ΌΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΥΣΊΔΑ ΠΟΥ ΌΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΤΗΝ ΣΠΑΣΟΥΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ

Η «κατάργηση» του Εθνικού μας Ύμνου

Αυτή η υπόθεση με τη σιωπηρή κατάργηση του Εθνικού μας Ύμνου στους εορτασμούς που διοργανώνουν οι πρέσβεις στην Κύπρο πρέπει να προβληματίσει κάποιον, επιτέλους. Την αρχή έκαναν οι Αμερικανοί στις 14 του μήνα και ακολούθησαν την επόμενη εβδομάδα οι Γάλλοι. Με τη δικαιολογία ότι δεν θέλουν να κακοφανίσουν τους Τουρκοκυπρίους που παραβρίσκονται στις εκδηλώσεις τους, αρνούνται ν' ανακρούσουν τον Εθνικό μας Ύμνο. Η Κυβέρνηση τηρεί σιγήν ιχθύος, με αποτέλεσμα οι ξένοι να θεωρούν πλέον δεδομένο ότι δεχόμαστε ισότητα από πλευράς κρατικής υπόστασης με το ψευδοκράτος. Τα ίδια συνέβησαν και με τους Ελβετούς την περασμένη Πέμπτη. Με τη δική μας ανοχή, σε λίγο οι ξένοι δεν θα δέχονται ούτε τη σημαία μας και έτσι σιγά-σιγά το κράτος θα πάει περίπατο. Καιρός να ξυπνήσουμε ή αν η Κυβέρνηση διαφωνεί, να το πει ανοικτά. Κατάργηση της εθνικής ταυτότητας δεν μπορεί να γίνει ποτέ. Ούτε κατάργηση των εθνικών συμβόλων πριν από τη λύση.
ΣΙΣ

ΒΙΒΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ Παιδείας της Κύπρου, άνευ καμίας συνεννοήσεως με το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας, προχωρεί σε αλλαγή των βιβλίων της Ιστορίας της Κύπρου, για να καταπολεμηθεί έτσι η έχθρα μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων της Κύπρου. Θα γίνονται δε και ειδικά σεμινάρια από «ειδικούς» περί της σύγχρονης Ιστορίας της Κύπρου των τελευταίων 50 χρόνων. Θέτουμε κάποια ερωτήματα και ζητάμε να ληφθούν σοβαρά υπόψη από όλους:1) Ποιοι θα συγγράψουν τα νέα σχολικά βιβλία Ιστορίας; Μήπως σε αυτούς τους ειδικούς, όπως τους αποκαλούν, θα περιλαμβάνεται και ο γνωστός ανθέλληνας κ. Καζαμίας, που αποκάλεσε ειρηνική επέμβαση την τουρκική εισβολή;2) Tι θα προσθέσουν και τι θα απαλείψουν από τα βιβλία;3) Είναι αξιόπιστα τα άτομα που θα μετέχουν στις επιτροπές;4) Tα παιδιά αγνοούν όχι μόνο την σύγχρονη κυπριακή Ιστορία αλλά και γενικά όλη την ελληνική Ιστορία. Είναι ένα ζήτημα που πρέπει και αυτό να προβληματίσει όσους ενδιαφέρονται για την Ιστορία. Ας ρωτήσουμε, για παράδειγμα, τα παιδιά πότε εμφανίστηκαν οι Τούρκοι στο ιστορικό προσκήνιο, από ποιους λαούς και με ποιους τρόπους καταλήφθηκε η Κύπρος από τους εκάστοτε κατακτητές της, ποιος ηταν ο Παύλος Μελάς, πότε ενώθηκαν τα Δωδεκάνησα με την Ελλάδα, τι ήταν τα Τάγματα Εργασίας. Οι απαντήσεις θα είναι κωμικοτραγικές.Είναι αλήθεια ότι τα σχολικά βιβλία της ελληνικής μας Ιστορίας χρειάζονται αναθεώρηση. Προς το καλύτερο, όμως, όχι προς το χειρότερο. Θα μπορούσαν να διδάσκονται τα παιδιά το ήθος των ηρώων της ΕΟΚΑ, τις επιστολές των μελλοθανάτων, τις ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας τόσων παλληκαριών που έχυσαν το αίμα τους για ελευθερία και δημοκρατία σε αυτό το νησί. Αναμένουμε με αγωνία να δούμε πώς θα αλλάξει η Ιστορία και από ποιους. Θα είμαστε όλοι σε εγρήγορση.

ΕΛΕΥΘΕΡΑ

ΑΥΤΟΝΟΜΑ

ΜΑΘΗΤΙΚΑ

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ

Ο ΗΡΩΑΣ, ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ «Έκλεξε όσον ημπορής τον τρόπο του θανάτου σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως η ευγενεστέρα πράξις της ζωής!»

