ΟΙ ΛΥΤΡΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΟΣτα τέλη Σεπτεμβρίου του 1954, ο Γκεβάρα ταξίδεψε στο Μεξικό, που αποτελούσε κοινό προορισμό εξόριστων Λατινοαμερικανών, από χώρες όπως το Πουέρτο Ρίκο, το Περού, η Βενεζουέλα, η Γουατεμάλα και η Κούβα. Στην πόλη του Μεξικού, συνάντησε τον Κουβανό εξόριστο Νίκο Λόπες, γνώριμό του από την περίοδο της παραμονής του στη Γουατεμάλα, ενώ επανασυνδέθηκε και με την Ίλδα Γκαδέα. Προκειμένου να συντηρείται οικονομικά, εργάστηκε ως γιατρός και ως φωτογράφος, εν μέσω πολλαπλών επαγγελματικών κρίσεων και οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπισε κατά διαστήματα. Το καλοκαίρι του 1955, ήρθε σε επαφή με τον αδελφό του Φιντέλ Κάστρο, Ραούλ, από τον οποίο πληροφορήθηκε την επικείμενη άφιξη του Κάστρο στο Μεξικό. Στις αρχές Ιουλίου του 1955^[9], o Γκεβάρα συνάντησε για πρώτη φορά τον Φιντέλ Κάστρο, o οποίος ήταν αρχηγός των "Moνκαντίστας", και είχε καταφύγει στο Μεξικό μετά την αποφυλάκισή του, αποτέλεσμα της χάρης που του δόθηκε από τον Μπατίστα. Την πρώτη συνάντησή τους ακολούθησαν πολυάριθμες συναντήσεις και συζητήσεις γύρω από την πολιτική κατάσταση στη Λατινική Αμερική και το ενδεχόμενο της οργάνωσης μίας επανάστασης ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα. Την ίδια περίπου περίοδο, η Γκαδέα του ανακοίνωσε πως ήταν έγκυος και ο Γκεβάρα της πρότεινε γάμο, ο οποίος τελέστηκε τελικά στις 18 Αυγούστου 1955, στο ληξιαρχείο του μεξικανικού χωριού Τεποτσοτλάν.

Πεπεισμένος πως ο Κάστρο είχε τις προϋποθέσεις να αποτελέσει ένα χαρισματικό ηγέτη της κουβανικής επανάστασης^[10], ο Γκεβάρα συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου (ισπ. Movimiento 26 de Julio, M-26-7), με στόχο την ένοπλη δράση για την ανατροπή του κουβανικού καθεστώτος. Ο Γκεβάρα συμφώνησε να τους συνοδεύσει με την ιδιότητα του γιατρού, ωστόσο έλαβε κανονικά μέρος στην στρατιωτική εκπαίδευση των ανταρτών, το βασικό στάδιο της οποίας ξεκίνησε στις αρχές του 1956, υπό τις οδηγίες του Μεξικανού παλαιστή Αρσάνιο Βαγένας σε ζητήματα εκγύμνασης και αυτοάμυνας, καθώς και του πρώην συνταγματάρχη του Ισπανικού Δημοκρατικού Στρατού, Αλπέρτο Μπάγιο. Στα απομνημονεύματα του Μπάγιο, πληροφορούμαστε πως ο Γκεβάρα επέδειξε μεγάλη θέληση κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης, αποτελώντας τον καλύτερο μαθητή του. Την ίδια περίοδο, θεωρείται πιθανό πως απέκτησε το παρωνύμιο Τσε (Che), εξαιτίας της συχνής χρήσης της λέξης che (φίλος ή και επιφώνημα: Ε εσύ!) που έκανε ο ίδιος μιλώντας, έκφραση που αν και είχε εισαχθεί στη γλώσσα των Αργεντινών, φαινόταν αστεία στους Κουβανούς.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1956, 82 επαναστάτες, μεταξύ αυτών και ο Τσε Γκεβάρα, ταξίδεψαν με το πλοιάριο Granma, από τον ποταμό Τούξπαν του Mεξικoύ με προορισμό την Κούβα, στην οποία έφθασαν τελικά στις 2 Δεκεμβρίου. Κατά την απόβασή τους, δέχθηκαν επίθεση από τα στρατεύματα του καθεστώτος, από την οποία επέζησαν 15-20 αντάρτες που κατάφεραν να ανασυνταχθούν και να καταφύγουν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα. Με σημείο εκκίνησης την επίθεση αυτή, ο ρόλος του Τσε Γκεβάρα στον ανταρτοπόλεμο διαφοροποιήθηκε σταδιακά, αντιλαμβανόμενος o ίδιος όλο και λιγότερο ως μοναδικό καθήκον του την ιατρική συμπαράσταση, και λαμβάνοντας ενεργό μέρος στις ένοπλες δραστηριότητες τον επαναστατών. Η αποφασιστικότητά του και οι ικανότητες του, σύντομα οδήγησαν στην άνοδό του στην ιεραρχία του αντάρτικου σώματος, κερδίζοντας το σεβασμό των υπολοίπων ανταρτών, χωρίς να απουσιάζει και το αίσθημα του φόβου που προκαλούσε ενίοτε η σκληρότητά του, υπεύθυνος ο ίδιος για εκτελέσεις ανταρτών που λειτουργούσαν ως πληροφοριοδότες του κουβανικού καθεστώτος^[11]. Υπήρξε ο πρώτος αντάρτης, στον οποίο δόθηκε το αξίωμα του Κομαντάντε του Επαναστατικού Στρατού της Κούβας, στις 21 Ιουλίου 1957. Αν και μέχρι τότε αποτελούσε έναν απλό οπλίτη, χωρίς να έχει διακριθεί ιδιαιτέρως σε στρατιωτικό επίπεδο αλλά έχοντας επιδείξει γενναιότητα και αρχηγικές δεξιότητες, ο Κάστρο του εμπιστεύτηκε την ηγεσία της Δεύτερης Φάλαγγας του αντάρτικου στρατού (για λόγους παραλλαγής έφερε τον αριθμό 4), έχοντας έτσι μόνο τον Κομαντάντε εν Σέφε Φιντέλ Κάστρο ως ανώτερό του^[12].

