Ο Ελληνισμός στο εδώλιο

Λίγους μήνες μετά την εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, μιλώντας στο Συνέδριο των Αποδήμων στην Πάφο, είπε, μεταξύ άλλων, και τα εξής: «Πρέπει να ξεχάσουμε τους ήρωες, τις μάνες και τις παραμάνες αν θέλουμε να λύσουμε το Κυπριακό».

Σε ομιλία του στη δεξαμενή σκέψης του Brookings Institute της Αμερικής, διατύπωσε την άποψη ότι οι ούτω καλούμενες μητέρες πατρίδες, στην πραγματικότητα εισέβαλαν και οι δύο στην Κύπρο.

Μόλις πρόσφατα ο Πρόεδρος της Συρίας, μιλώντας στη συγκέντρωση του ΚΕΒΕ στη Λευκωσία, αποκάλυψε ότι ο κύριος Χριστόφιας τού εκμυστηρεύτηκε ότι η Κύπρος βρίσκεται πιο κοντά στη Συρία απ’ ό,τι στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Σημερινή», ημερομηνίας 7/11/10, ο Υπουργός Εσωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας εξήγγειλε σειρά μέτρων για την ενσωμάτωση των μεταναστών στην Κύπρο, μεταξύ των οποίων και την εκμάθηση της… κυπριακής γλώσσας!

Είναι επίσης γνωστό και έχει καταστεί η αιχμή του δόρατος της επικοινωνιακής πολιτικής των κυβερνώντων, ότι όποιος πολίτης, οργανωμένος φορέας, σωματείο ή πολιτικό κόμμα προασπιστεί τα ιδανικά, τους αγώνες, την ελληνικότητα, την εθνική αξιοπρέπεια του κυπριακού Ελληνισμού, κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου σαν ακραίος εθνικιστής, σαν σοβινιστής, ρατσιστής, φασίστας, ακόμα και… νεοναζί.

Κάτω από το βάρος αυτών των βαριών κατηγοριών και των ψυχοφθόρων χαρακτηρισμών, ακόμα και ο πιο γνήσιος πατριωτισμός λοιδορείται και υποσκάπτεται.

Μέσα σ’ αυτό το αμείλικτο στόχαστρο που έχει στηθεί, ο καθένας από μας νιώθει αποκαμωμένος, ευάλωτος, αποδυναμωμένος και αδύναμος να αντιδράσει.

Νιώθει μόνος γιατί η Ελλάδα, είτε μέσα από τις περιπέτειες και τη χρεοκοπία της είτε από διπλωματική αβρότητα είτε ακόμα για να μην ανατινάξει τις ελάχιστες εναπομείνασες γέφυρες, αδυνατεί ή δεν επιθυμεί να πάρει θέση και να αντιτάξει την οφειλόμενη αξιοπρέπεια της πάλαι ποτέ Μητρόπολης του Ελληνισμού.

Τέλος, η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων, υπό τη σκιά της εμπειρίας της αφροσύνης του 1974, που κάτω από το μανδύα της εθνικοφροσύνης και των εθνικών ιδανικών άνοιξαν τις κερκόπορτες στον Αττίλα, με τις συνεπαγόμενες καταστροφικές συνέπειες για τον κυπριακό Ελληνισμό, σιωπούν ή αδρανούν απέναντι στον ορατό κίνδυνο του αφελληνισμού της Κύπρου.

Πραγματικά είναι να διερωτάται κανείς πώς έχουν ανατραπεί τα πάντα σ’ αυτό τον τόπο μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι να εξοργίζεται ο κάθε νουνεχής πολίτης αυτής της δύσμοιρης πατρίδας πώς όλα έχουν αλωθεί και το μόνο που έχει απομείνει είναι να ανεχόμαστε τα πάντα και να παραμένουμε απονευρωμένοι και εντελώς αδύναμοι να αντιδράσουμε.

Είναι να απελπιζόμαστε, γιατί η ιστορική πορεία 3000 ετών τείνει να εκμηδενιστεί και να καταρρεύσει μέσα σε διάστημα λιγότερο από τα 40 χρόνια.

Πού χάθηκε η αξιοπρέπεια, η αυτοεκτίμηση και ο σεβασμός προς την ίδια την ιστορία μας;

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/329741

Περήφανοι Νέοι

Μόνο περήφανει μπορούμε να νιώθουμε για την σημερινή νεολαία όπου το τελευταίο χρονικό διάστημα μας εκπλήσει θετικά πάντοτε. Διαδηλώσεις, οι ανυπότακτοι νέοι οι οποίοι δεν συμβαδίζουν ΄μ' αυτά που θέλουν κάποιοι να μας κάνουν να τα ακολουθήσουμε. Ακολουθούν το δρόμο του δικαίο, το δρόμο που χάραξαν απο τα πανάρχαια χρόνια οι πρόγονοι μας με πιο ηρωική στιγμή το 1955 - 1959 όπου νέοι και όχι μόνο πήραν τα βουνά για την ελευθερία την αυτοδιάθεση και την ΕΝΩΣΗ. Σήμερα ο αγώνας γίνεται σε διαδηλώσεις τις οποίες θέλουν κάποιοι να θάψουν στο μνήμα της Κύπρου το οποίο ετοιμάζουν. Δεν θα σας αφήσουμε. Είμαστε εδώ όσο και αν θέλουν κάποιοι να μην το παραδεχθούν

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ

Ζητω η ΕΟΚΑ

Εκείνος ο ήχος της θηλιάς, όταν τέντωσε το σχοινί για να πάρει τη ζωή του συμπολεμιστή τους, λύγιζε ακόμη και τ' άψυχα σίδερα, όμως δεν στάθηκε ικανός να λυγίσει τους αντρειωμένους αντάρτες της ΕΟΚΑ.Αμήχανοι οι δήμιοι παρακολουθούν τη λεβεντοσειρά των ηρώων με τη θηλειά στο λαιμό και γρήγορα το εχθρικό μένος τους μεταβάλλεται σε θαυμασμό για τα αμούστακα παλικάρια. Κανένα απ' αυτά τα παλικάρια δεν δείλιασε. Από κανέναν δεν απέσπασαν ούτε μία πληροφορία οι Άγγλοι. Έτσι απλά προτίμησαν το θάνατο από την ατίμωση, την αρετή από την καλοπέραση, τη λεβεντιά από τη δειλία. Έτσι απλά πορευτήκανε μερικά μέτρα από το κελί τους μέχρι την αγχόνη για να μπουν στο πάνθεο των ηρώων και στην αθανασία.Οι επαναστατημένοι, όμως, συνέχιζαν απτόητοι να κτυπούν στρατιωτικούς στόχους , γράφοντας με το αίμα τους ένα ακόμα έπος για την μακρόχρονη ελληνική ιστορία της Κύπρου. Παρά τις προσπάθειες των αποικιοκρατών, οι επαναστατημένοι δεν λύγιζαν. Κτυπούσαν και ξανακτυπούσαν τα αγγλικά στρατόπεδα, τα αγγλικά στρατεύματα τα αγγλικά συμφέροντα. Περπάτησαν μόνοι από τα κελιά των μελλοθανάτων μέχρι τον τόπο της εκτέλεσης και αν δεν ήταν πισθάγκωνα δεμένοι με χειροπέδες θα έπαιρναν οι ίδιοι με τα χέρια τον βρόχο και θα τον έβαζαν στο λαιμό τους. Θεωρούσαν την ακριβή ζωή τους πιο μικρή από τον πόθο της λευτεριάς .