19 Νοεμβρίου, ο κυπριακός Eλληνισμός τιμά ένα από τα πιο επίλεκτα παιδιά του. Τον Σταυραετό του Πενταδακτύλου, τον Κυριάκο Μάτση, που το ηρωικό του τέλος, το φθινοπωρινό εκείνο μεσημέρι του 1958, δεν ήταν τίποτε άλλο από το επιστέγασμα μιας λαμπρής αγωνιστικής πορείας. Ο θάνατός του στο κρησφύγετο του Δικώμου ήταν η φυσική κατάληξη ενός ιδεολόγου, οραματιστή και αγωνιστή, που μπήκε στο καμίνι των εθνικών αγώνων από τα μαθητικά θρανία. Ο Κυριάκος Μάτσης είναι αναμφισβήτητα μια από τις πιο αξιοθαύμαστες φυσιογνωμίες του Εθνικο-απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο Μάτσης είχε το χάρισμα να συνδυάζει τον οραματισμό και τον πολιτικό ρεαλισμό με την αγωνιστική διάθεση. Τα στοιχεία αυτά είναι εκ των ων ουκ άνευ στην ανάδειξη των χαρισματικών ηγετών. Η όλη προσωπικότητα του Μάτση διαγράφεται μέσα από τα ίδια τα κείμενά του, πολύτιμη κληρονομιά κι αυτά όπως η θυσία του. Φιλοσοφημένη προσωπικότητα Γιος αγροτών από το Παλαιχώρι της Μόρφου, ο Κυριάκος Μάτσης γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1926 και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Αμμοχώστου το 1945. Στα κοινά άρχισε να συμμετέχει από τα μαθητικά του χρόνια. Η συγκροτημένη και φιλοσοφημένη προσωπικότητά του αρχίζει να φαίνεται από τις πολιτικές του αντιλήψεις, που ακόμη και σήμερα είναι πολύτιμες παρακαταθήκες. Γράφει στο ημερολόγιό του το 1944: «Να ’σαι τίμιος στις πολιτικές σου αντιλήψεις που πρέπει να πηγάζουν από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο, που συνεπάγεται καλυτέρεψη της Πολιτείας, που σαν άμεση συνέπεια έχει την της πατρίδας μερικά και του κόσμου γενικά». Στις 29.6.1945 στην καταληκτήρια τελετή της αποφοίτησης του ως εκπρόσωπος των αποφοίτων του Γυμνασίου Αμμοχώστου αναφέρει για την Ελλάδα και τον Ενωτικό πόθο όλων των Κυπρίων: Εμπρός λοιπόν, Ακρίτες των εθνικών μας επάλξεων. Ας της δώσουμε (αναφέρεται στην Ελλάδα) το κάθε τι. Και την ζωή μας ακόμα, γιατί αν πραγματικά μια φορά κανείς πεθαίνει, το να πεθάνει για την Ελλάδα Θεία είναι η δάφνη. Μη ξεχνάτε ποτέ πως εμείς θα αποτελέσουμε τα αυριανά στελέχη του Ελληνικού Στράτου. Μη ξεχνάτε πως σήμερα η Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο παρα νεκροθήκη ημιθέων, όπως την απεκάλεσε κάποτε ο Βύρων. Μη ξεχνάτε πως είμαστε Έλληνες. Και σαν τέτοιοι θα σταθούμε στο ύψος της Ιστορίας μας περήφανοι και αξιοπρεπείς. Ας σταθούμε περήφανοι κι εμείς οι υπόδουλου Κύπριοι γιατί έχουμε αναφαίρετο το δικαίωμα αυτό. Και εμείς πολεμήσαμε πλάι στους άλλους Έλληνες. Χαρήκαμε μαζί τους τις χαρές, κλάψαμε μαζί τους στες συμφορές. Το αίμα μας χύθηκε με το άλλο Ελληνικό αίμα, για να ποτίσει το πλατύφυλλο δένδρο της λευτεριάς, το δένδρο που στοιχειώνει και θεριεύει και μεγαλώνει, έτοιμο να απλώσει την ευεργετική του σκιά και στη μικρή μας πατρίδα. Όπως δε όλα τα σκλαβωμένα ελληνικά μέρη έτσι και μεις θα βροντοφωνάξουμε το «άνοιξε μάνα μας γλυκιά, την άφθαρτη αγκαλιά σου κι αγκάλιασε μας τα φτωχά τα μαύρα τα παιδία σου» και με λαχτάρα θα καρτερούμε την ώρα του τέλους της πολύπλαγκτης Οδύσσειάς μας». Και τα λόγια του αυτά στάθηκαν ιδιαίτερα προφητικά για τη γενιά του αλλά και για το μέλλον της Ελληνικής Κύπρου. Ο ίδιος όπως και πολλοί συναγωνιστές του, ο φίλος του Γρηγόρης Αυξεντίου τίμησαν τα λόγια αυτά, τίμησαν το προαιώνιο αίτημα των Κυπρίων για Ένωση με τη μάνα Ελλάδα. Δεν ήταν μόνο πολιτικά ώριμος ο μαθητής Κυριάκος. Έτρεφε ταυτόχρονα και μια απέραντη αγάπη για τον άνθρωπο. Προτού φθάσει την ηλικία των 18, ο νεαρός απόφοιτος του Γυμνασίου Αμμοχώστου σημειώνει στο ημερολόγιό του στις 13 Ιανουαρίου 1944, έξι ολόκληρα χρόνια πριν από την έγκριση από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών της «Παγκόσμιας Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου»: «Ιδού τα δικαιώματα του ανθρώπου: 1. Το δικαίωμα της ζωής. Οι άνθρωποι μπορεί να διαφέρουν μεταξύ τους μα μπροστά στο νόμο είναι ίσοι. 2. Η προστασία των ανηλίκων. 3. Το καθήκον και η ελευθερία. 4. Το δικαίωμα του να κερδίζεις χρήματα. 5. Το δικαίωμα της περιουσίας. 6. Η ελευθερία της κυκλοφορίας. 7. Το δικαίωμα της εκπαίδευσης. 8. Ελευθερία σκέψεως και λόγου. 9. Ατομική ελευθερία. 10. Προστασία κατά της βίας». Όπως φαίνεται και στην ομιλία του της 28ης Οκτωβρίου 1944, η λατρεία του για την Ελλάδα είναι τόσο μεγάλη ώστε οραματίζεται την Τρίτη μεγάλη προσφορά της Ελλάδος στην ανθρωπότητα. Μιλά για τον τρίτο Ελληνικό πολιτισμό, μετά την κλασσική αρχαιότητα και το Βυζάντιο. Στις 12 Οκτωβρίου 1946 ο Μάτσης φεύγει από την Κύπρο, όπου με υποτροφία της Κυπριακής Αγροτικής Εταιρείας θα σπουδάσει γεωπόνος στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Ήταν γόνος αγροτικής οικογένειας, που μοχθούσε και πότιζε καθημερινά με τον ιδρώτα της τη γη της Πιτσιλιάς. Γι’ αυτό ο Μάτσης αγάπησε τη γη και ήθελε να είναι αφέντες της αυτοί που τη δούλευαν. Γράφει σε φίλο του το 1958: «Να γιατί δεν νοιάζομαι αν τη γη αυτή τη ζουν Τούρκοι για Έλληνες, Εβραίοι για .……. Εκείνο που έχει αξία είναι να τη ζουν αυτοί που την ποτίζουν με τον ιδρώτα τους και να περπατούν πάνω της ελεύθεροι, διαφεντευτές της, κυρίαρχοί της. Ν’ αναπνέουν περήφανοι τον αέρα της που να ’ναι αέρας δροσιάς, ομορφιάς, λεβεντοσύνης. Όχι πνίχτης»… Στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Στις 8 Δεκεμβρίου 1946 γίνεται η νενομισμένη τελετή της εισδοχής του στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Λίγους μόνο μήνες μετά, ο Μάτσης γίνεται ενεργό στέλεχος της Μορφωτικής Ένωσης Εθνικοφρόνων Φοιτητών. Αρχίζει τη διοργάνωση εξορμήσεων στη βορειο-ελλαδική ύπαιθρο, με σκοπό την ανύψωση του ηθικού των κατοίκων της υπαίθρου που υπέφεραν από τον εμφύλιο πόλεμο, καθώς και την εμψύχωση του ελληνικού στρατού. Στη Μακεδονία ανέπτυξε μεγάλη δράση και χάρη στα ρητορικά του προσόντα διακήρυττε τις απόψεις του για την Κύπρο. Για αυτό το έργο ονομαζόταν "Το αηδόνι της Κύπρου". Ο Κυριάκος Μάτσης γίνεται φλογερός κήρυκας των εθνικών δικαίων. Δεν λησμονούσε την αποικιοκρατούμενη Κύπρο και την ανάγκη της Ένωσής της με τον εθνικό κορμό. Σε αυτούς που του έλεγαν ότι η Ελλάδα είναι φτωχή και κατεστραμμένη, ενώ η Αγγλία είναι μια πλούσια αυτοκρατορία, απαντούσε με πάθος: «Προτιμούμε τα ράκη της μητρός Ελλάδος, παρά την πορφύραν της μητρυιάς». Στη φοιτητική συγκέντρωση-διαμαρτυρία που έγινε στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης για τη συμπεριφορά των 4 μεγάλων δυνάμεων έναντι στις εθνικές διεκδικήσεις της Ελλάδος, η ομιλία του Κυριάκου Μάτση όπως γράφουν οι «Ακρίτες του Βορρά» συνοδεύτηκε από παρατεταμένα χειροκροτήματα και τη ρυθμική κραυγή: ΕΝΩΣΗ, ΕΝΩΣΗ ΚΥΠΡΟΣ, ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ» Το Ιούλιο του 1947 γράφει ένα προφητικό κείμενο στο ημερολόγιό του: «καποιοι θέλουν προδοτικά να συμμετάσχουν στη Διασκεπτική συνέλευση του Κυβερνλητη, που θα καταστρώσει το σύνταγμα της Κύπρου, το σχοινί που θα σφυκτοδέσει τον Κυπριακό λαό μακρυά από τη μάνα του». Λόγια προφητικά που συνέβησαν το 1960 οπόταν προδόθυκε το όραμα της ένωσης και οι θυσίες των ηρώων της ΕΟΚΑ με το δοτό σύνταγμα. Ο Κυριάκος Μάτσης όπως αναφέραμε και πριν δεν νοιαζόταν μόνο για την Ένωση της Κυπρου με την Ελλάδα αλλά ανησυχούσε και για τα άλλα φλέγοντα θέματα του Ελληνισμού. ΄Ετσι το Δεκέμβριο του 1947 γράφει στο ημερολόγιό του: «Φεύγει ακόμα ένα χρόνος. Και ταλαιπωρημένη η ανθρωπότης αγκομαχά κάτω από μια αναταραχή τρομερή, μέσα σε μια τεραστία σύγχυση πνευμάτων. Ιδιαίτερα η πατρίδα μας κάτω από την ανταρτική δράση των κομμουνιστών, με ματωμένο το μέτωπο αγωνίζεται για να διασώσει τη Μακεδονία από τα χέρια των Βουλγάρων, που νομίζουν ότι είναι δυνατόν να πάρουν τη Θεσσαλονίκη. Τότε μόνο θα γίνει αυτό, όταν πτώματα τα κορμιά μας τα πατήσουν». Άνθρωπος χωρίς παρωπίδες και φανατισμούς, ο Μάτσης είχε το θάρρος και την παρρησία να παρουσιαστεί το 1948 ενώπιον του Έκτακτου Στρατοδικείου Θεσσαλονίκης και να υπερασπιστεί τον συμπατριώτη και συμφοιτητή του Γιάννη Δρουσιώτη, ο οποίος ανήκε στο αντίθετο ιδεολογικό στρατόπεδο. Γράφει στις 24 Ιουνίου 1948: «Εμαθα στη ζωή να αγαπώ και να εκτιμώ τους ιδεολόγους αγωνιστές που ξέρουν να αγωνιστούν για ένα ιδανικό, αδιάφορο ποιο είναι αυτό, αρκεί να το πιστεύουν. Και ο Γιάννης Δρουσιώτης το πίστευε». «Μόνο όταν το συμφέρον το ατομικό σταματήσει να κινεί το λογισμό μας σε κάθε μας πράξη, μόνο όταν ο καθένας εργάζεται για το σύνολο και τον εαυτό του, μόνον τότε η ανθρωπότης μπορεί να βρει το δρόμο της». Νεαρός φοιτητής παλεύει συχνά στο συναίσθημα και στη λογική, ανάμεσα στην πλάνη και στην αλήθεια. Μένει πιστός στο αληθινό, το οποίο υπόσχεται να υπηρετήσει και να αγωνιστεί γι’ αυτό. Γράφει στις 16.4.47: «Η σημαία για την οποίαν έδωκα όρκο να υπηρετήσω είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ. Θα της μείνω πιστός και θ’ αγωνίζομαι για το ΦΩΣ και την ΑΛΗΘΕΙΑ». Και όταν πρόκειται για την αλήθεια, ο Κυριάκος Μάτσης δεν χαρίζεται σε κανέναν, ούτε και στον εαυτό του. Εξετάζει διαρκώς το βίο και τη συμπεριφορά του. Θέλει να έχει έλεγχο του συγκινησιακού του κόσμου και αγωνιωδώς διερωτάται: «Δύο χρόνια κύλησαν. Στέκομαι στο ύψος μου; Πάντως όμως κάθε ένας πρέπει να είναι αυστηρός με τον εαυτό του και να εφαρμόζει αυτοέλεγχον. Γι’ αυτό νομίζω ότι σε πολλούς τομείς έκαμα δίκια και ειλικρινά το καθήκον μου, θυσιάζοντας κάποτε και τη ζωή μου, ενώ σε άλλους τομείς υστέρησα εις ασυγχώρητον βαθμόν. Αυτά τα κενά πρέπει να τα συμπληρώσω». Από την 1η Ιουλίου μέχρι την 29η Νοεμβρίου 1951 ο Κυριάκος Μάτσης βρίσκεται στην Κύπρο και ασχολείται με τη συγγραφή της πτυχιακής του διατριβής, που έχει ως θέμα: «Γενική μελέτη του χωρίου Παλαιχωρίου Λευκωσίας (Κύπρου) και ειδική τής εν αυτώ αμπελοκαλλιέργειας. Στις 2 Ιουνίου 1952 λαμβάνει τον τίτλο του Γεωπόνου. Βαθμός Πτυχίου «Λίαν Καλώς». Στην ΕΟΚΑ Εγκαταλείπει την Ελλάδα είκοσι έξι ημέρες αργότερα και επιστρέφει στην Κύπρο. Αρχίζει να εργάζεται στο μεγάλο αγρόκτημα του θείου του Π. Ιωάννου στα Κούκλια. Ο επιστήμονας-γεωπόνος προσφέρει τις γνώσεις του στην ανάπτυξη της παραγωγής του αγροκτήματος. 