Η μεγαλύτερη ίσως στρατιωτική επιτυχία του Τσε Γκεβάρα υπήρξε η κατάκτηση της Σάντα Κλάρα στις 29 Δεκεμβρίου 1958, μία καθοριστική στιγμή στην ιστορία της κουβανικής επανάστασης. Είχαν προηγηθεί δύο χρόνια ανταρτοπολέμου στην Σιέρρα Μαέστρα εναντίον του πολύ μεγαλύτερου στρατού του Μπατίστα, o οποίος δεχόταν και την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Με την κατάκτηση της Σάντα Κλάρα, ο δρόμος για την πρωτεύουσα Αβάνα ήταν πλέον ελεύθερος και την 1η Ιανουαρίου του 1959, ο δικτάτορας Μπατίστα εγκατέλειψε την Κούβα, με προορισμό την Δομινικανή Δημοκρατία. Την μάχη στη Σάντα Κλάρα ακολούθησαν και άλλες σημαντικές πολεμικές συγκρούσεις, πριν την τελική επικράτηση των ανταρτών.

Γεώργιος Γρίβας, γεννήθηκε στο Τρίκωμο στις 23 Μαΐου 1898. Το 1916, φεύγει από το νησί και πάει στην Μητροπολιτική Ελλάδα για να φοιτήσει στη Σχολή Ευελπίδων. Για πρώτη φορά, βρέθηκε στο πεδίο της μάχης κατά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο ο οποίος σαν επακόλουθο είχε την Μικρασιατική καταστροφή. Εκεί, υπηρέτησε έχοντας το βαθμό του Δεκανέα. Το 1923 προήχθη σε Υπολοχαγό, το 1926 σε Λοχαγό και το 1938 σε Ταγματάρχη.
Το 1940 βρέθηκε στη Βόρειο Ήπειρο να πολεμά τους Γερμανοιταλούς. Κατά τη Γερμανική κατοχή συνέστησε τη μυστική στρατιωτική οργάνωση «Χ». Μετά το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα, η οργάνωση «Χ» αποτέλεσε τον σκληρό πυρήνα ενάντια στους κομμουνιστές. Μετά την ήττα των κομμουνιστών, ο Γεώργιος Γρίβας και οι «Χίτες» αναμίχθηκαν με την πολιτική.
Όταν τέθηκε θέμα εξέγερσης των Ελλήνων της Κύπρου εναντίον των Άγγλων, επιλέγηκε ως αρχηγός του όλου εγχειρήματος. Ήρθε στην Κύπρο, συνέστησε την Ε.Ο.Κ.Α. και σαν αρχηγός της, ηγήθηκε του αγώνα που είχε στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Μετά το τέλος του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., το 1959, ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής προήχθη σε Στρατηγό και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και πάλι. Η απομάκρυνσή του από το νησί ήταν ένας από τους όρους των Άγγλων. Έφτασε στην Ελλάδα με τη στρατιωτική του στολή και το πιστόλι στη μέση και έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής.

