο αρχαιότερος από τους Αξιωματικούς έπρεπε να αναλάβει τη Διοίκηση. Έτυχε να είναι ο έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πάνος Ιωαννίδης. Οι εχθροπραξίες συνεχίστηκαν μέχρι και το μεσημέρι της Πέμπτης 15ης Αυγούστου 1974. Το απόγευμα της ημέρας εκείνης:

· Ο βομβαρδισμός εντάθηκε,
· Οι Τούρκοι πύκνωσαν τα πυρά από τα Τείχη,
· Κάποιο φορητό ραδιόφωνο μετέδιδε ότι «τα τουρκικά άρματα κατευθύνονται προς την Αμμόχωστο, κινούμενα χωρίς αντίσταση, χωρίς τη συνοδεία πεζικού και με μέγιστη ταχύτητα στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας - Αμμοχώστου».

Οι διαταγές…

Η πόλη έρημη. Μοναδική ένδειξη αντίστασης, οι πυροβολισμοί από τους άνδρες στο Νοσοκομείο και τους εφέδρους στο Δασάκι. Πυροβολισμοί που άρχισαν να αραιώνουν, γιατί τα πυρομαχικά των εφέδρων ήσαν πλέον μετρημένα... Με το βλέμμα περισσότερο παρά με λόγια, αντάλλαξα κάποιες γρήγορες σκέψεις με τον αμέσως επόμενο έφεδρο Ανθυπολοχαγό Γιαννάκη Αρέστη (σήμερα Ταξίαρχος ε.α.). Γνωρίζαμε ότι έπρεπε να δοθούν διαταγές...

Διαταγή πρώτη: «Παραμένουμε στις θέσεις μας αμυνόμενοι. Οικονομία στα πυρομαχικά».
Διαταγή δεύτερη: «Να βγουν παρατηρητές προς τη Λίμνη του Αγίου Λουκά και να αναφέρουν τις κινήσεις των αρμάτων - Να χρησιμοποιηθεί η βενζίνη από τις αποθήκες του Διοικητηρίου για να γίνουν βόμβες Μολότοφ - Εάν τα άρματα κινηθούν μέσα στην πόλη, θα αντιμετωπιστούν».
Διαταγή τρίτη: «Να γίνει προσπάθεια επικοινωνίας με το ΓΕΕΦ και την Κυβέρνηση, για να ζητηθούν ενισχύσεις - Τα άρματα από μόνα τους, χωρίς πεζοπόρα τμήματα, μόνο γραμμή αντιπαράταξης μπορούν να επιδιώξουν, προφανώς κατά μήκος του δρόμου προς το Λιμάνι - Η πόλη της Αμμοχώστου μπορεί να κρατηθεί».

Ήσαν οι πρώτες ουσιαστικές διαταγές, μετά από τις προδοτικές εκείνες του Συν/χη Κ.Ζ. Η πειθαρχία των εφέδρων Αξιωματικών και Οπλιτών προς τον 29χρονο Ανθ/γό Διοικητή ήταν εκπληκτική. Μέσα σε συνθήκες κόλασης, όλοι και από μόνοι τους εξύψωσαν το ηθικό τους και κινήθηκαν όπως διατάχθηκαν. Αρχίσαμε να νιώθουμε πως «ίσως δεν είχαν χαθεί τα πάντα»... Όμως, η προδοσία της Αμμοχώστου δεν ήταν γραμμένο να ανατραπεί. Αφηγείται, γι’ αυτές τις τελευταίες ώρες, ο τότε Λοχαγός Στέλιος Κάτσιος: «…Γύρω στις 4:30 το απόγευμα ξεκίνησα (από το Νοσοκομείο) σε μια προσπάθεια να επανακτήσω επαφή με το Τάγμα μου…

Στη διαδρομή βρήκα το Τμήμα του έφεδρου Ανθ/γού Πάνου Ιωαννίδη, που υπερασπιζόταν την περιοχή κοντά στην κλινική ΛΟΥΚΙΑ και το τουρκοκυπριακό Λύκειο. Συνάντησα, επίσης, το συνάδελφό μου Γιώργο Χατζηκωνσταντίνου, με τον οποίο αντάλλαξα κάποιες απόψεις, που με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι το Τάγμα μου είχε μετακινηθεί. Μη έχοντας τρόπο επικοινωνίας, επέστρεψα στο Νοσοκομείο, όπου άρχισε η τελευταία μεγάλη μάχη. Τα αεροπλάνα βομβάρδιζαν συνεχώς και τα πυρά των αρμάτων ήσαν καταιγιστικά. Και ενώ τα πάντα έμοιαζαν με κόλαση, ήρθε με αγγελιαφόρο εντολή από το Τάγμα να συμπτύξω το Τμήμα μου στην περιοχή Δερύνειας, πράγμα που έγινε».

Το Τμήμα του Νοσοκομείου πράγματι ανασυντάχθηκε στη Δερύνεια και κράτησε τη γνωστή, μέχρι και σήμερα, ακραία γραμμή προς την Αμμόχωστο. Καθ’ οδόν προς τη Δερύνεια, ο Λοχαγός Κάτσιος πέρασε από το δικό μας Τμήμα και μας ενημέρωσε για τις κινήσεις του. Του ευχηθήκαμε «καλή τύχη» και τον παρακαλέσαμε να μας αφήσει όσα πυρομαχικά τού περίσσευαν. Δεν του είχε απομείνει τίποτε...

15 Αυγούστου 1974, ώρα 6:20 το απόγευμα:

Οι μόνοι Έλληνες που εμείς γνωρίζαμε ότι είχαν απομείνει στην Αμμόχωστο ήσαν οι 32 έφεδροι στο Δασάκι των Δικαστηρίων. Πολύ αργότερα πληροφορηθήκαμε για μιαν ακόμα Ομάδα Εφέδρων, που είχαν επίσης εγκαταλειφθεί, προδομένοι από τη δική τους ηγεσία, στο Λιμάνι της Αμμοχώστου. Ήσαν οι έφεδροι, που τελικά αναγκάστηκαν να πέσουν στη θάλασσα για να σωθούν κολυμπώντας.

Στο μεταξύ:
· Τα άρματα είχαν φθάσει στη Λίμνη του Αγίου Λουκά και κτυπούσαν διαρκώς.
· Τη βενζίνη που ψάχναμε, για την κατασκευή τών -ίσως σωτήριων- βομβών Μολότοφ, την είχε πάρει μαζί του ο Συν/χης Κ.Ζ.
· Ελπίδα για εξασφάλιση ενισχύσεων, μέσω του ΓΕΕΦ ή της Κυβέρνησης, καμία. Το μεν Γενικό Επιτελείο δεν απαντούσε στις κλήσεις, ο δε Προεδρεύων της Δημοκρατίας και το Υπουργικό Συμβούλιο είχαν εγκαταλείψει τη Λευκωσία.
· Και, το κρισιμότερο, τα πυρομαχικά των εφέδρων στην Αμμόχωστο είχαν εξαντληθεί.
Η «σιγή πυρός» από τη δική μας πλευρά έδωσε το τελικό σύνθημα στους Τούρκους. Η μοναδική επιλογή ήταν: Ή να χαθούμε αμαχητί ή να υποχωρήσουμε. Πεσμένοι όπως ήμασταν στο χώμα, γύρισα και κοίταξα τον Ανθ/γό Αρέστη, θέλοντας να μοιραστώ μαζί του την αγωνία μου.

Γνώριζα, βέβαια, πως «η ευθύνη για την όποια απόφαση ανήκε στον αρχαιότερο που διοικούσε».

Δεν θυμούμαι αν ήμασταν δακρυσμένοι, ούτε και έχει σημασία. Σημασία έχουν μόνο οι τρεις λέξεις που μου είπε ο Γιαννάκης: «Πάνο, τη Σημαία»... Χωρίς να περιμένει απάντηση, σηκώθηκε μέσα στη κόλαση και προχώρησε προς τον ιστό με τη Σημαία του Διοικητηρίου Αμμοχώστου. Σηκώθηκα πίσω του.
Διαταγή τέταρτη: «Υποστολή της Σημαίας». Όσοι μπόρεσαν να ακούσουν -σχεδόν όλοι- βρέθηκαν «σε στάση Προσοχής να χαιρετούν τη Γαλανόλευκη». Η Σημαία της Αμμοχώστου κατέβηκε, διπλώθηκε και παραδόθηκε στον αρχαιότερο Αξιωματικό. Όλοι πλέον γνώριζαν τη Διαταγή που θα ακολουθούσε.
Διαταγή πέμπτη, η τελευταία: «Να μαζευτεί ο οπλισμός - Άμεση υποχώρηση - Εγκαταλείπουμε τις θέσεις μας, η Αμμόχωστος χάνεται....»

Ο επίλογος της 15ης Αυγούστου 1974 γράφτηκε στη Δερύνεια, όπου δεχθήκαμε την ανακούφιση του Λοχαγού Κάτσιου, που μας είδε ζωντανούς, αλλά και στο Φρέναρος, όπου είχαμε κακό συναπάντημα με τον ατιμώρητο προδότη Συν/χη Κ.Ζ., για να ακούσουμε τη σαρκαστική απορία του: «Μπα, κύριε Ανθυπολοχαγέ, σωθήκατε όλοι!». Ειλικρινά, θα ήθελα να μου είχε περισσέψει μια τελευταία σφαίρα...