1η Απριλίου 1955 αρχίζει ο Εθνικο-απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ. Γράφει ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής στα απομνημονεύματά του: «Ο Μάτσης εκ των πρώτων κατετάγη εις την Οργάνωσιν. Στρατιώτης του καθήκοντος, αγνός και τίμιος, υπόδειγμα, εις τους υφισταμένους του εμψυχωτής, εισήλθεν εις τον αγώνα με την φλόγα της αυτοθυσίας και την δίψαν να επιτελέσει έργον μεγάλο». Το Αγρόκτημα των Κουκλίων όπου εργαζόταν ο Κυριάκος Μάτσης γίνεται αγωνιστικό κέντρο. Το Land-Rover της εταιρείας με αριθμούς εγγραφής R372 χρησιμοποιείται για μεταφορά οπλισμού, βομβών, πυρομαχικών και άλλου επαναστατικού υλικού με οδηγό τον Μάτση, που αψηφούσε το θάνατο. Η αυτοθυσία ήταν ταυτόσημη με την αγωνιστική του ύπαρξη. Με την κατηγορία ότι ανήκει στην ΕΟΚΑ, ο Κυριάκος Μάτσης συλλαμβάνεται από τους Άγγλους στις 9 Ιανουαρίου 1956 και τον αποστέλλουν στα ανακριτήρια της Ομορφίτας. Γνωρίζουν ότι είναι σημαντικό στέλεχος της Οργάνωσης και ότι έχει στενή επαφή με τον Διγενή. Με την παρρησία που τον διέκρινε, δεν το αρνιέται. Οι διαβόητοι ανακριτές Ρόμπινσον, ΜακKάουαν και Χάρις τον ανακρίνουν, αλλά ο Μάτσης τούς μιλά για τις παραδόσεις των Ελλήνων, για τη μοίρα της πονεμένης Ρωμιοσύνης, για το χρέος να αγωνισθεί κανείς για την ελευθερία και δεν μένει μέχρις εκεί. Αντιστρέφει την πορεία των ανακρίσεων και τους ρωτά με θάρρος: «Εσάς ποιος είναι, όμως, ο ρόλος και η αποστολή σας; Γιατί βρίσκεστε σε έναν τόπο που δεν σας θέλουν; Τι θα κάνατε εσείς αν ήσασταν στη δική μου τη θέση; Απαντήστε μου». Τέτοια αξιοπρέπεια και τέτοια πρόκληση δεν την περίμεναν οι στυγνοί ανακριτές. Γι’ αυτό θα τον απομονώσουν και θα υποστεί τα φρικτότερα των βασανιστηρίων: Κτυπήματα, αϋπνία, ηλεκτροσόκ, αδιάλειπτες και επί εικοσιτετραώρου βάσεως ανακρίσεις. Σε καμία όμως περίπτωση η ψυχή του δεν λυγίζει. Παραμένει γενναίος και ατρόμητος. Ο ιδεολόγος, ο ιδεαλιστής απορρίπτει τον υλισμό και θέτει την αρετή και την πατρίδα πάνω απ’ όλα. Ο Στρατάρχης Χάρτινγκ επιχειρεί να τον εξαγοράσει για να καταδώσει τον Διγενή, με το μυθικό για την εποχή εκείνη ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών. Ο Κυριάκος Μάτσης, όμως, δίνει μάθημα αγωνιστικής αρετής στους βασανιστές του και είχε το θάρρος να βροντοφωνάξει κατάμουτρα στον σκληρό αποικιοκράτη Χάρτινγκ, κτυπώντας τη γροθιά του στο τραπέζι: «Εξοχότατε, ού περί χρημάτων των αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι, διότι με έχετε προσβάλει με την πρότασή σας». Ο κυβερνήτης αποχώρησε αμέσως και εκτιμώντας το ήθος του Μάτση, έδωσε εντολή να σταματήσουν τα βασανιστήρια που του έκαναν. Ο Μάτσης μεταφέρεται στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς, όπου τον Απρίλιο του 1956 μετά την εξορία του Μακαρίου γίνονται ουσιαστικές συνομιλίες λύσης του Kυπριακού εντός των κρατητηρίων. Ο Μάτσης συνομιλούσε με τους ανακριτές, το βοηθό κυβερνήτη Sinclair και τον Redaway. Κατάφερε να βελτιώσει τους όρους της συμφωνίας Μακαρίου – Χάρτινγκ σε σημαντικά σημεία και πίστευε στη σύντομη λύση του Kυπριακού. Έθετε τα πάντα υπόψη του Διγενή, ο οποίος όμως θεώρησε ότι δεν μπορούσε από μόνος του να υπογράψει ή να δώσει τη συγκατάθεσή του για τη λύση και το πολιτικό μέλλον της Κύπρου. Την 1η Μαΐου ο Διγενής στέλνει στον Μάτση με το ψευδώνυμο «Μιλτιάδης» την περίφημη «Διαταγή», στην οποία του ανέθετε όρους πως ο ένοπλος αγώνας θα λήξει μόνο όταν επιτευχθεί συμφωνία και διαπραγματεύσεις δύνανται να γίνουν μόνο με τον Μακάριο, όταν αυτός αφεθεί ελεύθερος. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956, ο Κυριάκος Μάτσης δραπετεύει από τα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς και διορίζεται Τομεάρχης της επαρχίας Κερύνειας. Ως αντάρτης καταζητούμενος δεν χάνει την επαφή με τους φίλους και συγγενείς του. Γράφει τον Φεβρουάριο του 1958 στο νεαρό εξάδελφό του Συμεών Μάτση: «… Είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε πέτρα την καρδιά, για να σταθούμε άξιοι του χρέους μας. Δοκίμασα πιο έντονο τον πειρασμό όταν περαστικός για λίγες μέρες από το χωριό ήμουν υποχρεωμένος να μην πάω να δω τους δικούς μου. Ήταν βέβαιο πως κάποτε θα τους ρωτούσαν αν με είδαν και έπρεπε να λεν «όχι» και να μπορούν να ορκιστούν γι’ αυτό. Μα έτσι θα είναι και πιο έντονη η χαρά όταν βρεθούμε τη μέρα της ΝΙΚΗΣ. Αν όμως η επιταγή της πατρίδας μάς φυλάξει μια άλλη μοίρα, τότε θ’ αγάλλεται η ψυχή μας απ’ τα ουράνια σαν συντροφιαστά με τα άλλα αδέλφια στον μεγάλο γιορτασμό θα πανηγυρίσουμε». Το τελευταίο φθινόπωρο της ζωής του ο Μάτσης χαράζει στο χαρτί απαισιόδοξους στίχους, λες και τραγουδούσε τον ίδιο το θάνατό του: «Παράξενο το μίλημα των λουλουδιών που σπέρνουμε στους τάφους Λουλούδια παν στο μνήμα των να σπείρης θέλεις, Τώρα που των ιδεών το άνθισμα θάφτηκε μέσ’ το χώμα; Σπείρε τα. Πιο δυνατά θα πεταχτούν και πι’ όμορφα θα λάμπουν σαν απ’ το χέρι σου, κυρά, καλή φροντίδα θα ’βρουν. Κι όσο φουντώνει η φυλλωσιά και πιο πολύ φυτρώνει τόσο και πιο πολύ βαθιά η ρίζα των θ’ απλώνει ώσπου να φτάσει στο κορμί κάτω που θα σαπίζει πιο περισσά για να τραφή και πιο πολύ ν’ ανθίζει». Επιστέγασμα των αγώνων του Κυριάκου Μάτση ήταν όταν μέσα από το κρησφύγετό του στο Δίκωμο, βροντοφώναξε στη μία και τριάντα το μεσημέρι της 19ης Νοεμβρίου 1958: «Όχι. Δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας». Περικυκλωμένος στο ασφυκτικό κρησφύγετό του δεν είχε άλλη εκλογή παρά να πεθάνει. Ο ίδιος δεν είχε αφήσει στην ψυχή του κανένα ηθικό περιθώριο για εκλογή. Ήταν έτοιμος για το θάνατο. Τον είχε προβλέψει στα γράμματά του, τον είχε αναλύσει στους φιλοσοφικούς στοχασμούς του, τον είχε με σιγουριά καταγράψει στο ημερολόγιό του, τον είχε τραγουδήσει. Είχε υπογραμμίσει στο βιβλίο «Σιδηρά Διαθήκη» του Δημητρακοπούλου: «Έκλεξε όσον ημπορής τον τρόπο του θανάτου σου, ένας ωραίος θάνατος είναι συνήθως η ευγενεστέρα πράξις της ζωής!». Τρία πράγματα σκέφτηκε να κάνει: να κάψει τα έγγραφα της ΕΟΚΑ, να διώξει τους δύο συντρόφους του και να γεμίσει το όπλο του. Οι Άγγλοι αν και πολύ περισσότεροι φοβήθηκαν και προτίμησαν τη σιγουριά της ρίψης χειρομβοβίδων. Ο Μάτσης κείτονταν διαμελισμένος από την έκρηξη της χειροβομβίδας στο μικρό του κρυσφήγετο του, αλλά η ψυχή του είχε βρει τη θέση της στο πάνθεον των ηρώων. Έντεκα μήνες πριν από το πέρασμα τού Μάτση στην αθανασία, σε επιστολή προς τους γονείς του, φανερώνει το πώς θα αντιμετώπιζε το τελευταίο προσκλητήριο της πατρίδας: «Πιστεύουμε ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσση την λαμπράν τύχη να δώσωμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτήν. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την πατρίδα». Ο λόγος του Μάτση είναι λόγος διαχρονικός, γιατί πηγάζει από αξίες οικουμενικές, οι οποίες έχουν ως κέντρο αναφοράς τους τον άνθρωπο. Ο Κυριάκος Μάτσης αντιτάχθηκε και με την γραφίδα του, αλλά και με το όπλο του σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού και καταπίεσης. Η πίστη του στην ελευθερία και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια στάθηκαν οι παντοτινοί σύντροφοί του. Με ακλόνητη πίστη στην ΈΝΩΣΗ της Κύπρου με την Ελλάδα, αγωνίστηκε και ως φοιτητής αλλά κυρίως ως αγωνιστής της ΕΟΚΑ ενσυνείδητα για να πραγματοποιήσει την «ανάγκη» αυτή του Κυπριακού Ελληνισμού. Αλλά δεν στεκόταν μόνο σ΄ αυτό . Όπως μαρτυρούν οι συναγωνιστές του, μετά την πραγματοποίηση της Ένωσης έβλεπε πιο μακριά, την Βόρειο Ήπειρο, τους Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως και της Μικράς Ασίας. Ο Μάτσης ήταν ένας συνειδητός ιδεολόγος της Ένωσης αλλά και της πραγματοποίησης όλων των Εθνικών διεκδικήσεων.