Το 1963 αναλαμβάνει την ηγεσία της νεοσύστατης ΑΣΔΑΚ(Ανώτερη Στρατιωτική Διοίκηση Άμυνας Κύπρου) και στην ουσία ήτανε ο πρώτος αρχηγός της όπως την ξέρουμε σήμερα ΕΦ(Εθνικής Φρουράς). Το 1967 η Εθνική Φρουρά, κάτω σπό την ηγεσία του, διενεργεί επιχειρήσεις εναντίον τουρκικών θυλάκων στην περιοχή Κοφίνου – Άγιου Θεοδώρου έχοντας ως σύνθημα και στόχο το «Ο εχθρός στη θάλασσα». Αναγκάζεται και πάλι να εγκαταλείψει την Κύπρο μαζί με την Ελληνική Μεραρχία. Επανήλθε και πάλι, μυστικά, στην Κύπρο τον Σεπτέμβρη του 1971 και ίδρυσε την Ε.Ο.Κ.Α. Β’. Η ΕΟΚΑ Β’ στελεχώθηκε κυρίως από πρώην άνδρες της ΕΟΚΑ και νέους που πίστεψαν ότι με τη δυναμική δράση θα πειθόταν ή θα εξαναγκαζόταν ο Μακάριος να ακολουθήσει τη γραμμή της Ένωσης.

Το κράτος δημιούργησε ειδικές μονάδες για την αντιμετώπιση της δράσης της Ε.Ο.Κ.Α. Β’(Εφεδρικό σώμα της αστυνομίας). Παράλληλα είχαν δημιουργηθεί και άλλες ομάδες που υποστήριζαν τον Μακάριο οι οποίες δρούσαν ανεξέλεγκτα κατά των υποστηρικτών του Στρατηγού Γρίβα. Πέθανε στις 27 Ιανουσαρίου 1974 στο σπίτι του Μάριου Χριστοδουλίδη στη Λεμεσό. Τηρήθηκε τριήμερο επίσημο πένθος . Οι σημαίες αναρτήθηκαν μεσίστιες στα κυβερνητικά κτίρια. Τηρήθηκε τριήμερη αργία στα σχολεία και στις δημόσιες υπηρεσίες. Η μέρα της κηδείας του τηρήθηκε ως δημόσια αργία.

«Η Βουλή των Αντιπροσώπων, συνελθούσα σήμερον, ημέρα Πέμπτη, 31 Ιανουαρίου 1974, σε έκτακτη επίσημη συνεδρία για να αποτίσει φόρο τιμής προς τον εκλιπόντα αρχηγό της ΕΟΚΑ Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή και να μνημονεύσει τις εξαίρετες υπηρεσίες τις οποίες ο εκλιπών εθνικός ήρωας πρόσφερε για την απελευθέρωση της ιδιαίτερης πατρίδας του Κύπρου, με ψήφισμά της ανακηρύσσει τον εκλιπώντα ήρωα Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα – Διγενή, ως άξιο τέκνο της ιδιαίτερής πατρίδας του Κύπρου»

ΤΑΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Συνεχίζονται οι έρευνες της κυπριακής αστυνομίας.


Μέχρι σήμερα αρκετά άτομα προσήχθησαν για ανακρίσεις χωρίς ωστόσο να προκύψει οποιοδήποτε στοιχείο εναντίον τους.
Ο Υπεύθυνος Τύπου της Αστυνομίας, Μιχάλης Κατσουνωτός μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΡΙΚ δήλωσε ότι επειδή η υπόθεση είναι πολύ ευαίσθητη δεν ανακοινώνονται οι προσαγωγές των υπόπτων.
Ανέφερε ακόμα ότι μετά από πληροφορίες πολιτών έγιναν έρευνες σε πάρα πολλές περιοχές της Κύπρου, χωρίς να προκύψει οτιδήποτε.

Ανέφερε ακόμα ότι όλα τα στοιχεία που έχει συλλέξει η Αστυνομία από το νεκροταφείο αξιολογούνται από την Εγκληματολογική Υπηρεσία και βάσει των αποτελεσμάτων που θα προκύψουν θα δοθεί και κατεύθυνση στη συνέχεια των ερευνών. Δεν απέκλεισε μάλιστα και το ενδεχόμενο να ζητηθεί βοήθεια εμπειρογνωμόνων από το εξωτερικό σε περίπτωση που παραστεί ανάγκη.