Η 3η φάση της Εισβολής: Ο αγώνας που συνεχίζεται

Είναι ο άγνωστης διάρκειας μακροχρόνιος αγώνας, που η σφαγμένη Κύπρος οφείλει να διεξάγει. Όμως, το εάν μπορεί ποτέ:
• μέσα από τα ειρωνικά χειροκροτήματα του εχθρού, όταν αφελείς Έλληνες χορεύουν μπροστά του,
• ή μέσα από τις φιλοσοφίες και τα χαμόγελα ρηχών Ελλήνων πολιτικάντηδων, όταν ξένοι βουλευτές και άλλοι βάρβαροι αποκτούν σε τιμές ευκαιρίας τις κλεμμένες περιουσίες των Ελλήνων της Κύπρου,
• ή μέσα από επιχειρηματικές δραστηριότητες με τον κατακτητή που εισέβαλε, έσφαξε, βίασε και ξερίζωσε τα ιερά και τα όσιά μας,
• ή εξορίζοντας την ενίσχυση της άμυνάς μας,
• ή προσκαλώντας με τη συμπεριφορά μας άθλια «Σχέδια Λύσης»,
• ή μεθοδεύοντας -εμείς οι ίδιοι- την οικονομική εξαθλίωση του τόπου,
• ή ακόμα, αναγνωρίζοντας με τη συμπεριφορά μας το έγκλημα της Εισβολής και της Κατοχής, εξουδετερώνοντας την ευρωπαϊκή μας κατάκτηση και εξευτελίζοντας την αξιοπρέπεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν δηλαδή η κύρια επιδίωξη των δήθεν ηγετών του Ελληνισμού είναι «πώς θα γίνουν αρεστοί στον εχθρό, για ν' αποκτήσουν εξουσία», όταν δηλαδή το μέλημα και κατάντημα είναι «πόσα θα πάρουμε χωρίς τίποτε να δώσουμε στον Τόπο μας», όταν δηλαδή μερικοί είμαστε έτοιμοι να ζητιανέψουμε από τον εχθρό «την άδειά του για να περπατήσουμε στα δικά μας χώματα, να επιτρέψει την επίσκεψη στα δικά μας σπίτια και να επιτρέψει την υπό κατοχήν εγκατάστασή μας στην έγκλειστη περιοχή της προδομένης Αμμοχώστου, αδιαφορώντας για την τύχη των άλλων ξεριζωμένων» και όταν έχουμε εντελώς λησμονήσει πως «ού περί χρημάτων, αλλά περί Αρετής, Τιμής και Αξιοπρέπειας τον Αγώνα οφείλομεν ποιούμενοι». Εάν, λοιπόν, με αυτά τα δεδομένα, ο οποιοσδήποτε αγώνας για ελευθερία -όσο μακροχρόνιος και εάν είναι- μπορεί να επιτύχει, θα χρειαστεί να το εξηγήσει ο κάθε σημερινός Έλληνας, όταν ερωτηθεί από τα παιδιά και τα εγγόνια του:

«Γιατί ξεχάσατε τόσο εύκολα τα όσα ζήσατε και γιατί δεν αντιστέκεστε τώρα που μπορείτε; Εάν, μετά από τόσα χρόνια "δήθεν Αγώνα", ΕΔΩ θα καταλήγατε, Ευρωπαίοι Έλληνες της Κύπρου και της Ελλάδας, ΓΙΑΤΙ δεν ολοκληρώσατε την προδοσία τότε, το 1974; Ή, μήπως, όλα αυτά τα χρόνια χρειαζόντουσαν για να μεθοδευτεί το ΑΛΛΟΘΙ για τους Ξένους Βάρβαρους και για τους Ντόπιους Εφιάλτες, ούτως ώστε η ΤΕΛΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ να θεωρείται πλέον ως πράξη εθνικής σοφίας;»

Κάποιου, όμως, τα εγγόνια θα έχουν το δικαίωμα να ρωτήσουν και κάτι ακόμα:
«Γιατί τη φύλαξες τη Σημαία, παππού; Απλώς και μόνο... για να δακρύζεις στις 15 του κάθε Αυγούστου; Και δεν είναι αυτό υποκρισία;». Αυτός ο παππούς επιθυμεί να μπορεί εκείνη την ώρα να απαντήσει με αξιοπρέπεια: Εγώ, αντιστάθηκα μέχρι το τέλος...

*Πάνος Ιωαννίδης, Νομικός
Ημερομηνία: Η κάθε 15η Αυγούστου μετά το 1974

Από: εφημερίδα Σημερινή

Ο φασίστας Έρογλου ξανακτυπά

"Που λέτε παιδιά μου, η Κύπρος δεν ήταν ποτέ ελληνική αλλά τούρκικη! Ήταν και τούρκικη πριν καν να δημιουργηθεί το τουρκικό έθνος!"

Αυτό έμεινε να ακούσουμε από τον φασίστα Έρογλου. Σε εορτασμούς στην Τιλληρία για το φονικό που επέβαλε η Τουρκία το '64 στους Έλληνες κατοίκους ο Έρογλου (τάχα Τ/κ ηγέτης) είπε μεταξύ άλλων ότι η σημερινή μέρα μας θυμίζει ότι οι Τούρκοι της Κύπρου αντιστάθηκαν και ότι αυτός ο τόπος ποτέ δεν ήταν ελληνικός.
Υπόψιν ότι πέρασαν από τα κατεχόμενα 90 λεοφορία και 2000 Τούρκοι για τους εορτασμούς τους στην Τυλληρία. Εδώ διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι οι Τούρκοι όχι μόνο δεν μετανοούν, όχι μόνο δεν καταλαμβαίνουν αλλά αν χρειαζόταν να κάμουν και δεύτερή εισβολή θα την έκαναν με χαρά και φανατισμό για ολοκλήρωση του κατοχικού τους έργου στην Κύπρου.
Μετά την δήλωση Έρογλου διαφαίνεται επίσης ξεκάθαρα ότι πρόθεση του "Τ/κ ηγέτη" είναι όχι η λύση του κυπριακού σύμφωνα με αρχές αλλά η "λύση" που θα εξασφαλίζει στους Τούρκους ΝΟΜΙΜΗ κυριαρχία στον βορρά και συγκυριαρχία στον νότο. Αυτό πλέον είναι φαεινότερο από ποτέ.
Το χειρότερο όμως της υπόθεσης είναι ότι ο κος Χριστόφιας (και κάθε Χριστόφιας εκάστοτε πρόεδρος) κάνει φιλικά δείπνα μαζί του για τα "βρουν" δήθεν ή για να αποκτήσουν "φιλικές σχέσεις". Προσωπικά πάντως δεν θα επιδίωκα προσωπικές και φιλικές σχέσεις με ένα τόσο προκλητικό φασίστα ο όποιος όχι μόνο δεν σέβεται τίποτα αλλά καταντά αηδία.
Τούρκοι και δικοί μας, ΔΕΝ θα ξεχάσουμε ΠΟΤΕ την τουρκική βαρβαρότητα θα πορευόμαστε για την διαφύλαξη του ελληνικού στοιχείου στην Κύπρο μας και για την λευτεριά της, όσες κι αν είναι οι δυσκολίες όσοι κι αν είναι οι εχθροί.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

http://kiproseleftheri.blogspot.com/2010/08/blog-post_08.html

Πορεία Μνήμης και Τιμής

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος Ε.Φ.Α.Ε.Φ.Π και η Α.Κ.Μ Ε.Φ.Ε.Ν συνδιοργανώνουν με τις οικογένειες των ηρωωμαρτύρων μας το ετήσιο μνημόσυνο των ηρώων Σολωμού Σολωμού και Τάσου Ισαακ οι οποίοι έπεσαν θύματα από την τουρκική βαρβαρότητα τον Αύγουστο του 1996. 14 χρόνια μετά παραμένουν άσβηστοι οι φλογεροί εκείνοι αγωνιστές στην καρδιά κάθε Έλληνα που πονάει για την πατρίδα του.

Ο Τάσος και Σολωμός αψηφώντας τον θάνατο, χωρίς να σκεφτούν την προσωπική τους ζωή, αγωνιώντας παρά μόνο για την πατρίδα, όρμιξαν στην ματωμένη “ρωγμή” του οδοφράγματος κατοχής σαν νέοι Μάτσηδες σαν νέοι Λεωνίδες γιατί μέσα τους δεν άντεχαν την αδικία και την καταπίεση. Η πορεία ξεκίνησε από το Βερολίνο και είχε προορισμό την Κερύνεια με μοτοσυκλετιστές από όλη την Ευρώπη. Σε κάθε σημείο της πορεία τους γινόταν διαφώτιση για την εισβολή και κατοχή της νήσου μας από τους Τούρκους. Μετά από ακύρωση της αντικατοχικής με πιέσεις από τον τότε πρόεδρο Γλαύκο Κληρίδη οι διαδηλωτές ήσαν εκτός ελέγχου και με δίψα για λευτεριά κατευθύνθηκαν μαζικά προς τα οδοφράγματα. Εκεί ο Τάσος Ισαάκ στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλο συναγωνιστή του, τον οποίο κτυπούσαν οι Γκρίζοι Λύκοι, ψευδοαστυνομικοί και Τούρκοι της Κύπρου, δέχτηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα.