Μπορούσαν να προδόσουν τους συναγωνιστές τους, να πάρουν ένα μεγάλο ποσό για αμοιβή και να φύγουν με την οικογένειά τους για την Αγγλία. Όμως η Ελληνική ψυχή τους το απαγόρευε. Και έμειναν στον τόπο της μάχης για να γίνουν ολοκαύτωμα σε υπόγεια κρησφύγετα, για να πέσουν νεκροί, διάτρητοι από σφαίρες σε αγιασμένους από το αίμα τους αχυρώνες. Γνώριζαν καλά πως με τον θάνατό τους θα φωτιζόταν περισσότερο ο ήλιος της δικαιοσύνης, τον οποίον επιθυμούσαν να εγκαταστήσουν πάνω από την πικρή-μικρή πατρίδα. Ξεφτίλισαν τον ίδιο το θάνατο, μεθυσμένοι από το γλυκό κρασί που μόνο οι Έλληνες μπορούν να φτιάχνουν εδώ και αιώνες, όταν η πατρίδα το απαιτεί. Ζήτω η 1Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ....ΖΗΤΩ Η ΕΟΚΑ

ΖΗΤΩ 'Η 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΤΩ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!!!!!!!!!!!!!

ΕΧΘΡΕ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΡΩΤΗΣΕΣ ΠΟΙΟΝ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ.


Το σύγχρονο Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ
Η έκρηξη του ελληνοϊταλικού πολέμου βρήκε όλο τον Ελληνισμό ψυχικά έτοιμο για τις δύσκολες ώρες πού θα ακολουθούσαν. Ο μεγάλος πόλεμος πού κρατούσε ήδη στην Ευρώπη περισσότερο από ένα χρόνο, τα «εξ Εσπερίας νέφη», που πλησίαζαν απειλητικά, ο τορπιλλισμός της «Έλλης», η γενικότερη εξέλιξη των πολεμικών γεγονότων είχαν πείσει όλους ότι κάποια στιγμή το Έθνος θα εκαλείτο στον υπέρ πάντων Αγώνα. Οταν ο πρέσβυς της Ιταλίας στην Ελλάδα παρέδωσε το τελεσίγραφο στον Ιωάννη Μεταξά και ουσιαστικά ζητούσε την άνευ όρων παράδοση της Ελλάδας στους Ιταλούς, ο μεγάλος εθνικός ηγέτης αντέταξε αυτό που του επέβαλλε η εθνική συνείδηση και η μακραίωνη Ελληνική ιστορία του. ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ.

Πρωί 28ης Οκτωβρίου 1940. Πολεμικό ανακοινωθέν.
"Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 05:30 ώρας της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους."

Ο εθνικός ηγέτης Ιωάννης Μεταξάς ο οποίος στάθηκε αντάξιος των προγόνων του βροντοφωνάζοντας τους Ιταλούς «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ»







Έλληνες στρατιώτες χορεύουν γύρω από ένα πυροβόλο.
"Αχ Τσιάνο, θα τρελαθώ Τσιάνο, με τους Τσολιάδες ποιος μου είπε να τα βάλω"











Διάγγελμα Πρωθυπουργού κ. Ι. Μεταξά
"Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της.
Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες
Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγερθή σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων ο αγών".


ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ.
ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ

"Καθημερινή", 29 Οκτωβρίου 1940
ΤΟ ΣΤΙΛΕΤΟΝ
[...] Αλλά διατί πριν εδώ κινηθή προς τον πρωθυπουργικόν οίκον ο φαιδρότατος αντιπρόσωπός των και κινηθή εκεί εις την Ήπειρον ο στρατός των, δεν έρριπτον εν πρόχειρον βλέμμα εις την Ελληνικήν Ιστορίαν;... Πότε η Ελλάς παρεδόθη αμαχητί; Πότε ενικήθη πριν ποτίση το χώμα της με την τελευταίαν ρανίδα του αίματός της; Εις ποίαν στιγμήν έκαμε λογαριασμούς των δυνάμεών της προς τας δυνάμεις του αντιπάλου της, διά να μάθη έπειτα αν έχη την δυνατότητα να υπερασπίση την τιμήν της; Κράτος μικρόν με ιστορίαν μεγίστην, μήτηρ θηλάσασα την υφήλιον, φάρος λαμπροτάτου φωτός, η Ελλάς, καταυγάσασα τους αιώνας, έδωσεν εις όλην την ανθρωπότητα όχι μόνον την ζωήν, το φως, τον πολιτισμόν, τα γράμματα και τας τέχνας, αλλά και το παράδειγμα της αυτοθυσίας και του ηρωισμού, την Σαλαμίνα, τας Θερμοπύλας, το Ζάλογγον, το Σούλι, το Μεσολόγγι...
Κληρονόμοι πλούτου τόσον μεγάλου, βαρείς από τον φόρτον τόσων θρύλων και τόσων παραδόσεων, πώς μας εφαντάσθησαν τώρα κύπτοντας εμπρός εις τα κατάστιχα των πετρελαίων και της βενζίνης και των μηχανοκινήτων μονάδων και αποφασίζοντας να παραδώσωμεν την ιστορίαν μας εις τους αριθμούς και εις τα πετρέλαια την τιμήν μας;... [...]
Γ.Α.Β.

Ο συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης, διοικητής του αποσπάσματος Πίνδου κατά τις πρώτες κρίσιμες ώρες της ιταλικής επίθεσης, συνδύασε το όνομά του με τις πρώτες νίκες κατά των Ιταλών. Στη φωτογραφία ο σ/ρχης Δαβάκης έφιππος μπροστά από το διοικητήριο του στο Επταχώρι.



"Καθημερινή", 4 Νοεμβρίου 1940
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!
[...] Λοιπόν;... Θα συνεχίσωμεν την συζήτησιν; Θα βάλωμεν κάτω έναν καφέν και θα σταθώμεν γύρω από το φλιτζάνι του οι απόλεμοι, οι άχρηστοι, οι καφενόβιοι, διά να πούμε, περί του ποιος θα νικήση και ποιος θα επικρατήσει;... Προς Θεού! θα νικήση η Ελλάς! Όλους; ΟΛΟΥΣ! ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ! Χωρίς συλλογισμούς, χωρίς συζητήσεις, χωρίς κεφάλια τα οποία αργοκινούνται και αμφιβάλλουν, χωρίς μυαλό. Μυαλό δεν χρειάζεται. Χρειάζεται ενθουσιασμός και παραφροσύνη. Χρειάζεται θάρρος αλόγιστον και καρδιά. Με αυτό το υλικόν έγινεν ο Αγών του Εικοσιένα. Με αυτά τα όπλα νικούν οι λαοί. Ήρθατε να πάρετε την Ήπειρον;... ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Έχετε Στρατούς, έχετε Στόλους, έχετε αεροπλάνα, είσθε σαράντα πέντε εκατομμύρια και είμαστε πέντε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Θα μας κάψετε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Και θα προχωρήσωμεν και θα νικήσωμεν και θα σας πετάξωμεν εις την θάλασσαν. Γίνεται;... Γίνεται, δεν γίνεται,αυτό πρέπει να αισθάνεται και να βροντοφωνή η καρδιά. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΗ.
[...] Θάρρος λοιπόν! Ό,τι θέλομεν αληθινά, με όλην μας την δύναμιν, γίνεται. Ό,τι αποφασίσωμεν με την ψυχήν μας γίνεται. ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΗ.
[...] Όλοι μαζί! Θα αγωνισθώμεν τώρα όλοι μαζί, θα ανθέξωμεν όλοι μαζί, θα προελάσωμεν όλοι μαζί, και μίαν ευλογημένην ημέραν, όταν θα διαλαλούν την ευτυχίαν μας οι κώδωνες των σημαιοστολίστων εκκλησιών μας, θα ψάλλωμεν όλοι μαζί ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ ΤΑ ΝΙΚΗΤΗΡΙΑ... [...]
Γ.Α.Β.