ΤΟ 1821 ΔΩΣΑΜΕ ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

Το 1821 δώσαμε ένα μάθημα στους Τούρκους που μας είχαν υπό κατοχή για τετρακόσια χρονιά ,με την βοήθεια του Θεού και με την δύναμη της καρδιάς καταφέραμε να Ελευθερωθούμε από τους Τούρκους.
Ο αξέχαστος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που με την σκέψη του κατάφερε να φέρει την σημερινή Ελλάδα στα χεριά μας .Εμείς δύστυχος την πουλάμε σαν να είναι το πιο φθηνό πράγμα που υπάρχει.
Πρέπει να συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο των αγώνα για να παραδώσουμε μια Ελλάδα Ελεύθερη για πάντα Ελληνική .
Πρέπει ξανά να Επαναστατήσουμε εναντίον αυτόν που μας πληγώνουν ,επιτελούς πρέπει να ανοίξουμε τα ματιά μας και να πούμε ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιους που κάποτε οπότε έβλεπαν Έλληνα φοβόντουσαν όσο ποτέ άπαρτε το δίκιο με το μέρος σας γιατί να εξαρτιόμαστε από την Αμερική και την Αγγλία που έφεραν σε αυτό το νησί κατοχή και θλίψη ,δεν θα μας πει η Τουρκία για τες στρατιωτικές άσκησης που θα τες κάνουμε ούτε που θα σηκώνουμε γαλανόλευκη . ΕΥΧΌΜΑΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΔΟΣΗ ΦΩΤΙΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ

ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

15-22 Ιανουαρίου 1950. Ολόκληρη η Κύπρος βρίσκεται σε αναβρασμό. Με πρωτοβουλία της εθναρχίας διεξάγεται δημοψήφισμα με σκοπό την συλλογή υπογραφών για να απαιτήσουν οι Έλληνες της Κύπρου το αυτονόητο. Την ΕΝΩΣΗ με την μάνα Ελλάδα. Σε κάθε επαρχία, σε κάθε ενορία, σε κάθε προαύλιο των εκκλησιών, στήνονται πρόχειρα τραπέζια. Πάνω η πιο βαρια κληρονομιά και υποχρέωση. Ο τίτλος βαρύς «ΑΞΙΟΥΜΕΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ». Οι καμπάνες των εκκλησιών κτυπούσαν χαρμόσυνα. Μετά από δεκαετίες ψεύτικων υποσχέσεων και ανώφελης προσμονής οι Έλληνες της Κύπρου αναλαμβάνουν ακόμα ένα εγχείρημα για να διεκδικήσουν την ΕΝΩΣΗ. Οι Εγγλέζοι προειδοποιούν τους δημοσίους υπαλλήλους μην λάβουν μέρος σ΄ αυτή την «απαράδεκτη ενέργεια». Όλος όμως ο λαός είχε επίγνωση του καθήκοντός του. Το αποτέλεσμα εκπληκτικό. 215,108 από τους 224,747 ψηφοφόρους, το 97.8% δηλαδή του πληθυσμού αξιώνει την ΕΝΩΣΗ με την Ελλάδα.Η αντιπροσωπία που αποστέλλεται τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Βρετανία δεν έχει τα ποθητά αποτελέσματα. Οι Έλληνες της Κύπρου έχουν όμως συνειδητοποιήσει το ποθούμενο. ΕΝΩΣΗ. Αυτή η μεθυστική γεύση πλημμύρισε τους αγνούς κύπριους πατριώτες οι οποίοι μετά από 5 χρόνια υπέγραψαν με το αίμα τους την ΕΝΩΣΗ. Η συνέχεια είναι γνωστή. Κολοβή ανεξαρτησία το 1960, διακοινοτικές ταραχές το 1963-64, εισβολή το 1974, ομόφωνες συμφωνίες με αποδοχή της ομοσπονδίας από όλα τα κόμματα το 1989, σχέδιο Ανάν 2004. Το 1950 ο λαός αξίωνε ΕΝΩΣΗ. Αυτοί σήμερα αξιώνουν ομοσπονδία και βάλε. Υπάρχει όμως η «τρέλλα» ακόμα. Το χρονικό του ξεπουλήματος της Κύπρου δεν θα μας βρει σύμφωνους. Εμείς, όπως και αυτοί το 1950 και όπως έλεγε ο όρκος της Φανερωμένης το 1954 "Με θάρρος θα υψώσωμεν το ηθικόν παράστημα μας υπεράνω των μικρών και εφήμερων κωλυμμάτων, εν και μόνον επιδιώκοντες, εις εν και μόνον αποβλέποντες τέρμα: Την Ένωσιν και μόνον την Ένωσιν" Έχουν περάσει 65 χρόνια από το ιστορικό εκείνο δημοψήφισμα όπου το 97,5% του πληθυσμού της Κύπρου ψήφισαν υπέρ της ενώσης της Κύπρου με την Ελλάδα(οι κυβερνητικοί δεν είχαν ψηφίσει). Στον περίδοξο θρόνο του Απ.Βαρνάβα καθόταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Β', ο επίσκοπος με τα φλογισμένα ράσα, αληθινό ηφαίστειο πατριωτισμού, πατριωτική φλόγα που αποτελούσε τη συνισταμένη των πατριωτικών δυνάμεων του λαού, του οποίου τάχθηκε πολιτικός και θρησκευτικός αρχηγός. Μέχρι της ιστορικής εκείνης μέρας είχαν διεξαχθεί ατέλειτωτοι αγώνες των Κυπρίων για τη δική τους λευτεριά. Η έκρηξη των Κυπρίων το 1931 είχε ως αποτέλεσμα το απαίσιο και καταθλιπτικό παλμερικό καθεστώς, που οι Κύπριοι των ημερών εκείνων θυμούνται ακόμα με πικρία. Ήρθε ύστερα ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος για να ακουστούν από τα στόματα των μεγάλων παχιά λόγια για την απελευθέρωση των λαών, αλλά μονάχα λόγια. Οι Κύπριοι πείθονται στα λόγια αυτά και πυκνώνουν τις τάξεις των στρατιωτών της Μ.Βρετανίας, η οποία φωνάζει στα πέρατα του κόσμου, πως αγωνίζεται για την λευτεριά των μικρών και των αδύνατων. Η Ελλάδα γίνεται ολοκαύτωμα στον μεγάλο αυτό αγώνα, ακούγοντας από επίσημα στόματα πως θα 'ναι μέτοχος στα κέρδη της νίκης και δεν θα ξεχαστεί ποτέ η δική της συμβολή στον τιτάνιον εκείνο αγώνα. Τελιώνει ο πόλεμος και η Ελλάδα, πρωτουργός και βασικός συντελεστής της νίκης, ξεχνιέται στο μοίρασμα των κερδών. Με πολύ κόπο κατάφεραν να της παραχωρήσουν τα Δωδεκάνησα και μια οικονομική βοήθεια για να επουλώσει τις πληγές που τις άνοιξε ο πόλεμος. Οι Κύπριοι ζητούν το δίκαιο τους με πρεσβίες και υπομνήματα για να αντικρύσουν: 1) Επιστράτευση από την αγγλική διπλωματία αρχαιολόγων, εθνολόγων, Ιστορικών και λαογράφων (η επιστράτευση άρχισε από την εποχή του Παλμερικού καθεστώτος) οι οποίοι να προσπαθούν να αποδείξουν πως οι Κύπριοι είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από Έλληνες. 2) Την απειλή οικονομικής κατάρρευσης και πείνας με την Ελλάδα στην Κύπρο και 3) Διαβήματα της αγγλικής πολιτικής στην Ελλάδα για να επέμβει η Ελληνική Κυβέρνηση και να ματαιώσει το δημοψήφισμα για το οποίο πήρε κιόλας απόφαση η Εθναρχία. Η πρώτη δουλεία της αγγλικής πολιτικής ήταν να καταπολεμήσει με κάθε τρόπο το δημοψήφισμα, αφού δοκίμασε να εξαπατήσει τους Κύπριους με την περίφημη Διασκεπτική και με το Σύνταγμα χωρίς να το κατορθώσει. Οι λόγοι που ανάγκασαν την Εθναρχία να προχωρήσει στο Δημοψήφισμα εκτίθενται στην εγκύκλιο που απέλυσε στον Κυπριακό λαό κατά την 8η Δεκεμβρίου του έτους 1949 και αξίζουν τον κόπο να τους επαναλάβουμε εδώ για να διαβαστούν. Η υπογράμμιση ορισμένων σημείων του κειμένου είναι δική μας: «Κυπριακέ λαέ Του θεού δώρον είναι η Ελευθερία. Της θείας ευλογίας η μικρά πατρίς μας στερείται από αιώνων πολλών. Ξένος κυρίαρχος της νήσου μας κατα την τελευταία εβδομηκονταετίαν παραμένει η Μ.Βρεττανία. Δια την ανάκτησιν της ελευθερίας της η Κύπρος ούδεποτε έπαυσε ν'αγωνίζεται. Καθ'όλον το διάστημα της Αγγλικής κατοχής εξεδήλωσε ποικιλοτροπώς την θέλησιν της ν'απαλλαγή του ξένου ζυγού. Διαμαρτυρίαι, υπομνήματα, συλλαλητήρια, πρεσβείαι, ουδόλως έτυχον της προσοχής του κυρίαρχου, όστις τουναναντίον μετεχειρίσθη παν μέσον προς κατάπνιξινκαι υπονόμευσιν του εθνικού φρονήματος του Κυπριακού λαού. Μετα καρτερίας αληθώς ελληνοχριστιανικής αντιμετωπίσθησαν πάντα όσα ο ξένος κυρίαρχος εμηχανεύθη προς τον σκοπόν τούτον. Και επήλθε τέλος ο δέυτερος παγκόσμιος πόλεμος , κατά τον οποίο μεγαλόστομοι ηκούσθησαν εκ νέου αι περι ελευθερίας και αυτοδιαθέσεως των λαών διακύρηξεις του στρατοπέδου των δημοκρατιών, εκ των ηγετών του οποίου ήσαν οι κυρίαρχοι μας Άγγλοι. Εις τον αγώνα εκίνον συνέβαλον εκ των πρώτων η Κύπρος διά χιλιάδων στρατιωτών και του υλικού της πλούτου, ολοκαύτωμα δε κατέστη η μητήρ Ελλάς, διά να εξασφαλίση διά της θυσίας της και την πρώτην και την τελικήν νίκην. Τερματισθέντος όμως του πολέμου έπεα πτερόεντα απεδείχθησαν αι περί ελευθερίας και δικαιοσύνης επαγγελίαι της Μ.