Γύρω του μαζεύτηκαν και άλλοι Τούρκοι και άρχισαν να τον κτυπούν αλύπητα με πέτρες και ρόπαλα, ενώ μέλη της Ειρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Μετά από λίγο ο ήρωας Τάσος Ισαάκ άφηνε την τελευταία του πνοή λίγα μέτρα μακριά από την αγαπημένη του Αμμόχωστο. Μετά την κηδεία του Τάσου Ισαακ στις 14 Αυγούστου ο ξάδελφος του Σολωμός Σολωμού οργισμένος κατευθύνθηκε με άλλες ομάδες διαδηλωτών προς το οδόφραγμα για να αφήσουν εκεί λουλούδια στον τόπο θυσία του Τάσου. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε από μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τα χέρια των κυονόκρανων, πέρασε στην «νεκρή ζώνη» κι ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει τη σημαία της ντροπής, ενώ άλλοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Tούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές τον πυροβόλησαν και ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό.

Ο ΕΦΑΕΦΠ και η ΕΦΕΝ καλούν όλους του Έλληνες που διψούν για λευτεριά της Κύπρου μας,δεν συμβιβάζονται με την κατοχή και δεν εφυσηχάζονται μπροστά στους πολιτικούς μας που αυτοσκοπός τους πλέον είναι η εξουσία, να παρευρεθούν στο μνημόσυνο των δύο ηρωωμαρτύρων μας στις 8 Αυγούστου στον Ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου στο Παραλίμνι. Στο τέλος του μνημοσύνου θα γίνει πορεία προς στο κοιμητήριο των ηρώων μας. “γιατί οι ήρωες δεν πεθαίνουν αλλά αθάνατοι μένουν” .

Σημεία προσυγκέντρωσης-Πληροφορίες:

- Λευκωσία,σωματείο ΑΠΟΕΛ (Χίλτον Λευκωσίας),ώρα 07:00 π.μ.,Μιχάλης 99914208
- Λάρνακα, κυκλικός κόμβος ριζοελιάς, ώρα 07:45 π.μ., Πέτρος 96800790
- Λεμεσός,Μπροστά από το Τσίρειο Στάδιο, ώρα 07:00 π.μ., Λάζαρος 99920123
- Πάφος, έξοδος προς Λεμεσό, ώρα 06:00 π.μ., Xρίστος 96424700
- Παραλίμνι, Ιωσήφ 97614595

http://efaefp.net/?p=394

ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ: η ανοικτή πληγή

ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ;
ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕΣ;


1619 θύματα των Τούρκων.
1619 ψυχές που δε γνωρίζουμε τι απέγιναν.
1619 Άνθρωποι που αγνοούνται.
1619 ΆΝΡΘΩΠΟΙ!

ΤΟΥΡΚΕ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ; ΤΟΥΡΚΕ ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕΣ;

Όσο υπάρχουμε σε αυτό τον τόπο, με τα χαρακτηριστικά που έχουμε ως Άνθρωποι, ξέροντας ότι η πληγή αυτή συσσωρεύει αβάστακτο πόνο και δεν έχει κλείσει, επιζητούμε, απαιτούμε και θέλουμε δικαίωση.

Τι απέγιναν 1619 ψυχές; Τι μπορεί να έπαθαν στα χέρια των Τούρκων; Βάρβαροι και αδίστακτοι κατακτητές, τι τους κάνατε;

Ο πόνος βαρύς και αβάστακτος για όλους μας, πόσο μάλλον για τους ανθρώπους που άφησαν πίσω τους. Πόσο μάλλον για τις μάνες που ξημεροβραδιάζονται στο οδόφραγμα με τη φωτογραφία των παιδιών και των συζύγων στο χέρι, καρτερώντας. Πόσο μάλλον για το κλαμμένο παιδί με τη φωτογραφία των γονιών του στο χέρι, καρτερώντας. Πόσο μάλλον για την Κύπρο μας που έχασε τέτοιους λεβέντες, τέτοια παλληκάρια. Περιμένουμε, υπομένουμε, καρτερούμε να μάθουμε. Να μας πουν τι έγιναν και πού μπορεί να βρίσκονται.

“Ντρέπομαι που ξέρω ότι η ζωή μου θα συνεχίσει χωρίς τη δική σου επιστροφή ή δικαίωση. Οι ηγέτες μου θα κοιμηθούν ήσυχοι ότι έπραξαν το σωστό ή θα σε χρησιμοποιήσουν για μερικά ακόμη χρόνια σαν δόκανο στο κυνήγι ψηφοφόρων ή εντυπώσεων. Εσύ θα έχεις γεννηθεί μόνο για όσους σου είχαν σφίξει κάποτε το χέρι και μόνο εάν οι γονείς σου ζουν ακόμα η αναφορά στο όνομά σου θα συνοδεύεται από αναφιλητά. Όταν δε ο Θεός αποφασίσει να τους απαλλάξει από το μαρτύριο, τότε θα χαθούν και τα τελευταία δάκρια που σου ανήκουν. Η φωτογραφία σου θα ξεθωριάσει και θα χαθείς, χωρίς κανένας ποτέ να μάθει τι ψέλλισες πριν φύγεις, χωρίς κανένα καντήλι να κάψει το φιτιλάκι του για σένα. Μόνο τα βιβλία ιστορίας θα σε αναφέρουν ως «τον αγνοούμενο της Κύπρου», και κάποιοι μαθητές θα βρίζουν τους φονιάδες σου, γιατί με τις πράξεις τους, τους δυσκόλεψαν στις τελικές εξετάσεις…” τα τραγικά λόγια της Μάρω Σιδέρη σε επιστολή της στον Κύπριο αγνοούμενο.

1. ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ

Στις 23 Σεπτεμβρίου επέστρεψαν οι πρώτοι αιχμάλωτοι που αφέθηκαν ελεύθεροι από τις τουρκικές φυλακές και αμέσως κατέθεσαν πως δεκάδες συγκρατούμενοι τους βρίσκονταν στις ίδιες φυλακές με εκείνους. Οι καταγγελίες τους για τα όσα διαπράχθησαν εις βάρος τους ήταν συγκλονιστικές. Είχαν υποστεί τα πάνδεινα από τους βάρβαρους εχθρους: ταπεινώσεις, ξυλοδαρμούς, καταναγκαστικά έργα. Επί αρκετές εβδομάδες οι Τούρκοι τούς περίφεραν σε πόλεις και χωριά της Ανατολίας, ως «τρόπαιο»της νίκης τους, ενώ ο όχλος απειλούσε να τους επιτεθεί και να τους χτυπήσει άγρια.

Ακολουθούν μαρτυρίες από αξιωματικούς που επέστρεψαν:

>λοχαγός της Εθνικής Φρουράς: «Αιχμαλωτίστηκα στον Άγιο Γεώργιο Κυρήνειας, τη Δευτέρα 22 Ιουλίου. Μας μετέφεραν στον θύλακα, συνολικά 153 άτομα. Στη συνέχεια, μας πήγαν σε ένα καράβι και μας έριξαν στο αμπάρι χέρια, πόδια, μάτια δεμένα. Μας χτυπούσαν συνεχώς, καθ' όλο το εικοσιτετράωρο, φτάσαμε σε κάποια φυλακή της Τουρκίας 385 αιχμάλωτοι . Εκεί μας έκλεισαν σε κατασκότεινα κελιά. Μας έβγαζαν στην αυλή να πάρουμε αέρα κάθε 10 ημέρες. Αν κάποιος ζητούσε γιατρό, η συνταγή ήταν το γρονθοκόπημα. Η ζωή μας ήταν ανυπόφορη».

>Κύπριος καταδρομέας: «Αιχμαλωτίστηκα στην Κυρήνεια. Πρόλαβα και μπήκα σε κάποιο σπίτι, άλλαξα τη στολή μου με πολιτικά. Έτσι συνελήφθηκα ως πολίτης, όχι ως λοκατζής. Τους λοκατζήδες τους εκτελούσαν επί τόπου. Μας έριξαν σε ένα καράβι και μας μετέφεραν στις φυλακές Αδάνων. Έπειτα από ένα μήνα, μας πήγαν σιδηροδρομικώς στις φυλακές Αμάσειας. Καθ' οδόν, σε κάποια πόλη, οι κάτοικοι που έμαθαν πως θα περνούσαμε από εκεί, μας επιτέθηκαν με χασαπομάχαιρα και σίδερα για να μας δολοφονήσουν. Οι στρατιώτες που μας συνόδευαν όρμησαν εναντίον τους και με πολύ κόπο κατάφεραν να τους απωθήσουν».