Ο Έλλην στρατιώτης έχει ποδοπατήσει τα Ιταλικά φασιστικά σύμβολα και ετοιμάζεται τώρα να τα βάλει με τους Γερμανούς Ναζί που ακολουθούν

Επικύνδυνος για την εξωτερική πολιτική

Σχόλιο Ε.Α: Από το κακό στο χειρότερο. Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο άνθρωπος ο οποίος δεσμεύτηκε να δουλέψει για την επίλυση του Κυπριακού καθημερινώς μας παίρνει χρόνια πόσα. Το αποκορύφωμα ήρθε εχθές με τις δηλώσεις του Χριστόφια περί εισβολής της Ελλάδας στην Κύπρο πριν την τούρκικη εισβολή. Τα συμπεράσματα δικά σας...
----------------------------------------------------------------

Ο πρόεδρος Χριστόφιας, από τη μέρα που ανήλθε στο προεδρικό αξίωμα, καταβάλλει κάθε προσπάθεια απενοχοποίησης της Τουρκίας για την εισβολή του 1974. Κατ’ αρχάς, παρά την κατάφορη παραβίαση των «συμφωνιών» 77-79, τόσο με την ίδρυση του ψευδοκράτους, όσο και με το πακέτο συνομοσπονδίας του «συντρόφου» Ταλάτ τον περασμένο Δεκέμβρη, επιμένει να διαπραγματεύεται στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας με την τουρκοκυπριακή πλευρά, υποβαθμίζοντας τον ρόλο του από Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας σε εκπρόσωπο της ελληνοκυπριακής πλευράς.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, παραπλανεί την διεθνή κοινή γνώμη, παρουσιάζοντας το πρόβλημα της Κύπρου ως πρόβλημα δύο κοινοτήτων και όχι ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής 36 χρόνων από την Τουρκία, αφήνοντας την Τουρκία να φαίνεται στο διεθνές προσκήνιο ως ο «καλοθελητής» της λύσης.

Παράλληλα, αρνήθηκε να δεχτεί την «πρόταση των 7 νομικών» γι’ αξιοποίηση της απόφασης Δημόπουλου vs Τουρκίας, βάσει της οποίας η Τουρκία παραδέχεται ότι ελέγχει διοικητικά τα κατεχόμενα. Βάσει της πρότασης αυτής, ο Πρόεδρος θα μπορούσε να σταματήσει τις συνομιλίες με το πιόνι της Άγκυρας και να καλέσει απ’ ευθείας την Άγκυρα στο τραπέζι των συνομιλιών για ν’ αναλάβει τις ευθύνες της έναντι του διεθνούς παράγοντα.

Τέλος, σ’ ένα χτεσινό (28/09/10) παραλήρημα μακαριακού τύπου (θυμηθείτε την περιβόητη ομιλία του στον ΟΗΕ) στο ινστιτούτο Μπρούκινγκς στην Ουάσιγκτον μπροστά σε διπλωμάτες από αρκετές χώρες, έκανε λόγο για δύο εισβολές στην Κύπρο από τις μητέρες πατρίδες, εξισώνοντας έτσι το πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών με την τουρκική εισβολή και δίνοντας άλλοθι στην Τουρκία!

Μπορούμε να πούμε χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ότι ο εκλελεγμένος πρόεδρος της Κύπρου, ζημιώνει το νησί μας, δίνοντας άλλοθι στην Τουρκία, αφήνοντάς την να παίξει ανενόχλητη τον ρόλο του «ειρηνοποιού» και δίνοντάς της επιχειρήματα για διευκόλυνση της ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στο κάτω κάτω ας αποφασίσει ο πρόεδρος και το κυβερνόν ΑΚΕΛ! Τελικά το 1974 το πραξικόπημα έγινε από την ΕΟΚΑ Β’ η οποία αποτελείτο από Κυπρίους, διατεταγμένο από τον επί 6 μήνες νεκρό Γρίβα, ή ήταν εισβολή από τη χουντοκρατούμενη Ελλάδα;

«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε…»

2 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1958: ΣΚΥΤΑΛΟΔΡΟΜΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΧΑΝΙ ΤΗΣ ΓΡΑΒΙΑΣ

Το χανι της Γραβιάς. Αυτή η ονομασία αρμόζει εις μια των επικωτέρων μαχών εξ όσων έχει δώσει η ΕΟΚΑ, η οποία έλαβε χώραν εις ένα αχυρώνα του χωριού ΛΙΟΠΕΤΡΙ τη 2αν Σεπτεμβρίου 1958. μεταξύ αγγλικού στρατού και τεσσάρων γενναίων μαχητών της ΕΟΚΑ, των Ανδρέα Κάρυου, Φώτη Σταύρου Πίττα (διδασκάλου), Ηλία Παπακυριακού και Χρίστου Σαμάρα.

"Είναι πολύ δύσκολο εις εμέ να ξεχωρίσω μεταξύ των τεσσάρων αυτών παλικαριών ποίος ήταν ο γενναίος των γενναίων, διότι και οι τέσσαρες συνηγωνίσθησαν την στιγμήν εκείνη ποίος θα πέθαινε γενναιότερος. Ο ηρωικός θάνατος των με συνεκίνησε βαθύτατα υφ΄ ας συνθήκας συνετελέσθη, αλλά και με υπερηφάνειαν, ως αρχηγός, τον κατεχώρησα εις τας σελίδας της ιστορίας της ηρωικής ΕΟΚΑ, διότι έδειξε ποία στοιχεία περικλείει η Οργάνωσις... «των τρομοκρατών»!! και από ποιά υψηλά ιδεώδη ενεφορούντο οι αγωνιστές της. Και ενταύθα όπως και εις την μάχη του Μαχαιρά κατά Αυξεντίου, οι Άγγλοι στρατιώται μολονότι πολυάριθμοι και διαθέτοντες όλα τα σύγχρονα μέσα δεν κατόρθωσαν να καταβάλουν τους ελαχίστους υπερασπιστάς του αχυρώνος και εχρησιμοποίησαν βενζίνην δια να πυρπολήσουν τον αχυρώνα και εξοντώσουν απάνθρωπως τους εντος αυτού αγωνιζομένους [...] Ο Κυπριακός και ο ξένος τύπος εξήρε την γενναιότητα των τεσσάρων αγωνιστών, βρεττανός δε λοχαγός εδήλωσεν ότι «κατεπλάγησαν όλοι από την μάχη που έδωσε η ΕΟΚΑ στο Λιοπέτρι».
Απομνημονεύματα Γεωργίου Γρίβα Διγενή

Η μάχη των αετών, χαρακτηρισμός της σκυταλοδρομίας του θανάτου, βρίσκει την πλήρη έκφραση του στη μάχη του Αχυρώνα, της 2ας Σεπτεμβρίου 1958, με ήρωες τον Ανδρέα Kάρυo, το Φώτη Πίττα, τον Ηλία Παπακυριακού και το Χρίστο Σαμάρα.

Μετά από προδοσία, οι Άγγλοι πάτησαν το Λιοπέτρι. Η κατάσταση εκτιμήθηκε στα γρήγορα. 0 Αγγλικός στρατός θ' απέκλειε το χωριό θα έκανε έρευνες. Οι καταζητούμενοι έπρεπε να διαφύγουν. Αποφάσισαν: Θα επέβαιναν αυτοκινήτου που θα οδηγούσε ντόπιος αγωνιστής. Μόλις συναντιόντουσαν με τους Εγγλέζους, το αυτοκίνητο θ' ανέπτυσσε τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα, θα έσπαζε του κλοιό, ενώ ταυτόχρονα οι καταζητούμενοι θα πυροβολούσαν με τα αυτόματα τους. Πραγματικά το αυτοκίνητο προχώρησε προς την έξοδο του χωριού. Οι Εγγλέζοι ήταν πολλοί. O Ανδρέας, ο Φώτης - δραπέτες κι οι δυο από το στρατόπεδο συγκέντρωσης Πύλας από τις 13 Μαρτίου 1958 - ο Ηλίας κι ο Χρίστος, πετάχτηκαν κι άρχισαν μάχη που δεν βάσταξε όμως πολύ. Υστερα χάθηκαν μέσα στο σκοτάδι και γύρισαν στο σπίτι του Παναγιώτη Καλλή, ιδιοκτήτη του μοιραίου αχυρώνα, που έμελλε να μετατραπεί σε βωμό δόξας ουρανόφταστης.