Βρεττανίας και φενάκη αι προς την Ελλάδα και την Κύπρο αειδείς υποσχέσεις της περί μερισμού των αγαθών της νίκης. Όχι μόνος δεν είδαμεν οι Κύπριοι την πραγμάτωσιν της εθνικής μας αποκαταστάσεως, αλλά αντιθέτως αντικρύσαμεν την Μ.Βρεττανίαν να μηχανάται τα πάντα δια την παράτασιν της επί της νήσου μας κυριαρχίας της. Προς συγκάλυψιν της ανεπιθύμητου ενταυθό παραμονής της, την είδομεν να αποπειράται παγίδευσιν του τόπου, να επινοή και δημιουργή την αμαρτωλόν εκείνην Συμβουλευτικήν Συνέλευσιν. Και όταν δια της σθεναράς αντιδράσεως της νήσου εξημενίσθησαν τα περί επιβολής συντάγματος σχέδια, δεν είδομεν την ξενοκρατίαν να αναγνωρίζη και ικανοποιή την περί Ενώσεως αξίωσιν της Κύπρου, αλλά αντιθέτως και ηκούσαμεν τον μετά της Συμβουλευτικής ναυαγήσαντα λόρδον Ουίνστερ να λέγη ότι ουδείς εκ του λαού υπέβαλε προς αυτόν την περι Ένώσεως αξίωσιν. Κυπριακέ λαέ, Η ώρα της εθνικής αποκαταστάσεως έφθασε. Σύσσωμον το Πανελλήνιον από των βασιλέων ημών μέχρι του τελευταίου πολιτού, του τύπου και των σωματείων και ιδρυμάτων της ελευθέρας πατρίδος, παρακολουθούν αγρυπνώς και στοργικώς και ολοψύχως μετέχουν εις τον απελευθερωτικόν αγώνα μας. Απανταχού του φιλελευθέρου κόσμου υπάρχουν οι πρόθυμοι και σημαίνοντες συνήγοροι της δίκαιας αξιώσεως μας. Ας προσέξωμεν ότι η ελευθερία εδωρήθη μεν υπό του Θεού προς τον άνθρωπον, αλλά μόνον δι'αγώνων επιπόνων και συνεχών εξαναγκάζονται οι κυρίαρχοι να αναγνωρίζουν εις τους υπ'αυτών κυριαρχουμένους το δικαίωμα της αυτοδιαθέσεως. Η μέχρι τούδε στάσις της κυρίαρχου δυνάμεως έχει πείσει πάντας ότι αυτή μένει ασυγκίνητος προ της στερράς θελήσεως ημών όπως ενωθώμεν μετά της μετρός Ελλάδος. Ευγλώττως ομιλεί και η στάσις του Άγγλου υπουργού των στρατιωτικών κ. Σίνγουελ, όστις αμέσως μετλα την πρόσφατον επίσκεψιν του εις την Κύπρον εδήλωσε πρός τον τύπον εν Αθήναις, οιωνεί μυκτηρίζων τον αγώνα μας, ότι ουδεμίαν υπέρ της Ενώσεως εκδήλωσιν αντελήφθη κατά την εν Κύπρώ παραμονήν του. Ανάγκη, συνέπεια πάντων τούτων, να εκδηλωθώμεν εντονώτερον. Εφ' όσον δε και πολιτικοί ηγέται της Αγγλίας διεκήρυξαν πανηγυρικώς και δη αυτός ο Βρεττανός πρωθυπουργός κ.Άτλη ότι ουδείς λαός εξ αναγκάζεται να παραμείνη ακουσίως εντός της Βρεττανικής Αυτοκρατορίας, το ενδεδειγμένον είναι όπως διά τρόπου διεθνώς ανεγνωρισμένου, διαδηλώσωμεν την αμετάτρεπτον θέλησιν μας να ενωθώμεν μετά της μετρός Ελλάδος. Εντεύθεν ως τεταγμένοι φρουροίτων συμφερόντων της νήσου , προεκρίναμεν , κατά τα ήδη εξαγγελθέντα ως πρώτον μέτρον του περαιτέρω απελευθερωτικού μας αγώνος, την διεξαγωγήν Δημοψηφίσματος. Τούτο διά να καταδειχθή διά μίαν εισέτι φοράν, ότι σύμπας ο λαός ουδέν άλλο επιζητεί, ειμή την Ένωσιν Θα καλέσωμεν την Κυβέρνησιν όπως εαν θελήση διενεργήση η ίδια το Δημοψήφισμα, παρέχουσα πάντα τα ενδεδειγμένα εχέγχυα διά την ελευθέραν και αμερόληπτον διεξαγωγήν του. Εάν η κυβέρνησις δεν αποδεχθή την εισήγηση ταύτην, θα χωρήσωμεν ημείς εις το Δημοψήφισμα, το οποίον θα διενεργηθή την 15ην Ιανουαρίου 1950. Κυπριακέ λαέ Καλείσαι, όπως ηνωμένος και αδιάσπαστος υπέρ πάσαν άλλην περίπτωσιν επιτελέσης και τώρα προς την δουλήν πατρίδα καθήκον σου μετ'ενθουσιασμό. Δι Ένωσιν και μόνον Ένωσιν ηγωνίσθης επί τόσα έτη. Ένωσιν και μόνον Ένωσιν καλείσαι να επισφραγίσης διά της ψήφου σου. Σύνθημα μοναδικόν διά πάντας: Ένωσιν και μόνον Ένωσιν. Και δι'αυτήν να δοθή η ψήφος και του τελευταίου Κυπρίου. Το δημοψήφισμα αποτελεί ειρηνικήν μάχην της οποίας η νικηφόρος έκβασις θα συμβάλη τα μέγιστα εις τον ενςτικόν αγώνα μας. Εις τον αγώνα τον καλόν ουδείς να υπολειφθή. Εμπρός Κύπριοι! Όλοι εις τας επάλξεις διά την μάχην του Δημοψηφίσματος διά την εθνικήν αποκατάστασίν μας. Δια την ένωσιν με την αθάνατον Μητέρα Ελλάδα. Ο δίκαιος Θεός, οστίς εδημιουργησε τον άνθρωπον διά να ζη ελεύθερος, είναι βοηθός και παραστάτης του αγώνος μας ». Ζήτω η Ένωσις Διαπύροι πρός Κύριον εύχεται Ο Κύπρου ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο Πάφου ΚΛΕΟΠΑΣ Ο Κιτίου ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο Κυρηνείας ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ Ο Σαλαμίνος ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ Εν τη 'Ι Αρχιεπισκοπή Κύπρου τη 8 Δεκεμβρίου 1949. Μετά την απόλυση της εγκυκλίου αυτής ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Β υπέβαλε προς τον τότε Κυβερνήτην της Κύπρου Σερ Άντριου Ραϊτ αίτηση στην οποίαν τόνιζε δύο σημεία: 1) Να αναλάβη η κυβέρνηση τη διενέργεια του Δημοψηφίσματος και να λάβει τα μέτρα που χρειάζονται ώστε το Δημοψήφισμα να 'ναι ελεύθερον και αδιάβλητο από οποιαδήποτε πλευρά. 2) Να έχει υπόψη της η Κυβέρνηση πως η Εθναρχία είναι αποφασισμένη να διενεργήσει η ίδια το Δημοψήφισμα σε περίπτωση που η Κυβέρνηση θα αρνιόταν να το αναλάβει. Η απάντηση ήταν βέβαια αρνητική και μάλιστα απειλούσε να λάβει μέτρα εναντίον της Εθναρχίας σε περίπρωση που θα γινόταν αφορμή να διασαλευθή η τάξη εξετίας του Δημοψηφίσματος. Δεν περιορίστηκε όμως στις απειλές αυτές. Πρώτη και άμεση ενέργεια ήταν η εξορία του διευθεντή του Έθνους Παντελή Μπίστη και λίγο αργότερα του Σωκράτη Λοιζίδη, ο οποιός σαν Γ.Γ. της ΠΕΚ ενθουσίαζε τα πλήθη των γεωργών με τις επισκέψεις και ομιλίες του. Με τις ενέργειες αυτές πίστευε η Κυβέρνηση πως θα τρομοκρατούσε τους Κυπρίους των οποίων ο ενθουσιασμός και η αγάπη προς τη λευτεριά φούντωνε από μέρα σε μέρα γιατί η ιδέα του Δημοψηφίσματος ήρθε ακριβώς στην ώρα της. Από την άλλη μια εγκύκλιος της Αρχιγραμματείας προς τους κυβερνητικούς υπαλληλούς απαγόρευε την ψήφιση του Δημοψηφίσματος. Το ίδιο για τους διδάσκαλους από μια στραβοτιμονιά της επιτροπείς της ΠΟΕΔ, η οποία απρόκλητα και στα καλά καθούμενα ζήτησε τη γνώμη του διευθυντή της Παιδείας αν πρέπει οι διδάσκαλοι να λάβουν ή όχι μέρος στο Δημοψήφισμα. Με τα μέτρα αυτά πίστευε η κυβέρνηση πως ένας μεγάλος αριθμός Κυπρίων θα απόφευγε το Δημοψήφισμα, γιατί το αποτέλεσμα του θα επηρεαζόταν ασφαλώς από την αρνητική στάση των κυβερνητικών υπαλλήλων, των διδασκάλων και των Μουχτάρων(Μουχτάρης στην κυπριακή διάλεκτο σημαίνει ο αρχηγός της τοπικής