>Πολίτης, από το Κάρμι Κuρήνειας: «Μας μετέφεραν στη Μερσίνα, έπειτα στα Άδανα. Ήμασταν περίπου 450 άτομα. Πριν επιβιβαστούμε στο τρένο, στρατιώτες και αστυνομικοί μας χτυπούσαν με κλωτσιές και με τους υποκόπανους των όπλων τους. Σε κάθε σταθμό όπου σταματούσε το τρένο, οι κάτοικοι μας έφτυναν, μάς έβριζαν και μας απειλούσαν πως &α μας κόψουν τον λαιμό. Σε μία περίπτωση, το αφιονισμένο πλήθος όρμισε εναντίον μας. Με τα πολλά, φτάσαμε στην πόλη της Αμάσειας».

Σύμφωνα με μαρτυρίες από άτομα που επέστρεψαν, η πορεία των αγνοουμένων εντός της τουρκικής επικράτειας οδηγείτο σε δύο γενικές κατευθύνσεις. Μια ομάδα κατευθύνθηκε προς την δύση (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Αδανα, στο Τοκάτ και στο Ντενιζλί) και μια άλλη προς την ανατολή (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Άδανα, στο Καχραμάν Μαράς, στην Αμάσεια, στο Καρς και στο Βαν). Το πιο συγκλονιστικό από όλα ήταν ότι, όσοι επέστρεψαν ανέφεραν την ύπαρξη των υπολοίπων, οι οποίοι αγνοούνται μέχρι σήμερα.

2. ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Οι Τούρκοι αρνούνται κατηγορηματικά ότι μετέφεραν αιχμαλώτους στη χώρα τους (!!!) και παρεμπόδισαν τη διεξαγωγή ερευνών στην Τουρκία και την κατεχόμενη Κύπρο.

>Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ραούφ Ντεκτάς ο οποίος δήλωσε χαρακτηρίστηκα πως το 1989 πως «Δεν υπάρχουν Ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι, ούτε στην Κύπρο ούτε στην Τουρκία. Οι Ελληνοκύπριοι προπαγανδιστές δημιούργησαν τέτοιες ιστορίες. Οι αγνοούμενοι σκοτώθηκαν, είτε στις συγκρούσεις του πραξικοπήματος, μεταξύ τους, είτε κατά τις μάχες με τους Τούρκους».

Ο (τέως) κατοχικός ηγέτης σε συνέντευξή του σε ιδιωτικό ελληνοκυπριακό σταθμό τον μάρτιο του 1996, επανέλαβε τους ψευδείς ισχυρισμούς του μέχρι την στιγμή που αποκάλυψε πως κάποια άτομα δολοφονήθηκαν από τουρκοκύπριους, όμως αρνήθηκε πως ο Τουρκικός στρατός πραγματοποίησε εκτελέσεις (όπως είχε συμβεί στις περισσότερες περιπτώσεις) και πως αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν σε φυλακές της Τουρκίας.

>Ο τότε εκπρόσωπος του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών lνάλ Μπατού σε δήλωσή του αναφέρει όπως και ο Ρ. Ντεχτάς ότι «Δεν υπάρχουν αγνοούμενοι, ούτε στην Τουρκία ούτε στην Κύπρο. Οι Έλληνες εκμεταλλεύθηκαν ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα για πολιτικούς λόγους».

>Ένα χρόνο αργότερα ο Τουργκούτ Οζάλ, ο τότε πρωθυπουργός, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο, επανέλαβε (όπως και οι προηγούμενοι) ότι δεν υπήρχαν αγνοούμενοι. Όμως οι αιχμάλωτοι που μεταφέρθηκαν στα κάτεργα της Ανατολίας, δεν ήταν ότι «αγνοούντο» από την Τουρκία, αλλά και από την ίδια την Ελλάδα.

3. ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Το τουρκικό επιχείρημα περί μη ύπαρξης αγνοουμένων στην Τουρκία αποδείχτηκε ανυπόστατο από δεκάδες μαρτυρίες όπως επίσης, άτοπο υπήρξε και το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο, όλοι όσοι αγνοούνται, έπεσαν στις μάχες. Δυστυχώς για τους Τούρκους, υπήρξαν πολλές και αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες, η διασταύρωση των οποίων στοιχειοθέτησε το σώμα του εγκλήματος, που ταλαιπωρεί έως σήμερα τις οικογένειες των αγνοουμένων.

Μέσα στα ντοκουμέντα που μας αποδεικνύουν την παράνομη μεταφορά και κατακράτηση αιχμαλώτων στην Τουρκία είναι και οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

>Περίπτωση Χρηστάκη Λοϊζου: Ο μικρότερος αγνοούμενος κατάγεται από το χωριό Παλαίκυρο, τότε ηλικίας 5 ετών. Στις 17 Αυγούστου 1974 πυροβολήθηκε από Τούρκο στρατιώτη. Η μητέρα του, είδε για τελευταία φορά τον μικρό Χρηστάκη της την επόμενη μέρα, σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο. Στη συνέχεια, την πληροφόρησαν ότι το παιδί μεταφέρθηκε στη Λευκωσία, ενώ ο ίδιος ο Ντενκτάς δήλωσε στις 20 Ιανουαρίου 1975 ότι ο Χρηστάκης ζούσε και βρισκόταν σε νοσοκομείο της Άγκυρας. Το παιδί αγνοείται έως σήμερα, όπως και ο πατέρας του, Ανδρέας Λοϊζου.

>Μαρτυρία Φρόσως Δήμου από τον «Αττίλα 2» : Η γενναία Φρόσω Δήμου επεδίωξε να κρύψει στο σπίτι της, στο χωριό Βώνη, δώδεκα πολίτες και στρατιώτες, οι οποίοι εντοπίστηκαν από Τούρκους στρατιώτες και έγινε η σύλληψη σε παρουσία Τουρκοκύπριων. Όλοι τους αγνοούνται έως σήμερα.

>Περιπτώσεις Λεοντίου Λεοντίου και Ανδρέα Κασάπη: Ο Γιώργιος Παπαλεοντίου μεταφέρθηκε στις φυλακές Αδάνων και Αμάσειας. Στις 23 Οκτωβρίου 1974 (ημέρα της απελευθέρωσης του) ενώ εξερχόταν από τη φυλακή, άκουσε από «γειτονικό» κελί κραυγές απόγνωσης: «Είμαι ο Λεόντιος Λεοντίου, μαζί με τον κουνιάδο μου Ανδρέα Κασάπη. Γιατί δεν μας στέλνουν μαζί σας στην Κύπρο;». Οι Λεόντιος Λεοντίου και Ανδρέας Κασάπης αγνοούνται έως σήμερα.

>Περίπτωση Γιώργου Νικολάου: Υπηρετούσε ως ναύτης στον Ναυτικό Σταθμό Κυρήνειας. Τον Οκτώβριο του 1974, ο πατέρας του επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του. Ο Γιώργος τού είπε πως μαζί του, ήταν υπό κράτηση άλλοι 23 Ελληνοκύπριοι. Ο απελπισμένος πατέρας με την κόρη του μέσα στις επόμενες μέρες είδαν τον Γιώργο σε ένα λεωφορείο στην Κερύνεια , αλλά κι αυτός αγνοείται έως σήμερα.

>Περίπτωση Μιχάλη και Ηλία Λάμπη: Τα δύο αδέλφια, 17 και 19 ετών αντίστοιχα, συνελήφθηκαν το Σεπτέμβριο του 1974 στο χωριό Χάρτζια της Κυρήνειας. Μετά από δύο ημέρες, τους επισκέφθηκαν οι γονείς τους και συνομίλησαν μαζί τους. Από τότε αγνοούνται και οι δύο.

>Περίπτωση Νίκου Γιαννακόπουλου: Ο Νίκος Γιαννακόπουλος από το Μουζάκι Καρδίτσας υπηρετούσε ως ανθυπασπιστής στην ΕΛΔΥΚ. Τον Μάιο του 1993 ένας οδηγός φορτηγού ενημέρωσε τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες ότι καθ' οδόν προς το Ιράκ τον συνάντησε, στην άκρη ενός τσιφλικιού, περιφραγμένου με συρματόπλεγμα. Ο Γιαννακόπουλος πρόλαβε να του πει ότι μεταφέρθηκε στις φυλακές Αδάνων μαζί με εκατοντάδες άλλους αιχμαλώτους. Ήταν ανάπηρος, με ένα πόδι. Αγνοούμενος από τότε.

>Περίπτωση Παύλου Κουρούπη: Ο ταγματάρχης πεζικού Παύλος Κουρούπης, αγνοείται από τον lούλιο του 1974, όταν οι Τούρκοι εξαπέλυσαν τη μεγάλη επίθεση τους κατά της Κυρήνειας. Το Μάρτιο του 1995, δημοσιογράφος αποκάλυψε σε εφημερίδα ένα από τα πιο συγκλονιστικά, ντοκουμέντα. Εντοπίστηκαν μέσω Έλληνα συνταγματάρχη (ο οποίος προσποιείτο τον ιχθυέμπορο), έξι αγνοούμενοι στο Μπολού της Τουρκίας και άλλοι επτά στο Ντενιζλί. Ο συνταγματάρχης, μίλησε για λίγο με κάποιους από αυτούς, αφού δωροδόκησε τους δεσμοφύλακες. Όλοι τους βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση.