Ήταν η αυγή της 1 ης Σεπτεμβρίου 1958. ώρα 3 ή 4. Οι καταζητούμενοι μπήκαν στον αχυρώνα. Σε λίγο ακούστηκαν τα μεγάφωνα του στρατού. Στο Λιοπέτρι κηρυσσόταν κατάσταση αποκλεισμού και αναγκαστικού κατ' οίκον περιορισμού. Κανείς δεν μπορούσε πια να κινηθεί στις στράτες εκτός απ' τους Εγγλέζους. Οι πόρτες αμπαρώθηκαν και το χωριό περίμενε με την καρδιά σφιγμένη, ανυπεράσπιστο, βουβό. Οι αγωνιστες καταλαβαν οτι απο λεπτο σε λεπτο οι Αγγλοι θα ερευνουσαν και τον αχυρωνα. Στις κρισιμες αυτες στιγμες δεν εχασαν καθολου το θαρρος και την εφευρετικοτητα τους. Πριν κρυφτουν, εριξαν στα αχυρα που βρισκονταν μεσα στον αχυρωνα αρτυματα για να παραπλανησουν τα ανιχνευτικα σκυλια. Ετσι και εγινε. Οι Εγγλέζοι άρχισαν εξονυχιστικές έρευνες. Μπήκαν στα σπίτι, στον αχυρώνα, κοίταξαν παντού, δεν βρήκαν ίχνη. Έφυγαν. O κόσμος συγκεντρώθηκε σε συρματόφραχτους χώρους. Έγιναν ανακρίσεις. Ζητήθηκαν πληροφορίες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες. 0 κόσμος γύρισε στα σπίτια του. Κάποιοι όμως κρατήθηκαν για περαιτέρω ανακρίσεις.

Στις 1:00 μετά τα μεσάνυχτα της 2ας Σεπτεμβρίου οι Άγγλοι επανήλθαν κατόπιν πληροφοριών, περικύκλωσαν τον αχυρώνα και ζητούσαν από τον ιδιοκτήτη να τους δείξει που κρύβονταν οι τέσσερις αγωνιστές. Ο ιδιοκτήτης και η οικογένειά του δεν έδωσαν καμιά πληροφορία παρά τα βασανιστήρια, στα οποία υποβλήθηκαν. Οι Άγγλοι κάλεσαν τους αγωνιστές να παραδοθούν, αλλά δεν πήραν καμιά απάντηση. Στη συνέχεια, έχοντας προκάλυμμα τον ιδιοκτήτη, πυροβόλησαν εντός του αχυρώνα, αλλά και πάλι δεν πήραν καμιά απάντηση. Το πρωί της 2ας Σεπτεμβρίου έγινε νέος κατ' οίκον περιορισμός και ο ιδιοκτήτης του Αχυρώνα υποβλήθηκε σε νέα βασανιστήρια. Οταν επέστρεψε ο Παναγιώτης Καλλής μπήκε κλεφτά στον αχυρώνα, μίλησε με τα παλικάρια. 'Όλοι διέβλεπαν τον επερχόμενο κίνδυνο κι είχαν αποφασίσει να δώσουν τη μάχη.
- Αν μας ανακαλύψουν εμείς θα σκοτωθούμε, είπε ο Ανδρέας Κάρυος. Οι τέσσερις ήρωες ήταν αγνοί ιδεολόγοι και τουλάχιστον ο Κάρυος, ο Πίττας και ο Παπακυριακού είχαν δηλώσει μέρες προηγουμένως ότι ήταν αδύνατο να συλληφθούν από τους Άγγλους. Αγκάλιασαν τον Καλλή, τον φίλησαν 'Ήταν ο ύστατος αποχαιρετισμός.

Ομάδα στρατιωτών, που έφτασε κοντά στον αχυρώνα δέχτηκε πυροβολισμούς από τους τέσσερις αγωνιστές. Οι Άγγλοι τότε ζήτησαν ενισχύσεις, που σύντομα ήρθαν.
Και το κακό ξεκίνησε. . . .

'Ένας ελληνομαθής δεκανέας, ο Πήτερ Φρέντερικ Φλήητ, φώναξε στα ελληνικά κατά διαταγή του Άγγλου ταγματάρχη Φίλιπ Τζων Ρόουλυ Χέυλαντ:
- E, σεις, παραδοθείτε κι εβγάτε έξω, αλλιώς οι στρατιώτες Θ' ανοίξουν πυρ εναντίον σας. Όπως ο δεκανέας μαρτύρησε στη θανατική ανάκριση, επανέλαβε τρεις φορές τα ίδια λόγια και κάθε φορά η απάντηση ήταν μια ριπή. Υπάρχει όμως και η ελληνική πληροφορία ότι ο δεκανέας φώναξε:
"Αν θέλετε τη ζωή σας, παραδοθείτε" αλλά δεν δόθηκε απάντηση. Σιγή απόλυτη επικράτησε στον αχυρώνα. Καμιά μαρτυρία ζωής. Ο προμαχώνας ήταν ήδη περικυκλωμένος κι ο κλοιός του θανάτου αδιαπέραστος. Η ειμαρμένη είχε προδιαγράψει τις εξελίξεις 'Ωρες για κούφιες ελπίδες και ψευδαισθήσεις δεν απέμειναν. Ούτε καταδέχονταν τέτοια οι σταυραετοί. Γύρω από τον Αχυρώνα επικράτησε εντάφια σιγή εκείνες τις στιγμές. Οι Εγγλέζοι ταμπουρώθηκαν πίσω από τοίχους, δόμες. Πήραν θέσεις σε μπαλκόνια, βεράντες, στέγες. Ξάπλωσαν στα χαντάκια. Το μυστικό απλώθηκε σ' όλο το χωριό. Το Λιοπέτρι σώπαινε και καρτέραγε. Μια κουφόβραση κυριαρχούσε που προμήνυε το σεισμό. Κι έσπασε η τραγική σιωπή από τη φωνή του μεγαφώνου:
- Παραδοθείτε.
- ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, αντιλάλησαν οι αιώνες. Τα κλείστρα των πολυβόλων σηματοδότησαν με τον ξηρό μεταλλικό κρότο την έναρξη της μάχης. Κι αμέσως, εκρήξεις χειροβομβίδων, ριπές δεκάδων αυτομάτων, συγκλονιστικοί πολυβολισμοί, κραυγές, φωνές πόνου, ουρλιαχτά, εγγλέζικες διαταγές, πανδαιμόνιο. Μια ομάδα στρατιωτών επιχείρησαν να πλησιάσουν τον Αχυρώνα, έκαναν μερικά βήματα, δέχτηκαν στο ψαχνό τις σφαίρες βροχή, ούρλιαξαν κάποιοι, σπάραξαν στο έδαφος και οι άλλοι οπισθοχώρησαν πανικόβλητοι. Τα παλικάρια έτρεχαν, εναλλάσσονταν, βρίσκονταν σ' όλες τις πολεμίστρες, κροτάλιζαν τ' αυτόματα, έριχναν χειροβομβίδες, σκορπούσαν το θάνατο. 'Ένας αξιωματικός διέταξε στρατιώτη να προχωρήσει, εκείνος αρνήθηκε. Τον πυροβόλησε με το περίστροφό του και τον άφησε στον τόπο. Κάποιοι κατάφεραν να βγουν αθέατοι στη στέγη του Αχυρώνα. Άνοιξαν τρύπα, πέταξαν ρούχα λουσμένα με βενζίνη, έβαλαν φωτιά, μα έσβησε. Έφεραν ελικόπτερο, πέταξε πάνω απ' τον Αχυρώνα, έριξε εμπρηστικά, φούντωσαν φλόγες, το Χάνι της Γραβιάς καιγόταν. Μα οι αγωνιστές συνέχιζαν τη μάχη, Τους φώναζαν να παραδοθούν κι εκείνοι απαντούσαν:
- Μολών Λαβέ.