αυτοδιοίκησης) οι οποίοι και στις τρεις περιπτώσεις θα επηρέαζαν συγγενικούς ή φιλικούς ψήφους. Στο μεταξύ οι καταλόγοι των ψηφοφόρων σε κάθε πόλη και χωρίο ετοιμάστηκαν από τους παπάδες της κάθε ενορίας και περιέλαβαν τα ονόματα όλων των αντρών και γυναικών που είχαν ηλικία μεγαλύτερη των 18 ετών. Ομιλητές από τις διάφορες πόλεις σκορπίστηκαν στα χωριά για να μιλήσουν στους χωρικούς και γύριζαν ενθουσιασμένοι από τον πατριωτικό παμλό που συναντούσαν ανάμεσα στα στρώματα του λαού και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που οι ομιλητές πήραν μαθήματα πατριωτισμού από απλοικούς ανθρώπους της υπαίθρου. Η προκήρυξη για τη διενέργεια του Δημοψηφίσματος δεν αναστάτωσε μονάχα την Κυπριακή ύπαιθρο αλλά και την Ελληνική. Η είδηση ξεσήκωσε ολόκληρη την Ελλάδα. Ο τύπος, τα σωματεία, οι οργανώσεις, οι θρησκευτικοί και πολιτικοί αρχηγοί, τα διάφορα ιδρύματα από του Πανεπιστημίου μέχρι της δημογεροντίας του τελευταίου Έλληνικού χωριού έστελαν συνεχή τηλεγραφήματα, γράμματα , ψηφίσματα γεμάτα εθνικό παλμό και συγκίνηση για την απόφαση των Κυπρίων να ζητήσουν τη λευτεριά τους. Οι εφημερίδες συνεχώς επί μέρες έγραφαν συγκινητικά άρθρα και η κίνηση γενικά στην Ελλάδα πήρε τότε την όψη γενικού συναγερμούκι ας ανακατευόταν η ουρά του διαβόλου που λέγεται πολιτική και διπλωματία, να σταματήσει τη θύελλα που ξέσπασε ενάντια στα Αγγλικά σχέδια. Και δεν ενδιαφέρθηκε μονάχα ο ημερήσιος τύπος αλλά και ο περιοδικός και οι λογοτέχνες και οι ποιητές και οι φοιτητές και οι καθηγητές των Πανεπιστημίων που οργάνωναν ομιλίες και συγκεντρώσεις με ψηφίσματα και απαγγελίες ποιημάτων, ένα από τα οποία είναι και το επόμενο: Το αρχαίο δρυ κι αν κόψανε λογής ανόσια χέρια ζει η δύναμη του ακέρια στη ρίζα τη βαθιά ζει μεσ' τ παραπούλια του πάνθοβολούν τριγύρα κι όμοια μ'αυτόν μύρα κι όμοια έχουν ομορφιά Κύπρο της Μάνας της Ιερής σαρξ είσαι εκ της σαρκός της Καημός σου και καημός της ο μαύρος χωρισμός Κύπρο=, κι ο νους μας κι η ψυχή σου μερόνυχτα κοντά σου. Σαν λέμε τ'όνομα σου μας πνίγετ'ο στεναγμός Δε σου λυγίσανε ποτέ την πίστη στην Ελλάδα του χρυσαφιού η λαμπράδα, η φοβέρα της φωτιάς. Ήσουν πλασμένη τρυφερή κι αβρή και λουλουδένια, σε κάναν ατσαλένια οι αιώνες της σκλαβιάς Να τα βλαστάρια που έβγαλε τ'αρχαίο δρυ μεστώσαν. Στα κλωνιά του σκάλωσαν προφητικά πουλιά και προμηνούν την άνοιξη που ώρα την ώρα φτάνει χλωρό αγριελιάς στεφάνι φορώντας στα μαλλιά Σπύρος Παναγιωτόπουλος Ήρθε η μέρα του δημοψηφίσματος. Οι οδηγίες της Εθναρχίας για τον τρόπο της διεξαγωγης του είχαν σταλεί εγκαίρως στους ιερείς και τους επιτρόπους των ναών. Το πρωί της ιστορικής εκείνης μέρας η Κύπρος έπλεε στα εθνικά της χρώματα. Είχεν όψη γιορταστική. Και η υπογραφή του συνθήματος: ΑΞΙΟΥΜΕΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΝ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ άρχισε. Η 15η Ιανουαρίου 1950 ήταν η μεγαλειώδεστέρα εξόρμηση των Κυπρίων, ένα αληθινό ξεχείλισμα πατριωτισμού και αγάπης προς τη λευτεριά. Σύσσωμη η ύπαιθρος δονείται από πατριωτικό ενθουσιασμό. Άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι κατακλύζουν τους ναούς για την υπογραφή του Δημοψηφίσματος που ήταν για όλους έγγραφο τιμής. Με πηγαίο ενθουσιασμό, με φλογερή πίστη και αγάπη προς την Ελλάδακαι τη λευτεριά, με ακατάβλητο εθνικό φρόνημακαι ανωτερότητα πολιτισμού υπόγραψαν οι Κύπριοι το Δημοψήφισμα τους. Η 15η Ιανουαρίου του 1950 αποτελεί τον μεγαλύτερο ιστορικό σταθμό στην ιστορία του απελευθερωτικού κινήματος των Κυπρίων. Τη διεξαγωγή του παρακολούθησαν πολλοί ξένοι ανταποκριτές οι οποίοι έγραψαν στις εφημερίδες τους ενθουσιαστηκα λόγια για τη διεξαγωγή του. Εντύπωση μεγάλη έκαναν οι γέροι και οι γριές. Ακουμπώντας στο ραβδί τους έφταναν στο ναό του χωριού και με δάκρυα στα μάτια σταυροκοπιούνταν κι ευχαριστούσαν το Θεό που τους αξίωσε να ψηφίσουν την Ελλάδα. Μαρωνίτες και Τούρκοι υπέγραψαν το Δημοψήφισμα κι οι περισσότεροι από τους Μουχτάρηδες καθώς και πολλοί κυβερνητικοί υπαλλήλοι και δασκάλοι παρά την κυβερνητική απαγόρευση. Εξαιρετική εντύπωση έκαναν οι φοιτητές του Διδασκαλικού Κολλεγιού της Μόρφου. Από τους 96 φοιτητές οι 92 εγκατέλειψαν το Κολλέγιο και πήγαν στην Μόρφου και ψήφισαν παρά την απαγόρευση του Άγγλου Διευθυντού του Κολλεγίου. Δε σημειώθηκε πουθενά αλλού στον κόσμο, όπου έγιναν Δημοψηφίσματα τόση επιτυχία όση στο Κυπριακό Δημοψήφισμα. Το αποτέλεσμα εκπληκτικό. 215,108 από τους 224,747 ψηφοφόρους, το 97.8% δηλαδή του πληθυσμού αξιώνει την ΕΝΩΣΗ Το 2.2% που υπολείφθηκαν αντιπροσώπευαν κυβερνητικούς υπαλλήλους , δασκάλους και ελάχιστους μουχτάρηδες. Αν δεν έκανε καμμιά επέμβαση η Κυβέρνηση θα έβγαινε παμψηφεί το Δημοψήφισμα. Στην υπόλοιπη Ελλάδα έφερε αναστάτωση και μια αληθινή χαρά και αγαλλίαση σκορπίστηκε σε πόλεις και χωριά. Τα ασύστολα ψεύδη της πολιτικής και της διπλωματίας, χιλιοειπωμένα, πως η ενωτική κίνηση στην Κύπρο είναι έργον ολίγων δημεγερτών και λαοπλάνων και πως οι ανθρώποι της υπαίθρου προτιμούν την αγγλική διοίκηση και δε θέλουν την Ελλάδα γκρεμίστηκαν σαν χάρτινοι πύργοι. Και το επιχείρημα των Άγγλων πως οι Κύπριοι είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από Έλληνες καταβαραθρώθηκε με το Δημοψήφισμα και έκτοτε δεν επαναλήφθηκε γιατι οι Κύπριοι απέδειξαν ατράνταχτα πως είναι εκείνοι που θέλουν και πιστεύουν πως είναι και όχι εκείνοι που τους θέλει η πολιτική και η διπλωματία. Το Δημοψήφισμα ενώ απετελέσε χρυσάς δέλτους για την Κύπρο και ενώ δεν αμφισβητήθηκε στα σοβαρά και απο αυτούς τους Άγγλους , δεν είχε το αποτέλεσμα που έπρεπε να έχει και που έπρεπε να είναι άμεσο. Η Κυπριακή πρεσβεία που ανέλαβε τη μεταφορά του εκεί που έπρεπε και διάσχισε θάλασσες και ωκεανούς, συνάντησε παντού άρνηση με αποτέλεσμα να βρίσκεται η Κύπρος στα σημερινά πολιτικά χάλια και οι Κύπριοι να μη βρίσκουν δικαίωση των αγώνων και των πόθων τους. Δεν λυγίζουν όμως γιατί είναι αληθινά τα λόγια του ποιητή που λέει για την Κύπρο Δεν της λυγισανε ποτέ την πίστη στην Ελλάδα του χρυσαφιού η λαμπράδα, η φοβέρα της φωτιάς