>Περίπτωση Στυλιανού Καλμπουρτζή: διοικητής Πυροβολικού αρχικά θεωρήθηκε νεκρός. Όμως, τον Αύγουστο του 1974 έστειλε μήνυμα από τον σταθμό «Μπαϊράκ». Όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα ο αντισυνταγματάρχης Στυλιανός Καλμπουρτζής φρόντισε και επικοινώνησε με την Ελλάδα και, στην προσπάθεια του αυτή, είπε: «Ειδοποιήστε στις Σέρρες τον γαμπρό μου Δημήτρη Τσιαούση πως είμαι αιχμάλωτος, τηλεφωνώ από Κωνσταντινούπολη».

Υπάρχουν αμέτρητες τέτοιες περιπτώσεις που μας αποδεικνύουν πως οι Τούρκοι συνέχιζαν να κατακρατούν αιχμαλώτους, 32 ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή.

Ας αναπαύσει λοιπόν ο Κύριος τις ψυχές των γενναίων αγωνιστών - αγνοουμένων που τώρα πιά δε βρίσκονται εν ζωή κι ας δώσει δύναμη στους επιζώντες.

Εμείς ως νεολαία του πολύπαθου αυτού νησιού, ελπίζαμε, ελπίζουμε και θα ελπίζουμε πάντα για μια Κύπρο ελεύθερη, απαλλαγμένη από ξένες βάσεις και παράνομη κατοχή από το βάρβαρο Αττίλα. Μια Κύπρο όπου θα καταπατηθεί επιτέλους το ψέμα και θα αντικατασταθεί με την αλήθεια, όσον αφορά την πληγή των αγνοούμενών μας. Μια Κύπρο όπου επιτέλους θα δούμε την ηγεσία να στριμώχνει τους Τούρκους όσον αφορά τις 1619 ψυχές που ΘΕΛΟΥΜΕ πίσω.

Πάντα μέσα μας θα υπάρχει ο πόθος για δικαίωση και ταυτόχρονα για απελευθέρωση, γιατί η νεολαία της Κύπρου όσο κι αν δε βολεύει και δεν αρέσει σε κάποιους, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ και δεν βυθίζεται στο βούρκο της λήθης.

Ζούμε κι αναπνέουμε, περιμένοντας τη στιγμή που θα αντικρίσουμε τις χαμένες μας πατρογονικές εστίες, θα καταστρέψουμε την τούρκικη ημισέληνο από την βόρεια οροσειρά του νησιού μας μαζί και την ψευδοσημαία τους.

Μόνο τότε θα επέλθει το χαμόγελο ανακούφισης στα πρόσωπα όλων όσων πέρασαν τα δεινά της βάρβαρης τουρκικής εισβολής, μόνο τότε θα πιστούν οι ηρωωμάρτυρες μας και οι αγνοούμενοί μας πως οι αγώνες τους δεν πήγαν χαμένοι και μόνο τότε θα έχουμε το δικαίωμα να πιστέψουμε ότι κάποια στιγμή, θα σταθούμε αντάξιοι τους και θα μπορέσουμε να τους αντικρύσουμε στα μάτια.

Μόνο τότε…

http://efenlim.blogspot.com/2009/08/blog-post_679.html

20 Ιουλίου 1974 γιατί εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ

δεν θα ξεχάσουμε ποτέ

Τι μπορεί να πει κάποιος για αυτήν την καταραμένη μέρα. Μέρα λύπης πένθους, συντριβής, θυμού. Ο κάθε Έλληνας πονάει σήμερα γιατί μάτωσαν την πατρίδα του, λεηλάτησαν τον τόπο του, σκότωσαν τους συγγενείς του χωρίς να έχουν κάνει κάτι φαίνεται έφταιαν που γεννήθηκαν στην Κύπρο.. Φαίνεται φταίμε κι εμείς στο τέλος της μέρα που γεννηθήκαμε πρόσφυγες στην ίδια μας την Πατρίδα.
Σήμερα, απλά καταστρέφεται η ψυχή μας, βλέπουμε τα κατεχόμενα μας εδάφη απέναντι και σπάραζουμε από την αδικία και λέμε από μέσα μας: "αυτά είναι δικά μας".
Οι πολιτικές μας δυνάμεις απ' ότι φαίνεται τα ξέχασαν όλα για την καρέκλα και το συμφέρον, για την καλοπέραση και το μόνο που βλέπουν και περιμένουν είναι οι επόμενες εκλογές.
Όμως δεν πτοούμαστε, μένουμε εδώ να αγωνιστούμε με κάθε μέσο για αυτόν τον τόπο, να παλέψουμε για την λευτεριά, να διεκδικήσουμε επιτέλους με κάθε τρόπο τα εδάφη μας που μας ανήκουν. Είμαστε εδώ για την πατρίδα μας, είμαστε εδώ για τα παιδιά μας και για ένα καλύτερο μέλλον.
Έλπιδα; μόνο στον Θεό και στα δικά μας χέρια γιατί μόνο εκεί βρίσκουμε ελπίδα. Σε κανένα παρανομία διαπραγματευτή της ελευθερίας μας δεν δίνουμε την ελπίδα μας παρά μόνο σε μας.
36 χρόνια από την βάρβαρη τούρκικη εισβολή και βλέπουμε την κοινωνία μας αποχαυνωμένη η οποία ξέχασε και το "Δεν ξεχνώ" η οποία πιστεύει ότι όλα είναι καλά κι ωραία.
Ας αντισταθούμε λοιπόν, ας πάρουμε βαθιά αναπνοή κι ας συνεχίσουμε μόνοι τον αγώνα για λευτεριά. ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ.

Mεγαλειώδης Αντικατοχική Πορεία την Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Ο Ενιαίος Φορέας Αυτόνομων Ενωτικών Φοιτητικών Παρατάξεων (Ε.Φ.Α.Ε.Φ.Π.) που αποτελείται από το ΔΡΑΣΙΣ Κ.Ε.Σ. Αθήνας, Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης, Α.Φ. ΈΠΑΛξη Παν. Κύπρου, Α.Φ.Σ.Κ Φλόγα Πάτρας και η Αυτόνομη Κίνηση Μαθητών Εθνική Φωνή Ελληνόψυχων Νέων (Ε.Φ.Ε.Ν.) σας προσκαλούν στην καθιερωμένη αντικατοχική-αντιομοσπονδιακή πορεία που διοργανώνουν κάθε χρόνο ανήμερα της μαύρης επετείου της Παράνομης Τούρκικης Εισβολής.

Ως κύριοι διοργανωτές της αντικατοχικής πορείας απευθύνουμε κάλεσμα στους απανταχού πατριώτες. Σε εσένα που Δεν Ξέχασες και αντιστέκεσαι. Άς ενώσουμε τις φωνές μας, ας διαδηλώσουμε για άλλη μια φορά ενάντια στον παράνομο Τούρκο εισβολέα διεκδικώντας για τριακοστή έκτη φορά το δικαίωμα όλων μας, για μια Kύπρο Ελεύθερη , Ελληνική , απαλλαγμένη από κατοχικά στρατεύματα, με τους πολίτες της να απολαύουν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Φέτος είναι η χρονιά που ο πατέρας Πενταδάκτυλος θα ακούσει δυνατά: »Κάτω τα χέρια ομοσπονδιακοί, η Κύπρος είναι Ελληνική».

Αφετηρία η πλατεία Ελευθερίας ώρα 17:30 και κατάληξη στο σημείο-σύμβολο της Κατοχής,το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας. Φορούμε μαύρη φανέλα ως ένδειξη πένθους.

http://efaefp.net/

O ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΞΕΝΗ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ! ΡΕΖΙΛΙ ΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ!

Μόλις πληροφορηθήκαμε, ότι δε θα ασκηθεί ποινική δίωξη εναντίον του Ξενή Ξενοφώντος.

Θυμίζουμε ότι εναντίον του Ξενή, είχε στηθεί μια υπόθεση από το Προεδρικό και με αφορμή ένα σχόλιο άγνωστου επισκέπτη στο Blog μας, αστυνομικοί εισέβαλαν στο σπίτι του στις 6:30 το πρωί και του πήραν τους υπολογιστές, με τον ισχυρισμό ότι είναι διαχειριστής του Blog μας και γι' αυτό έφερε δήθεν ευθύνη για το σχόλιο του επισκέπτη!

Τον Ξενή τον παρακολουθούσε παράνομα η Αστυνομία και συνέχισε τη δίωξη παρά την αρχική δημόσια δήλωση του Γενικού Εισαγγελέα ότι δεν υπήρχε αδίκημα. Μετά, ασκήθηκαν πιέσεις για συνέχιση της υπόθεσης, μέσω ανθρώπων του Προεδρικού στην Αστυνομία και στην Εισαγγελία, με αποτέλεσμα η υπόθεση να μείνει ανοιχτή για 2 και περισσότερους μήνες!!!!

Σήμερα, ο Ξενής δικαιώθηκε. Πρόκειται για μια ιστορική νίκη της ελευθερίας της άποψης, της ελευθερίας να μη νιώθουμε ότι διωκόμαστε για τα πιστεύω μας.