Έφτασε ως τ' Αυγόρου ο σάλαγος της μάχης. Κι η μάνα του Κάρυου βγήκε στην αυλή και φώναξε:
- Δύναμην, γιέ μου. Δύναμην, Να πεθάνεις λεβέντης!
'Ηρθαν νοσοκομειακά δυο τουλάχιστον φορές. Φόρτωσαν νεκρούς, τραυματίες, έφυγαν και ξαναγύρισαν. Κι ο ορυμαγδός του πολέμου συνεχιζόταν, θέριζε ο θάνατος. κορμιά, λουζόταν μ' αίμα η γη, μέχρι τις δυο το δείλις. 'Ώσπου το ελικόπτερο έβρεξε με βενζίνη τον Αχυρώνα. Τα φλογοβόλα μετέτρεψαν τον προμαχώνα σε πυρακτωμένη κόλαση και οι αντάρτες άρχισαν με την τελευταία σφαιροθήκη, ο καθένας με τη σειρά του, την έξοδο, καταιγιστικά πυροβολώντας, μέχρι που διάτρητοι έπεφταν στην αυλή του θυσιαστηρίου νεκροί. Ποιος έπεσε πρώτος, ποιος τελευταίος, κανείς δεν έμαθε ποτέ κι ούτε θα μάθει. Μόνο ισχυρισμοί των Εγγλέζων υπάρχουν για τη σειρά των σκυταλοδρόμων του Θανάτου. Στην ανάκριση λέχθηκε ότι πρώτος έπεσε ο Ανδρέας Κάρυος και σε λίγο ο Χρίστος Σαμάρας. Ακολούθησε ο Φώτης Πίττας και τελευταίος ο Ηλίας Παπακυριακού. 'Οταν οι καπνοί διαλύθηκαν, οι πυροβολισμοί σταμάτησαν, οι Εγγλέζοι προχώρησαν δειλά-δειλά και λόγχισαν τους πεθαμένους σταυραετούς. Λόγχισαν τα νεκρά κορμιά με λύσσα και πυροβόλησαν τους ήρωες με περίστροφα. Δεν τους φοβόνταν πια! Ο Ανδρέας Κάρυος κι ο Χρίστος Σαμάρας έπεσαν ο ένας κοντά στον άλλο κατά το νότο. O δάσκαλος, ο Φώτης Πίττας προς την ανατολή. Κι ο Ηλίας Παπακυριακού βρέθηκε προς το βορρά.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΥΟΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Αυγόρου της επαρχίας Αμμοχώστου στις 16 Ιουλίου1926. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του και αργότερα καταρτίστηκε μελετώντας θέματα θεολογίας, λογιστικής, αγγλικών και ελληνικής λογοτεχνίας. Ήταν στέλεχος της ΠΕΚ και πρωτοστάτησε στην ίδρυση της ΣΕΚ, της ΠΕΟΝ και του θρησκευτικού συλλόγου του χωριού του. Τον Ιανουάριο του 1955 συνδέθηκε με τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Υπήρξε ο διοργανωτής και ο πρώτος υπεύθυνος του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. στο Αυγόρου.
Πήρε μέρος την 1η Απριλίου 1955 στην επιχείρηση αποκοπής των ηλεκτρικών καλωδίων παρά το Αυγόρου και έπαθε σοβαρά εγκαύματα. Συνελήφθη αρκετές φορές για τη δράση του και μετά την επίθεση της ομάδας του κατά του αστυνομικού σταθμού Άχνας καταζητήθηκε. Συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1956 και κλείστηκε στα κρατητήρια Πύλας, απ' όπου απέδρασε στις 12 Μαρτίου 1958. Συνέχισε τη δράση του ως υποτομεάρχης στην περιοχή Κοκκινοχωριών. Διακρίθηκε για την πίστη του στο Θεό και στην Πατρίδα. Δείγμα του αγνού πατριωτισμού του είναι και τα πιο κάτω λόγια του:

"Την Κύπρο μας, το νησί με τον μακραίωνα πολιτισμό, το αγαπώ, γι' αυτό πάλλει η καρδιά μου και στους βωμούς του θα προσφέρω κι αυτή τη ζωή μου, αν χρειαστεί".

* * *

Αξίζει ν' αναφέρουμε ότι και ο αδελφός του Ανδρέα, ο Γεώργιος Κάρυος, πέθανε στις 28 Οκτωβρίου 1958 σε μάχη με τους Άγγλους. Η μητέρα του, Φλουρέντζα, αποχαιρέτησε το δεύτερο βλαστάρι της με το αυτοσχέδιο δίστιχο ποίημά της:

"Κάθε σαράντα τζ' ένα γιον διώ εις την πατρίδα

τζ' ελπίζω ότι σύντομα θα' ρθει Ελευθερία".

ΦΩΤΗΣ ΠΙΤΤΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Φρέναρος της επαρχίας Αμμοχώστου στις 28 Φεβρουαρίου 1935. Αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο του χωριού του, το Γυμνάσιο Αμμοχώστου και το διδασκαλικό Κολέγιο Μόρφου. Έγινε μέλος της Ε.Ο.Κ.Α., όταν ήταν σπουδαστής στο Κολέγιο. Υπηρέτησε ως δάσκαλος στο δημοτικό σχολείο Άχνας και ανέπτυξε πλούσια δράση στον μαχητικό, στον οργανωτικό και στο διαφωτιστικό τομέα. Καταζητήθηκε από τους Άγγλους στις 18 Οκτωβρίου 1956.

Ως καταζητούμενος πρόσφερε πολλά στον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. στα χωριά Λύση, Βατυλή και Άσσια. Συνελήφθη στις 10 Ιανουαρίου 1957 και βασανίστηκε ανελέητα για 20 μέρες στις φυλακές της Αμμοχώστου. Με το αίμα που έφτυσε από τα βασανιστήρια ζωγράφισε στον τοίχο του κελιού του τη μορφή της ελευθερίας. Για τα φρικτά βασανιστήρια μας μιλά πολύ εύγλωττα το προσωπικό του ημερολόγιο, στο οποίο κατέγραψε τις εμπειρίες του. Κλείστηκε στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς και αργότερα της Πύλας, απ' όπου δραπέτευσε με άλλους συναγωνιστές του στις 12 Μαρτίου 1958. Συνέχισε τη δράση του ως υποτομεάρχης στην περιοχή Λύσης. Είχε πλούσια και αποτελεσματική δράση. Οι Άγγλοι ενοχλημένοι επέβαλαν δεκαπενθήμερο κατ' οίκον περιορισμό και επιδόθηκαν σε έρευνες, χωρίς αποτέλεσμα. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1958 έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία της πατρίδας του στην ένδοξη μάχη του Αχυρώνα του Λιοπετρίου.

ΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΚΥΡΙΑΚΟΥ
Γεννήθηκε στο χωριό Λυθράγκωμη της επαρχίας Αμμοχώστου στις 25 Ιανουαρίου 1938. Μετά την αποφοίτηση του από το δημοτικό σχολείο του χωριού του φοίτησε στο Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Μαθητής ακόμη της Ε΄ Γυμνασίου εντάχθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. και έδρασε ως μέλος των ομάδων κρούσεως. Πήρε μέρος σε βομβιστικές επιθέσεις. Καταζητήθηκε από τους Άγγλους προτού τελειώσει το Γυμνάσιο.

Τον Μάρτιο του 1957 ανέλαβε την ευθύνη του υποτομέα Άσσιας και των γύρω χωριών. Ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα. Μια από τις ενέργειές του ήταν η αρπαγή γαλλικών αυτομάτων όπλων από άνδρες του γαλλικού αποσπάσματος, που είχαν κάνει επέμβαση στο Σουέζ. Όταν το καλοκαίρι του 1958 οι Τούρκοι εξαπέλυσαν συστηματικές επιθέσεις εναντίων ελληνικών περιουσιών, οργάνωσε πολιτοφυλακή των Ελλήνων στα χωριά της περιοχής του και αντέκοψε τις τουρκικές επιθέσεις.