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

Αν έχετε απορίες [για την οργάνωση και γενικά ιστορικά γεγονότα] ή γράψατε ένα άθρο και θέλετε να το δημοσιεύσουμε στην ιστοσελίδα μας στείλτε μας στο [e-mail] μας [ellas4ever96@hotmail.com]

ΕΝΩΣΙΣ

Αυτά, μεταξύ άλλων, πρόβαλλε και αξίωνε ο ελληνισμός της Κύπρου με την πρώτη προκήρυξη της ΕΟΚΑ, όταν το πρωί της 1^ης Απριλίου του 1955 ξεκινούσε τον απελευθερωτικό αγώνα του .Στόχος του αγώνα υπήρχε η αποτίναξη του αγγλικού αποικιακού ζυγού και η πραγματοποίηση του καθολικού αιτήματος του ελληνικού κυπριακού λαού για Ένωση με την μητέρα Ελλάδα.

Στο ιστορικό δημοψήφισμα της 15^ης Ιανουαρίου 1950,με το οποίο Ελληνισμός της Κύπρου εξέφραζε τους μύριους πόθους του,97% του κυπριακού ελληνισμού αξίωνε την ένωση με την μητέρα Ελλάδα.

Η αξίωση για ένωση με την Ελλάδα είναι όμως πολύ παλαιότερη. Η Κύπρος, αποσπαστώ τμήμα του Ελληνισμού, είχε παραμείνει έξω από τα όρια του Ελληνικού κράτους και συνεπώς το αίτημα του λαού της για ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό στάθηκε απόλυτα φυσιολογικό.

Όμως η αποικιοκρατική πολιτική της Αγγλίας δεν αφήνει περιθώρια ελπίδας. Κι η πρώτη δυναμική αντίδραση στην αποικιοκρατική δουλειά υπήρξε το κίνημα του 1931.Τα Οκτωβριανά, όπως καθιερώθηκε να ονομάζονται, σημαδεύουν και ορίζουν την πρώτη δυναμική αιματηρή αναμέτρηση του ελληνισμού της Κύπρου με την αποικιοκρατία.

Την αποτυχία του κινήματος ακολουθεί μια εποχή τρομοκρατίας, κατάπνιξης του εθνικού φρονήματος και συστηματικής Φίμωσης του λαού. Απαγορεύεται η ανάρτηση της ελληνικής σημαίας και η ανάκρουση του εθνικού ύμνου.

ΛΕΥΤΕΡΙΆ ΚΑΙ ΈΝΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΈΡΑ ΕΛΛΆΔΑ

Έλληνες

ΟΡΘΌΔΟΞΟΙ

ΧΡΙΣΤΙΑΝΉ

ΈΛΛΗΝΕΣ ΞΥΠΝΆΤΕ