Μια νίκη των Blogs, των νέων ανεξάρτητων αυτών μέσων επικοινωνίας.

Πρόκειται όμως και για μια ιστορική ήττα του Δημήτρη Χριστόφια και των ανδρεικέλων του. Αυτών που πιστεύουν ότι μπορούν να επιβάλουν τη γνώμη τους στους άλλους. Αυτών που πιστεύουν ότι μπορούν να χρησιμοποιούν την Αστυνομία και τις διωκτικές αρχές για να εκφοβίζουν τους αντιφρονούντες.

Αυτών που εισβάλλουν στα σπίτια μας, αυτών που μας παρακολουθούν, αυτών που στήνουν υποθέσεις εις βάρος συμπατριωτών τους.

Αυτών που ποθαυμάζονται από τον Πρωθυπουργό της κατοχής Ερντογάν και στήνουν υποθέσεις εναντίον των όσων επιμένουν ακόμη να αποκαλούν την κατοχή-κατοχή!

Αυτών που πήραν ένα πολιτικό διορισμό στη Νομική Υπηρεσία και θέλησαν, ως Κουστωδοί του Προεδρικού, να επέμβουν και να εφεύρουν ποινικό αδίκημα εναντίον του Ξενή Ξενοφώντος και για να ικανοποιήσουν τον Ευεργέτη τους. Αυτών που ήταν λαλίστατοι και υβριστικοί εναντίον όλων και σήμερα "έβγαλαν το χρυσοφόρο σκασμό" και θέλουν να επιβάλουν το σκασμό στους όσους διαφωνούν με το Δ. Χριστόφια.

Στη φωτογραφία, ο Δ. Χριστόφιας, όταν πληροφορήθηκε για τη δικαίωση του Ξενή Ξενοφώντος

Απευθυνόμαστε ειδικά στο Δημήτρη Χριστόφια: Εχθρός μας ήταν και παραμένει ο Αττίλας κ. Χριστόφια. Αν το συνειδητοποιούσατε αυτό από την αρχή, αν αγωνιζόσασταν για απελευθέρωση της Κύπρου μας, αν δε ρίχνατε την ευθύνη στους Ελληνοκύπριους για την κατοχή, δε θα σας γινόταν κριτική.

Εχθρός μας ήταν και παραμένει ο Αττίλας!

Κι αν αδυνατείτε να το συνειδητοποιήσετε έστω και τώρα, καλύτερα να πάτε στο σπίτι σας.

ΠΗΓΗ: http://christofias-watch.blogspot.com/

Mεγαλειώδης Αντικατοχική Πορεία την Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Ο Ενιαίος Φορέας Αυτόνομων Ενωτικών Φοιτητικών Παρατάξεων (Ε.Φ.Α.Ε.Φ.Π.) που αποτελείται από το ΔΡΑΣΙΣ Κ.Ε.Σ. Αθήνας, Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης, Α.Φ. ΈΠΑΛξη Παν. Κύπρου, Α.Φ.Σ.Κ Φλόγα Πάτρας και η Αυτόνομη Κίνηση Μαθητών Εθνική Φωνή Ελληνόψυχων Νέων (Ε.Φ.Ε.Ν.) σας προσκαλούν στην καθιερωμένη αντικατοχική-αντιομοσπονδιακή πορεία που διοργανώνουν κάθε χρόνο ανήμερα της μαύρης επετείου της Παράνομης Τούρκικης Εισβολής.

Ως κύριοι διοργανωτές της αντικατοχικής πορείας απευθύνουμε κάλεσμα στους απανταχού πατριώτες. Σε εσένα που Δεν Ξέχασες και αντιστέκεσαι. Άς ενώσουμε τις φωνές μας, ας διαδηλώσουμε για άλλη μια φορά ενάντια στον παράνομο Τούρκο εισβολέα διεκδικώντας για τριακοστή έκτη φορά το δικαίωμα όλων μας, για μια Kύπρο Ελεύθερη , Ελληνική , απαλλαγμένη από κατοχικά στρατεύματα, με τους πολίτες της να απολαύουν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Φέτος είναι η χρονιά που ο πατέρας Πενταδάκτυλος θα ακούσει δυνατά: »Κάτω τα χέρια ομοσπονδιακοί, η Κύπρος είναι Ελληνική».

Αφετηρία η πλατεία Ελευθερίας ώρα 17:30 και κατάληξη στο σημείο-σύμβολο της Κατοχής,το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας. Φορούμε μαύρη φανέλα ως ένδειξη πένθους.

http://efaefp.net/

Μαύρη μέρα 15 Ιουλίου 1974

Το προεδρικό μετά το πραξικόπημα.

Πολλά ακούγονται για αυτήν την μαύρη μέρα. Άλλοι λένε ο Μακάριος φταίει άλλοι λένε καλά έκαναν άλλοι λένε όλοι είναι προδότες και άλλοι δίνουν πιο πολλή σημασία σ' αυτήν την μέρα παρά στην Τουρκική εισβολή.
Δεν θα πούμε ακριβώς τι λέμε εμείς. Αυτό που θα πούμε όμως είναι την άποψη μας επί του θέματος. Μια απλή και ταπεινή άποψη που δεν σηκώνει πολλές μελέτες.
15 Ιουλίου λοιπόν τα άρματα της Χούντας εισβάλλουν στο προεδρικό για να "ρίξουν" και καλά την κυβέρνηση και να πιάσουν την εξουσία με την πρόφαση ότι θα θελαν Ένωση με την Ελλάδα σε αντίθεση με τον Μακάριο ο οποίος δήθεν δεν ήθελε ή δήθεν ήθελε μετά.
Παρόλα ταύτα όταν οι ""πατριώτες"" βγήκαν με φασιστικό τρόπο στην εξουσία ΔΕΝ ανακήρυξαν καμιά Ένωση ούτε έκαναν κάτι επ' αυτού. Αυτό είναι πραγματικά το πρώτο σημείο το οποίο μας λέει ότι η Χούντα πραγματικά εξυπηρετούσε φασιστικά συμφέροντα. Επίσης συμπεραίνουμε ότι όσοι (εκτός Χούντας) -όπως π.χ. μέλη ΕΟΚΑ ΒΗΤΑ- μετά το πραξικόπημα αλώνιζαν με τρομοκρατικό τρόπο στην Κύπρο ήταν κάπως ελαφρόμυαλοι ή τους κυρίευε το "πατριωτικό" συναίσθημα.
Σημείο δεύτερο: Την δικαιολογία κάποιοι ήταν θύματα δεν μπορώ σε καμιά περίπτωση να την αποδεχτώ. Όχι γιατί τα άτομα που έκαναν πραξικόπημα ήξεραν ότι ήταν προδοτική η Χούντα - γιατί κακά τα ψέματα κάποιοι δεν το ξέραν παρά μόνο τα "ψηλά κεφάλια"- αλλά γιατί αυτά τα άτομα πίστευαν ότι με το να ρίξουν την κυβέρνηση τους θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα σε μια περίοδο που:

• Ο τούρκικος στρατός αυξανόταν στην Κύπρο μας.
• Η ΤΜΤ και οι Τ/κ φασίστες έκαναν στρατόπεδα συγκεντρώσεως (θύλακες) στο νησί με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται ο δημογραφικός χαρακτήρας του τόπου.
• Γενικότερα, η Τουρκία καραδοκούσε να εισβάλει στην Κύπρο με κάθε αφορμή.

Οι πιο πάνω νομίζω είναι σοβαροί λόγοι για τους οποίους κάθε Έλληνας της Κύπρου θα μπορούσε να τους σκεφτεί για να μην κάνει πραξικόπημα.
Κατ' επέκταση θα μπορούσαμε να πούμε ότι εύκολα θα σκεφτόταν κάποιος ότι μπορεί να είναι προδοσία η Χούντα στην ολότητα της.
Κάποιοι θέλουν να περάσουν στην συνείδηση του κόσμου ότι αν δεν γινόταν πραξικόπημα δεν θα μπαίναν οι Τούρκοι. Να διορθώσουμε, αν δεν υπήρχε η Χούντα ΔΕΝ θα μπαίναν οι Τούρκοι ή τελοσπάντον δεν θα κατάφερναν αυτό που κατάφεραν τότε.
Σήμερα ας σκεφτούμε και ας αναλογιστούμε το κακό που έφερε στον τόπο αυτό το πραξικόπημα και κάθε πραξικόπημα που γίνεται επί καθημερινής βάσεως από τα ΜΜΕ και λοιπούς πολιτικάντηδες. Ακόμη ας πάρουμε δύναμη και αυτοπεποίθηση και ας πούμε ότι: "Ο Ελληνισμός σ' αυτό το νησί δεν θα πεθάνει ποτέ".

http://kiproseleftheri.blogspot.com/2010/07/15-1974.html

Είναι ο πρόεδρος Χριστόφιας τόσο αφελής;

Μερικοί από τους 50.000 εποίκους που θα στηρίξουν το τσιμέντωμα του ΝΑΙ!