Στις 13 Ιουλίου 1958 με προσωπική του καθοδήγηση οι αγωνιστές της Άσσιας ανατίναξαν την υδραντλία, τα υποστατικά και τις υδατοδεξαμενές, από τις οποίες υδρεύονταν οι στρατοπεδευμένες αγγλικές δυνάμεις στον αστυνομικό σταθμό της Βατυλής. Στις 31 Ιουλίου 1958 ενέπεσε σε αγγλική περίπολο και πληγώθηκε στο πόδι. Αν και πληγωμένος κατόρθωσε να διαφύγει. Η δράση του συνεχίστηκε μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου 1958, μέρα του θανάτου του, όταν επιχείρησε ηρωική έξοδο από τον Αχυρώνα του Λιοπετρίου.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ
Γεννήθηκε στο χωριό Λιοπέτρι της επαρχίας Αμμοχώστου στις 12 Φεβρουαρίου 1925. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του χωριού του μέχρι την Τετάρτη τάξη. Επειδή ήταν φιλομαθής, θρήσκος και αγνός πατριώτης, έμαθε πολλά διαβάζοντας θρησκευτικά βιβλία και ελληνική ιστορία. Έψαλλε στην εκκλησία του χωριού του. Υπήρξε ο ιδρυτής της ΟΧΕΝ Λιοπετρίου και ο καθοδηγητής της χριστιανικής κίνησης των γύρω χωριών.

Από το 1954 εντάχθηκε σε μυστική οργάνωση, που προπαρασκεύαζε ένοπλη εξέγερση για την απελευθέρωση της Κύπρου. Τον Ιανουάριο του 1955 συνδέθηκε με τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Εργάστηκε για τη στρατολόγηση μελών της Ε.Ο.Κ.Α. Στις αρχές Μαρτίου του 1955 ορκίστηκαν στο σπίτι του τα πρώτα μέλη της Ε.Ο.Κ.Α. Λιοπετρίου.

Πήρε μέρος την 1η Απριλίου 1955 στην επίθεση που έγινε στη Δεκέλεια με υπεύθυνο τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Την ίδια μέρα καταζητήθηκε και μέχρι τον θάνατό του έμεινε επικηρυγμένος για 5.000 λίρες. Σ' όλο αυτό το διάστημα ανέπτυξε δράση στα χωριά Λιοπέτρι, Λιμνιά, Άγ. Σέργιο, Αυγόρου, Ορμήδεια, Περιστερωνοπηγή, Γαϊδουρά, Πυρκά και Πραστειό. Έπεσε μαχόμενος στον Αχυρώνα Λιοπετρίου για τα ιδανικά, που πίστευε από την παιδική του ηλικία.

ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ!

15 Αυγούστου 1974: Η προδοσία της Αμμοχώστου

Μπορεί να μη θέλουμε να θυμόμαστε τις λεπτομέρειες της 15ης Αυγούστου 1974. Όμως, η υπενθύμιση δεν εξαρτάται από εμάς. Γιατί, κάθε που γίνεται 15 Αυγούστου, ολόκληρη η Κύπρος αποκτά τη μυρωδιά των περιβολιών του Αγίου Μέμνονα, αποκτά χρυσή αμμουδιά και γίνεται Αμμόχωστος…

Ο νομικός Πάνος Ιωαννίδης, πρόσφυγας από την Αμμόχωστο και πρόεδρος της Κίνησης για Ελευθερία και Δικαιοσύνη στην Κύπρο, κάνει μίαν από καρδιάς αφήγηση για τα γεγονότα της κατάληψης της Αμμοχώστου. Η κατάθεσή του αποτελεί μαρτυρία μιας προδοσίας, αποτελεί τροφή για προβληματισμό και υπενθύμιση για όσους τείνουν να ξεχνούν. «Αυτά που ακολουθούν δεν είναι θύμησες», αναφέρει. «Είναι γεγονότα, ανεξίτηλα χαραγμένα στην καρδιά και στο μυαλό όσων ατύχησαν να τα ζήσουν. Γεγονότα, που άλλαξαν τον τρόπο σκέψης και οδήγησαν τον καθένα από εμάς στο δικό του ‘Tάμα Ζωής’....», εξηγεί.

15η Ιουλίου 1974

Οι κατ’ όνομα μόνο Έλληνες μαχαιρώνουν την Κύπρο με χίλιες μαχαιριές, τη σφάζουν και την προσφέρουν στο πιάτο με το αίμα της, για να την απολαύσουν οι εχθροί του Ελληνισμού με την ησυχία τους και για όσο χρόνο εκείνοι θα αποφάσιζαν ότι θα διαρκέσει το φαγοπότι. Και το φαγοπότι συνεχίζεται για 10ετίες ολόκληρες.....

Η 1η φάση της Εισβολής

Την 20ή Ιουλίου 1974 οι Τούρκοι αρχίζουν τον «σικέ αγώνα της Εισβολής». Παρωδία η επιστράτευση στην Αμμόχωστο, σχεδόν ανύπαρκτα τα μέσα, σαστισμένοι και γελοίοι οι επιτελείς της Στρατιωτικής Διοίκησης, με έναν εκτρωματικό Διοικητή -το Συνταγματάρχη Κ.Ζ.- να περιφέρεται μονολογώντας «ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, δεν χρειάζεται να είμαστε προκλητικοί…»! Εξαίρεση, μέσα στο χάος, το ανήσυχο βλέμμα των Κυπρίων μονίμων και εφέδρων αξιωματικών και οπλιτών, που αντελήφθησαν την προδοσία και άρχισαν να οργανώνουν μεταξύ τους Ομάδες Μάχης.

Θλιβερή εξαίρεση από τους Ελλαδίτες Αξιωματικούς ο Αντισυνταγματάρχης Ανδρέας Μουζάκης, που ηγήθηκε της μοναδικής δικής μας επίθεσης για την κατάληψη του πολυβολείου στο τουρκικό Λύκειο. Εκεί, έξω από τα Τείχη της Αμμοχώστου, σκοτώθηκε ο Αν/χης Μουζάκης.

Μεσημέρι της 20ής Ιουλίου 1974

Καταλήφθηκε το τουρκικό πολυβολείο, αιφνιδιάστηκαν οι Τούρκοι από την επίθεση και, υποχωρώντας μέσα στα Τείχη, μετέδωσαν τον πανικό σε ολόκληρη την -για χρόνια- τουρκοκρατούμενη παλαιά πόλη της Αμμοχώστου. Οι έφεδροι ζήτησαν ενισχύσεις, εξηγώντας στο Διοικητή Ζαρκάδα ότι «οι πύλες είναι ανοικτές, ο πανικός μεταξύ των Τούρκων διάχυτος και -με λίγους ακόμα μαχητές- η επιχείρηση για κατάληψη της εντός των Τειχών Αμμοχώστου θα είναι νικηφόρα». Εξήγησαν, επίσης, οι έφεδροι στο Διοικητή ότι, «εάν η παλαιά πόλη καταληφθεί και οι Τούρκοι είναι πλέον ανάμεσά μας, ο κίνδυνος για βομβαρδισμό της Αμμοχώστου απομακρύνεται, χωρίς να αποκλείεται και το ενδεχόμενο οι εισβολείς να μη θεωρήσουν πλέον την Αμμόχωστο σαν στόχο προτεραιότητας».

Τα εξήγησαν αυτά οι έφεδροι στο Συν/χη Κ.Ζ., για να πάρουν την πιο προδοτική διαταγή που ακούστηκε ποτέ από Έλληνα Αξιωματικό: «Άμεση υποχώρηση, η κατάληψη της παλαιάς Αμμοχώστου δεν είναι δική σας δουλειά…»!
Τόλμησαν οι έφεδροι να ρωτήσουν «τίνος δουλειά είναι, άραγε, η απελευθέρωση της Αμμοχώστου, εάν όχι των Αμμοχωστιανών υπερασπιστών της…», για να πάρουν την ίδια παγερή απάντηση: «Σας διατάζω να υποχωρήσετε αμέσως». Με αυτήν τη διαταγή, η ευκαιρία για κατάληψη της εντός των Τειχών Αμμοχώστου χάθηκε οριστικά...