Είναι ο πρόεδρος Χριστόφιας τόσο αφελής, ώστε να κάνει τόσο απαράδεκτες υποχωρήσεις και να δίνει στην Τουρκία την ευκαιρία να παρουσιάζεται ως η πλευρά που επιδιώκει λύση του Κυπριακού; Ο ίδιος λέει, σε στιγμές ειλικρίνειας, ότι δεν υπάρχει ικανοποιητική πρόοδος.


Όλοι βλέπουμε ότι ο ίδιος έχει κάμει καταστροφικές παραχωρήσεις και υποχωρήσεις, ενώ η Τουρκία και ο Ταλάτ δεν έχουν υποχωρήσει ούτε και ένα γιώτα από τις απαιτήσεις τους και την αδιαλλαξία τους. Και όμως ο πρόεδρος Χριστόφιας ονειρεύεται ότι το Πάσχα των Ελλήνων και τo ραμαζάνι των Τούρκων θα γίνουν αδέλφια δίδυμα.


Όλα δείχνουν ότι πλησιάζουμε στο τέλος, με ένα νέο σχέδιο λύσης παρόμοιο με το σχέδιο Ανάν, ένα νέο δημοψήφισμα για επικύρωση της συμφωνίας στην οποία όλα δείχνουν ότι θα καταλήξουν «οι δυο ηγέτες». Είναι, λοιπόν, ο πρόεδρος τόσο αφελής ή είναι πολύ μεθοδικός για το στόχο που έθεσε, δηλαδή μια λύση παρόμοια με το σχέδιο Ανάν και επιβολή της στον Κυπριακό λαό με δημοκρατικό δημοψήφισμα, όπου ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ θα έχουν την πλειοψηφία;

ΜΑΥΡΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ θα βλαστήσουν στον κήπο
όποιου αρνηθεί να τσιμεντώσει το ναι.

Η γνώμη μου είναι ότι ο πρόεδρος Χριστόφιας δεν είναι αφελής, αλλά ενσυνείδητα προχωρεί προς αυτή τη λύση. Τούτο συνάγεται από τα εξής:

• Ο πρόεδρος Χριστόφιας, η ηγετική ομάδα του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ ήταν και είναι εραστές του σχεδίου Ανάν, αλλά τα σχέδιά τους ανέτρεψε η πλειοψηφία του κυπριακού λαού. Τώρα ο Χριστόφιας εργάζεται για το τσιμέντωμα του ΝΑΙ, έχοντας συμπαραστάτες την ηγεσία του ΑΚΕΛ και την πλατφόρμα του ΝΑΙ. Πρωθιερέας ο κ. Τσελεπής, που «βελτιώνει» τις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν.

• Το μεγάλο ιδανικό του Δημήτρη Χριστόφια δεν είναι η επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου. Στη δική του κομμουνιστική ιδεολογία υπέρτερο ιδανικό είναι η επαναπροσέγγιση και η ειρηνική συμβίωση Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και εποίκων σε ένα δικό τους διζωνικό κράτος με εκ περιτροπής προεδρία. Σημαντικότερο για τον ίδιο είναι η ευημερία και η οικονομική ανάπτυξη του λαού της Κύπρου, έστω κι αν αυτός ο λαός χάσει την ταυτότητά του ή καταστεί υποχείριο της Τουρκίας. Φτάνει οι δυο κοινότητες να ζουν μαζί και να συνεργάζονται, μακριά από εθνικιστικές εξάρσεις. Και η προσήλωση στην πατρίδα και τα εθνικά ιδανικά για τον κ. Χριστόφια είναι εθνικισμός.

• Ο Χριστόφιας βλέπει πάντα την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση με μια δικαιολογημένη καχυποψία, λόγω και της ιδεολογίας του. Η ιδιότητα του μέλους της ΕΕ, που έχει η Κυπριακή Δημοκρατία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό για το Δημήτρη Χριστόφια. ‘Ετσι η λύση δυο συνιστώντων κρατών με μια καμουφλαρισμένη και αθέατη παρθενογένεση είναι κάτι που δεν ενοχλεί τον κ. Χριστόφια. Πιο πολύ τον ενδιαφέρει η διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία στην οποία θα ζουν συνεργαζόμενα το κράτος των Ελληνοκυπρίων και το κράτος των Τουρκοκυπρίων. Οι εγγυήσεις θα διευρυνθούν, για να γίνουν ευκολοχώνευτες.

• Οι μεγάλες παραχωρήσεις ακόμα δεν έγιναν. Θα αφορούν το περιουσιακό, το εδαφικό και τις εγγυήσεις. Εδώ θα γίνουν οι τελικές υποχωρήσεις για να πλησιάσουμε τις τουρκικές θέσεις, για «να πετύχουμε την επανένωση και να αποφύγουμε τη διχοτόμηση». Θα μας πουν ότι τα εδάφη είναι που είναι χαμένα. Ας πάρουμε κάτι πίσω, όσο και νάναι, για «να πετύχουμε την επανένωση και να αποφύγουμε τη διχοτόμηση».

• Η πρόταση για το απ’ ευθείας εμπόδιο δεν πιστεύω ότι τους «ξέφυγε». Απλώς την άφησαν να περάσει, για να δημιουργηθεί ακόμα ένα τετελεσμένο για ανανική λύση του Κυπριακού. Θα τους βοηθήσει πολύ στον εκβιασμό του λαού για αποδοχή της «λύσης» τους.

Ο ίδιος φυσικά δεν ενδιαφέρεται για τον εθνικό στόχο της επιβίωσης του Ελληνισμού στην Κύπρο και της διάσωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, ισότιμου μέλους της ΕΕ. ‘Αλλωστε ας μη ξεχνάμε και το βραβείο ΝΟΜΠΕΛ.

http://christofias-watch.blogspot.com/search?updated-max=2010-06-16T08%3A43%3A00%2B03%3A00&max-results=15

Mεγαλειώδης Αντικατοχική Πορεία την Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Ο Ενιαίος Φορέας Αυτόνομων Ενωτικών Φοιτητικών Παρατάξεων (Ε.Φ.Α.Ε.Φ.Π.) που αποτελείται από το ΔΡΑΣΙΣ Κ.Ε.Σ. Αθήνας, Π.Ε.Ο.Φ. Θεσσαλονίκης, Α.Φ. ΈΠΑΛξη Παν. Κύπρου, Α.Φ.Σ.Κ Φλόγα Πάτρας και η Αυτόνομη Κίνηση Μαθητών Εθνική Φωνή Ελληνόψυχων Νέων (Ε.Φ.Ε.Ν.) σας προσκαλούν στην καθιερωμένη αντικατοχική-αντιομοσπονδιακή πορεία που διοργανώνουν κάθε χρόνο ανήμερα της μαύρης επετείου της Παράνομης Τούρκικης Εισβολής.

Ως κύριοι διοργανωτές της αντικατοχικής πορείας απευθύνουμε κάλεσμα στους απανταχού πατριώτες. Σε εσένα που Δεν Ξέχασες και αντιστέκεσαι. Άς ενώσουμε τις φωνές μας, ας διαδηλώσουμε για άλλη μια φορά ενάντια στον παράνομο Τούρκο εισβολέα διεκδικώντας για τριακοστή έκτη φορά το δικαίωμα όλων μας, για μια Kύπρο Ελεύθερη , Ελληνική , απαλλαγμένη από κατοχικά στρατεύματα, με τους πολίτες της να απολαύουν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Φέτος είναι η χρονιά που ο πατέρας Πενταδάκτυλος θα ακούσει δυνατά: »Κάτω τα χέρια ομοσπονδιακοί, η Κύπρος είναι Ελληνική».

Αφετηρία η πλατεία Ελευθερίας ώρα 17:30 και κατάληξη στο σημείο-σύμβολο της Κατοχής,το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας. Φορούμε μαύρη φανέλα ως ένδειξη πένθους.

http://efaefp.net/

Ομοσπονδία - Μια βόμβα μέσα στο σπίτι μας!

“Ομοσπονδία στο Κυπριακό είναι μια θέση τούρκικη”

Νιαζί Κιζιλγιουρέκ Τ/Κ

Αυτή την Κύπρο θέλουν οι υπέρμαχοι της Δ.Δ.Ο.; Εμείς πάντως, ΟΧΙ!

Είναι πράγματι άξιο απορίας πόσοι από τους συμμαθητές μας γνωρίζουν τί είναι η ομοσπονδία, από πού και πότε ξεκίνησε και τί συνέπειες θα επιφέρει η τυχόν εφαρμογή της στο νησί μας. Εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά πως η ομοσπονδία δεν είναι τίποτα περισσότερο από λύση “τούρκικη” όπως είπε εξάλλου και ο Νιαζί Κιζιλγιουρέκ. (Τ/Κ)

Σε μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν θα προσπαθήοσυμε να καταγράψουμε ποιοί από τους πολλούς “φίλους” που έχει η Κύπρος ήταν οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του τερατουργήματος και επιχειρηματολογώντας να εξηγήσουμε πως η ομοσπονδία, και συγκεκριμένα η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (Δ.Δ.Ο όπως λέγεται) δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο στην τουρκοποίηση και στον ανθελληνισμό ολόκληρης της νήσου μας.

Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου το 1977 και ‘79 (μεταξύ Μακαρίου-Denktαsh και Kυπριανού-Denktash αντίστοιχα) όπου συμφωνήθηκε να εξευρεθεί λύση για το κυπριακό πρόβλημα -ένα πρόβλημα εισβολής και κατοχής- με βάση την Δ.Δ.Ο. Από τα ιστορικά δρώμενα δεν απουσίαζαν όπως ήταν αναμενόμενο και οι αξιαγάπητοι “φίλοι” Άγγλοι αποικιοκράτες, που καθ’ όλη τη διάρκεια του έπους της ΕΟΚΑ ουσιαστικά επιχειρούσαν σχέδια για εφαρμογή της ομοσπονδίας και κατ’επέκταση της διχοτόμησης στην Κύπρο. Βέβαια το γεγονός που δεν συμβάδιζε με τα σχέδια τους ήταν το ότι μέχρι την εκείνη χρονική περίοδο Έλληνες και μουσουλμάνοι κάτοικοι του νησιού συζούσαν κάτω από στενότατους δεσμούς φιλίας, κάτι που ήταν άκρως αντίθετο με την Δ.Δ.Ο. αφού ένας από τους κύριους πυλώνες της ήταν η προώθηση και κατόρθωση του γεωγραφικού διαχωρισμού των δύο. Έτσι λοιπόν, στην προσπάθεια εφαρμογής των τερατουργημάτων τους τέθηκε ως βάση το “σχέδιο επανάκτησης της Κύπρου” με κύριους πρωταγωνιστές αυτού τον Τούρκο διεθνολόγο Nihat Erim και το Γραφείο Ειδικού Πολέμου της Τουρκίας. Οι πιο πάνω επιδίωκαν, βασικά, να κατασταθεί το κράτος δυσλειτουργικό, έτσι ώστε να πραγματωθεί ο γεωγραφικός διαχωρισμός ανάμεσα σε Έλληνες και μουσουλμάνους με απώτερο σκοπό να επιβληθεί η ομοσπονδία. Στο συγκεκριμένο σχέδιο, καταγραφόταν ξεκάθαρα πως θα διδόταν στην Κύπρο μια κολοβή ανεξαρτησία (βλ. Κυπριακή Δημοκρατία 1960!), υπερδικαιώματα στους Τ/Κ (βλ. Δοτό Σύνταγμα του ‘60!), και έτσι αφού το κράτος θα οδηγείτο κατά πάσα πιθανότητα σε τρομερή ανισότητα θα προκαλούντο αναταραχές (βλ. Τουρκανταρσία ‘63!) και στο τέλος, μια τυχόν εισβολή (βλ. Ιούλιος 1974!).

Μετά από όλα αυτά, βλέποντας όλοι οι “φίλοι” μας τα σχέδια τους να πραγματώνονται με τους πολιτικούς ηγέτες του κράτους να παραλύουν κοιμούμενοι τον “ύπνο του δικαίου” απέναντι στα τόσα κακόβουλα σχέδια των πρώτων, ουσιαστικά το “σχέδιο επανάκτησης της Κύπρου” όχι μόνο άρχισε να υλοποιείται αλλά βρίσκεται και στα τελευταία στάδια ολοκληροποίησής του αφού η ομοσπονδία είναι ο ύψιστος θεμιτός στόχους όλων των πολιτικών μας, που δυστυχώς επιτυγχάνεται με τη συμβολή εμάς των ιδίων! Όπως θα έχετε λογικά καταλάβει, αγαπητοί αναγνώστες, η ομοσπονδία δεν είναι παρά μόνο το ξεπούλημα της Κύπρου όχι μόνο στην Τουρκία αλλά σε όλους τους αγγλοαμερικανο-ξενόφερτους πωλήτες της πατρίδος μας. Γι’ αυτό στο σημείο αυτό επιλέγουμε να εξηγήσουμε και να υπερτονίσουμε συνάμα πως η Δ.Δ.Ο δεν είναι πρόταση ελευθερίας αλλά μιά βόμβα που αν αφήσουμε για πολύ ακόμα καιρό στο σπίτι μας θα το κάνει στάχτη. Με πιό απλά λόγια, για να γίνει περισσότερο κατανοητό το περιεχόμενο της διά-λυσης αυτής, ιδιαίτερα στους συμμαθητές μας εξηγούμε παραθέτοντας πως η Δ.Δ.Ο είναι:

ΑΔΙΚΗ αφού δεν επιτρέπει την επιστροφή των νομίμων κατοίκων στις πατρογονικές τους εστίες, δεν κατοχυρώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν συνάδει με το Ευρωπαικό Δίκαιο, δεν αποχωρούν οι κουβαλητοί έποικοι της Ανατολής από τα σπίτια μας και δεν εξακριβώνεται η τύχη των αγνοουμένων μας.

ΠΑΡΑΝΟΜΗ αφού παραμένουν τα κατοχικά στρατεύματα και οι τουρκικές εγγυήσεις σε ένα κράτος-μέλος της Ε.Ε. (από το 2004), η εγκληματίας πολέμου Τουρκία αγορεύεται σε ανώτατος λειτουργός του συνιστώντος κράτους και από κυρίαρχος στον Βορρά καθίσταται συγκυρίαρχος στον Νότο εξασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο τις επεκτατικές γεωπολιτικο/στρατιωτικές της βλέψεις έναντι της Κύπρου

ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ αφού διαχωρίζει τον λαό με βάση θρησκευτικά και εθνολογικά κριτήρια.

ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ αφού παραβαίνει και καταργεί την δημοκρατική αρχή 1 άνθρωπος = 1 ψήφος, εξισώνοντας με τον τρόπο αυτό το 82% των Ελλήνων του νησιού με το 18% των Τ/Κ.

ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ αφού δημιουργεί πολύπλοκους μηχανισμούς σε όλους τους τομείς της λειτουργίας του νέου ενωποιοημένου-ομοσπονδιακού κράτους και πάει ενάντια σε βασικές αρχές της Ε.Ε. που προνοούν το ελεύθερο δικαίωμα κατοχής περιουσίας, ελεύθερης εγκατάστασης και διακίνησης.

ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΤΙΚΗ αφού μονιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής του ‘74, ανάγοντας το πρόβλημα από πρόβλημα παράνομης εισβολής, συνεχιζόμενης κατοχής, εποικισμού και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων της Κύπρου σε δικοινοτικό.

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ αφού δίνει την ευκαιρία στην Τουρκία να επιδιώξει μελλοντική απόσχιση, γεγονός που δεν θα οδηγήσει σε τίποτα άλλο εκτός από τον πόλεμο.

Εντούτοις, στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί το γεγονός ότι από το 2000 έχει προταθεί από τον Ο.Η.Ε και η συνομοσπονδία ως συνέχεια της Ομοσπονδίας που θα επιφέρει ακόμα πιο τραγικές συνέπειες στον τόπο μας. Παρατηρούμε λοιπόν ότι ενώ “φίλοι” και ξένοι προσπαθούν να απενοχοποιήσουν την Τουρκία από τα αναρίθμητα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε στην Κύπρο, οι πολιτικοί μας ηγέτες δουλοπρεπείς και ψοφοδεείες, τουρκολάγνοι, μειοδότες και καταδότες ολόκληρης της πατρίδος μας αντί να ασκήσουν δυναμική διπλωματική πολιτική (βλ. Ένταξη Τουρκίας στην Ε.Ε., εκφυγές στα Ανώτατα Ευρωπαικά Δικαστήρια Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ.ά) αλλά και να αξιοποίησουν ταυτόχρονα την ευρωπαική δυναμική μας, βηματίζουν στο σκοτάδι με το ένα διολίσθημα να προτρέχει το άλλο. Ωστόσο, ευθύνη έχουμε σίγουρα και εμείς, ιδιαίτερα η νέα γενιά που ενώ δεν ζήσαμε τα τραγικά γεγονότα που βίωσαν οι πατεράδες μας τον Ιούλιο του ‘74, επαναπαυτήκαμε στις πολυθρόνες μας, στις καφετέριες και στα κέντρα διασκέδασης, ανιστόρητοι όσο κανείς άλλος λαός ανά τον πλανήτη, μειώνοντας το κάθετι γύρω μας και υποβαθμίζοντας οι ίδοι τις αξίες και τις δυνατότητες που τρέφουμε ως μεμονομένα σύνολα αλλά κυρίως, ως Έθνος.

Ας ελπίσουμε, λοιπόν, να ανοίξουν τα μάτια όλων μας αλλά κυρίως της μαθητιώσας νεολαίας και ας συνειδητοποιήσουμε πως τίποτα δεν πάει χαμένο γιατί οφείλουμε να κατανοήσουμε όλοι μας και να το βάλουμε καλά στα μυαλά μας πως χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν δόθηκαν ποτέ. Ας καταλάβουμε, τέλος, το νόημα των στίχων του μεγάλου Έλληνα ποιητή Γ. Σεφέρη, ο οποίος κατέγραψε πως “Η γης δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν, μήτε μπορούν όσο διψασμένοι και να ‘ναι να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι”.