Ανήμποροι να ενεργήσουν όπως θα έπρεπε, οι έφεδροι υποχώρησαν στο Δασάκι των Δικαστηρίων και στα γύρω κτίρια, όπου άρχισαν να δέχονται -αμυνόμενοι πλέον- τα πυρά των Τούρκων από τα Τείχη. Σε λίγο άρχισε και η τουρκική αεροπορία να βομβαρδίζει το κέντρο της πόλης, την παραλία της Αμμοχώστου και τις θέσεις μας.

Ο Διοικητής Αμμοχώστου Συν/χης Κ.Ζ. φρόντισε έγκαιρα να ολοκληρώσει το δικό του μέρος της προδοσίας: Πρόδωσε την Αμμόχωστο από τις πρώτες ώρες, της πρώτης ημέρας, της πρώτης φάσης της Εισβολής, εκτελώντας με απόλυτη ακρίβεια τις εντολές που είχε πάρει και που μόνο εκείνος γνώριζε...

Η 2η φάση της Εισβολής

Το γεγονός ότι ο ρόλος του Συν/χη Κ.Ζ. και των ανθρώπων του είχε τελειώσει από την πρώτη μέρα, αποδείχθηκε μόλις ανακοινώθηκε η προσωρινή κατάπαυση πυρός, χάριν των δήθεν «συνομιλιών της Γενεύης». Με το πρόσχημα ότι «όφειλαν να επισκεφθούν το ΓΕΕΦ», ο Διοικητής Κ.Ζ. και το επιτελείο του εξαφανίστηκαν οριστικά, εγκαταλείποντας όλα τα Τμήματα και την Αμμόχωστο χωρίς Στρατιωτική Διοίκηση...

Για την πόλη της Αμμοχώστου, η δεύτερη φάση της Εισβολής άρχισε νωρίς το απόγευμα της 13ης Αυγούστου 1974 με βομβαρδισμό, και με δύο Τμήματα να προσπαθούν να την υπερασπιστούν: Ένα Τμήμα από 32 εφέδρους στο Δασάκι των Δικαστηρίων και ένα δεύτερο Τμήμα στο Νοσοκομείο της πόλης, με επικεφαλής το Λοχαγό Στέλιο Κάτσιο.

Οι έφεδροι στο Δασάκι χωρίς Διοίκηση. Ο αρχαιότερος από τους Αξιωματικούς έπρεπε να αναλάβει τη Διοίκηση. Έτυχε να είναι ο έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πάνος Ιωαννίδης. Οι εχθροπραξίες συνεχίστηκαν μέχρι και το μεσημέρι της Πέμπτης 15ης Αυγούστου 1974. Το απόγευμα της ημέρας εκείνης:

· Ο βομβαρδισμός εντάθηκε,
· Οι Τούρκοι πύκνωσαν τα πυρά από τα Τείχη,
· Κάποιο φορητό ραδιόφωνο μετέδιδε ότι «τα τουρκικά άρματα κατευθύνονται προς την Αμμόχωστο, κινούμενα χωρίς αντίσταση, χωρίς τη συνοδεία πεζικού και με μέγιστη ταχύτητα στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας - Αμμοχώστου».

Οι διαταγές…

Η πόλη έρημη. Μοναδική ένδειξη αντίστασης, οι πυροβολισμοί από τους άνδρες στο Νοσοκομείο και τους εφέδρους στο Δασάκι. Πυροβολισμοί που άρχισαν να αραιώνουν, γιατί τα πυρομαχικά των εφέδρων ήσαν πλέον μετρημένα... Με το βλέμμα περισσότερο παρά με λόγια, αντάλλαξα κάποιες γρήγορες σκέψεις με τον αμέσως επόμενο έφεδρο Ανθυπολοχαγό Γιαννάκη Αρέστη (σήμερα Ταξίαρχος ε.α.). Γνωρίζαμε ότι έπρεπε να δοθούν διαταγές...

Διαταγή πρώτη: «Παραμένουμε στις θέσεις μας αμυνόμενοι. Οικονομία στα πυρομαχικά».
Διαταγή δεύτερη: «Να βγουν παρατηρητές προς τη Λίμνη του Αγίου Λουκά και να αναφέρουν τις κινήσεις των αρμάτων - Να χρησιμοποιηθεί η βενζίνη από τις αποθήκες του Διοικητηρίου για να γίνουν βόμβες Μολότοφ - Εάν τα άρματα κινηθούν μέσα στην πόλη, θα αντιμετωπιστούν».
Διαταγή τρίτη: «Να γίνει προσπάθεια επικοινωνίας με το ΓΕΕΦ και την Κυβέρνηση, για να ζητηθούν ενισχύσεις - Τα άρματα από μόνα τους, χωρίς πεζοπόρα τμήματα, μόνο γραμμή αντιπαράταξης μπορούν να επιδιώξουν, προφανώς κατά μήκος του δρόμου προς το Λιμάνι - Η πόλη της Αμμοχώστου μπορεί να κρατηθεί».

Ήσαν οι πρώτες ουσιαστικές διαταγές, μετά από τις προδοτικές εκείνες του Συν/χη Κ.Ζ. Η πειθαρχία των εφέδρων Αξιωματικών και Οπλιτών προς τον 29χρονο Ανθ/γό Διοικητή ήταν εκπληκτική. Μέσα σε συνθήκες κόλασης, όλοι και από μόνοι τους εξύψωσαν το ηθικό τους και κινήθηκαν όπως διατάχθηκαν. Αρχίσαμε να νιώθουμε πως «ίσως δεν είχαν χαθεί τα πάντα»... Όμως, η προδοσία της Αμμοχώστου δεν ήταν γραμμένο να ανατραπεί. Αφηγείται, γι’ αυτές τις τελευταίες ώρες, ο τότε Λοχαγός Στέλιος Κάτσιος: «…Γύρω στις 4:30 το απόγευμα ξεκίνησα (από το Νοσοκομείο) σε μια προσπάθεια να επανακτήσω επαφή με το Τάγμα μου…

Στη διαδρομή βρήκα το Τμήμα του έφεδρου Ανθ/γού Πάνου Ιωαννίδη, που υπερασπιζόταν την περιοχή κοντά στην κλινική ΛΟΥΚΙΑ και το τουρκοκυπριακό Λύκειο. Συνάντησα, επίσης, το συνάδελφό μου Γιώργο Χατζηκωνσταντίνου, με τον οποίο αντάλλαξα κάποιες απόψεις, που με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι το Τάγμα μου είχε μετακινηθεί. Μη έχοντας τρόπο επικοινωνίας, επέστρεψα στο Νοσοκομείο, όπου άρχισε η τελευταία μεγάλη μάχη. Τα αεροπλάνα βομβάρδιζαν συνεχώς και τα πυρά των αρμάτων ήσαν καταιγιστικά. Και ενώ τα πάντα έμοιαζαν με κόλαση, ήρθε με αγγελιαφόρο εντολή από το Τάγμα να συμπτύξω το Τμήμα μου στην περιοχή Δερύνειας, πράγμα που έγινε».

Το Τμήμα του Νοσοκομείου πράγματι ανασυντάχθηκε στη Δερύνεια και κράτησε τη γνωστή, μέχρι και σήμερα, ακραία γραμμή προς την Αμμόχωστο. Καθ’ οδόν προς τη Δερύνεια, ο Λοχαγός Κάτσιος πέρασε από το δικό μας Τμήμα και μας ενημέρωσε για τις κινήσεις του. Του ευχηθήκαμε «καλή τύχη» και τον παρακαλέσαμε να μας αφήσει όσα πυρομαχικά τού περίσσευαν. Δεν του είχε απομείνει τίποτε...

15 Αυγούστου 1974, ώρα 6:20 το απόγευμα:

Οι μόνοι Έλληνες που εμείς γνωρίζαμε ότι είχαν απομείνει στην Αμμόχωστο ήσαν οι 32 έφεδροι στο Δασάκι των Δικαστηρίων. Πολύ αργότερα πληροφορηθήκαμε για μιαν ακόμα Ομάδα Εφέδρων, που είχαν επίσης εγκαταλειφθεί, προδομένοι από τη δική τους ηγεσία, στο Λιμάνι της Αμμοχώστου. Ήσαν οι έφεδροι, που τελικά αναγκάστηκαν να πέσουν στη θάλασσα για να σωθούν κολυμπώντας.

Στο μεταξύ:
· Τα άρματα είχαν φθάσει στη Λίμνη του Αγίου Λουκά και κτυπούσαν διαρκώς.
· Τη βενζίνη που ψάχναμε, για την κατασκευή τών -ίσως σωτήριων- βομβών Μολότοφ, την είχε πάρει μαζί του ο Συν/χης Κ.Ζ.
· Ελπίδα για εξασφάλιση ενισχύσεων, μέσω του ΓΕΕΦ ή της Κυβέρνησης, καμία. Το μεν Γενικό Επιτελείο δεν απαντούσε στις κλήσεις, ο δε Προεδρεύων της Δημοκρατίας και το Υπουργικό Συμβούλιο είχαν εγκαταλείψει τη Λευκωσία.
· Και, το κρισιμότερο, τα πυρομαχικά των εφέδρων στην Αμμόχωστο είχαν εξαντληθεί.
Η «σιγή πυρός» από τη δική μας πλευρά έδωσε το τελικό σύνθημα στους Τούρκους. Η μοναδική επιλογή ήταν: Ή να χαθούμε αμαχητί ή να υποχωρήσουμε. Πεσμένοι όπως ήμασταν στο χώμα, γύρισα και κοίταξα τον Ανθ/γό Αρέστη, θέλοντας να μοιραστώ μαζί του την αγωνία μου.

Γνώριζα, βέβαια, πως «η ευθύνη για την όποια απόφαση ανήκε στον αρχαιότερο που διοικούσε».

Δεν θυμούμαι αν ήμασταν δακρυσμένοι, ούτε και έχει σημασία. Σημασία έχουν μόνο οι τρεις λέξεις που μου είπε ο Γιαννάκης: «Πάνο, τη Σημαία»... Χωρίς να περιμένει απάντηση, σηκώθηκε μέσα στη κόλαση και προχώρησε προς τον ιστό με τη Σημαία του Διοικητηρίου Αμμοχώστου. Σηκώθηκα πίσω του.
Διαταγή τέταρτη: «Υποστολή της Σημαίας». Όσοι μπόρεσαν να ακούσουν -σχεδόν όλοι- βρέθηκαν «σε στάση Προσοχής να χαιρετούν τη Γαλανόλευκη». Η Σημαία της Αμμοχώστου κατέβηκε, διπλώθηκε και παραδόθηκε στον αρχαιότερο Αξιωματικό. Όλοι πλέον γνώριζαν τη Διαταγή που θα ακολουθούσε.
Διαταγή πέμπτη, η τελευταία: «Να μαζευτεί ο οπλισμός - Άμεση υποχώρηση - Εγκαταλείπουμε τις θέσεις μας, η Αμμόχωστος χάνεται....»

Ο επίλογος της 15ης Αυγούστου 1974 γράφτηκε στη Δερύνεια, όπου δεχθήκαμε την ανακούφιση του Λοχαγού Κάτσιου, που μας είδε ζωντανούς, αλλά και στο Φρέναρος, όπου είχαμε κακό συναπάντημα με τον ατιμώρητο προδότη Συν/χη Κ.Ζ., για να ακούσουμε τη σαρκαστική απορία του: «Μπα, κύριε Ανθυπολοχαγέ, σωθήκατε όλοι!». Ειλικρινά, θα ήθελα να μου είχε περισσέψει μια τελευταία σφαίρα...

Η 3η φάση της Εισβολής: Ο αγώνας που συνεχίζεται

Είναι ο άγνωστης διάρκειας μακροχρόνιος αγώνας, που η σφαγμένη Κύπρος οφείλει να διεξάγει. Όμως, το εάν μπορεί ποτέ:
• μέσα από τα ειρωνικά χειροκροτήματα του εχθρού, όταν αφελείς Έλληνες χορεύουν μπροστά του,
• ή μέσα από τις φιλοσοφίες και τα χαμόγελα ρηχών Ελλήνων πολιτικάντηδων, όταν ξένοι βουλευτές και άλλοι βάρβαροι αποκτούν σε τιμές ευκαιρίας τις κλεμμένες περιουσίες των Ελλήνων της Κύπρου,
• ή μέσα από επιχειρηματικές δραστηριότητες με τον κατακτητή που εισέβαλε, έσφαξε, βίασε και ξερίζωσε τα ιερά και τα όσιά μας,
• ή εξορίζοντας την ενίσχυση της άμυνάς μας,
• ή προσκαλώντας με τη συμπεριφορά μας άθλια «Σχέδια Λύσης»,
• ή μεθοδεύοντας -εμείς οι ίδιοι- την οικονομική εξαθλίωση του τόπου,
• ή ακόμα, αναγνωρίζοντας με τη συμπεριφορά μας το έγκλημα της Εισβολής και της Κατοχής, εξουδετερώνοντας την ευρωπαϊκή μας κατάκτηση και εξευτελίζοντας την αξιοπρέπεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, όταν δηλαδή η κύρια επιδίωξη των δήθεν ηγετών του Ελληνισμού είναι «πώς θα γίνουν αρεστοί στον εχθρό, για ν' αποκτήσουν εξουσία», όταν δηλαδή το μέλημα και κατάντημα είναι «πόσα θα πάρουμε χωρίς τίποτε να δώσουμε στον Τόπο μας», όταν δηλαδή μερικοί είμαστε έτοιμοι να ζητιανέψουμε από τον εχθρό «την άδειά του για να περπατήσουμε στα δικά μας χώματα, να επιτρέψει την επίσκεψη στα δικά μας σπίτια και να επιτρέψει την υπό κατοχήν εγκατάστασή μας στην έγκλειστη περιοχή της προδομένης Αμμοχώστου, αδιαφορώντας για την τύχη των άλλων ξεριζωμένων» και όταν έχουμε εντελώς λησμονήσει πως «ού περί χρημάτων, αλλά περί Αρετής, Τιμής και Αξιοπρέπειας τον Αγώνα οφείλομεν ποιούμενοι». Εάν, λοιπόν, με αυτά τα δεδομένα, ο οποιοσδήποτε αγώνας για ελευθερία -όσο μακροχρόνιος και εάν είναι- μπορεί να επιτύχει, θα χρειαστεί να το εξηγήσει ο κάθε σημερινός Έλληνας, όταν ερωτηθεί από τα παιδιά και τα εγγόνια του:

«Γιατί ξεχάσατε τόσο εύκολα τα όσα ζήσατε και γιατί δεν αντιστέκεστε τώρα που μπορείτε; Εάν, μετά από τόσα χρόνια "δήθεν Αγώνα", ΕΔΩ θα καταλήγατε, Ευρωπαίοι Έλληνες της Κύπρου και της Ελλάδας, ΓΙΑΤΙ δεν ολοκληρώσατε την προδοσία τότε, το 1974; Ή, μήπως, όλα αυτά τα χρόνια χρειαζόντουσαν για να μεθοδευτεί το ΑΛΛΟΘΙ για τους Ξένους Βάρβαρους και για τους Ντόπιους Εφιάλτες, ούτως ώστε η ΤΕΛΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ να θεωρείται πλέον ως πράξη εθνικής σοφίας;»

Κάποιου, όμως, τα εγγόνια θα έχουν το δικαίωμα να ρωτήσουν και κάτι ακόμα:
«Γιατί τη φύλαξες τη Σημαία, παππού; Απλώς και μόνο... για να δακρύζεις στις 15 του κάθε Αυγούστου; Και δεν είναι αυτό υποκρισία;». Αυτός ο παππούς επιθυμεί να μπορεί εκείνη την ώρα να απαντήσει με αξιοπρέπεια: Εγώ, αντιστάθηκα μέχρι το τέλος...

*Πάνος Ιωαννίδης, Νομικός
Ημερομηνία: Η κάθε 15η Αυγούστου μετά το 1974

Από: εφημερίδα Σημερινή