Ο επαγγελματισμός των δραστών αποδεικνύεται, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ανακριτών, από το γεγονός ότι δεν άφησαν κανένα ίχνος πέραν των αποτυπωμάτων ενός παπουτσιού σε διπλανό τάφο όπου καθάρισαν τα ίχνη τους. Σύμφωνα με τις ίδιες εκτιμήσεις, οι δράστες πρέπει συνολικά να ήταν από 4 έως 6, αφού η μετακίνηση της ταφόπλακας βάρους 250 κιλών απαιτούσε μεγάλη μυϊκή δύναμη, δεδομένου ότι οι δράστες δεν χρησιμοποίησαν μηχανικό μέσο.

Δεν χρησιμοποίησαν επίσης αυτοκίνητο, κάτι που θα μπορούσε να διευκολύνει την αστυνομία στον εντοπισμό της κατεύθυνσης διαφυγής τους. Άλλωστε η χρήση μεγάλης ποσότητας άσβεστη που δεν είχε μόνο σκοπό να καλύψει τα ίχνη τους αλλά και να τους προστατεύσει από μικρόβια, δείχνει πόσο καλά μελέτησαν την ενέργειά τους.

Η αστυνομία συνεχίζει να ερευνά το ενδεχόμενο για την κλοπή της σορού να ευθύνεται εθνικιστική οργάνωση. Στην περίπτωση αυτή, το κίνητρο- σύμφωνα με τα σενάρια της αστυνομίας- θα ήταν η αναζωπύρωση του αντιστασιακού αισθήματος του λαού εν όψει εξελίξεων και λύσης του Κυπριακού την οποία οι δράστες θεωρούν «προδοτική». Το δεύτερο σενάριο που υποθέτει πολιτικά κίνητρα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο και σύμφωνα με αυτό οι δράστες θεωρούν την πολιτική κληρονομιά του τέως προέδρου καταστροφική και γι΄ αυτό ήθελαν να εξαφανίσουν ακόμα και τα λείψανά του εν όψει επίσης νέου διλήμματος για λύση, όπως το 2004.

Τα σενάρια, πέραν των πολιτικών κινήτρων, κινούνται στον χώρο του υποκόσμου και των παραθρησκευτικών οργανώσεων. Σε μεγάλη σύσκεψη παρουσία και του υπουργού Δημόσιας Τάξης κ. Λουκά εξετάστηκε το ενδεχόμενο η κλοπή της σορού να είναι έργο ρουμανικής σπείρας η οποία πρόσφατα είχε κλέψει τη σορό εκατομμυριούχου και είχε ζητήσει λύτρα. Η αστυνομία δεν αποκλείει άνθρωποι του κυπριακού υποκόσμου να αντέγραψαν τους Ρουμάνους συναδέλφους τους. Μέχρι στιγμής πάντως, όπως διαβεβαιώνει στενός συνεργάτης της οικογένειας Παπαδόπουλου, δεν έχει γίνει κανένα τηλεφώνημα ούτε ελήφθη μήνυμα με το οποίο να ζητούνται λύτρα.

Σύμφωνα με το τελευταίο σενάριο, η αστυνομία αναζητεί τους δράστες μεταξύ των μελών παραθρησκευτικών οργανώσεων που πραγματοποιούν κρυφές τελετές χρησιμοποιώντας τα λείψανα νεκρών.
ΤΟ ΒΡΕΙΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΗΟ :SIGMALIVE

ΚΑΤΩ ΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ

Εσείς που καταστρέφεται την γη που ζείτε ,εσείς που καίγεται την σημαία του πολιτισμού ,του ΈΘΝΟΥΣ τη σημαία που αν δεν ήταν αυτή δεν θα ζούσατε.Το πιο εκνευριστικό είναι ότι όταν οι αστυνομικοί τους συλλαμβάνουν έχουν και παράπονο.Η λέξη αναρχικοί σημαίνει αυτοί που είναι ενάντια στην δημοκρατία ενάντια στο ΈΘΝΟΣ και γενικά σε ότι περιλαμβάνει νομούς.Υπάρχουν μερική οι οποίοι χωρίς να ξέρουν τι θα πει αναρχικοί κατηγορούν τούς αστυνομικούς χωρίς να έχουν ιδέα τι κάνουν οι αναρχικοί απλώς επειδή θέλουν να πηγαίνουν κόντρα στους αστυνομικούς.

ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΥΣ

Όταν η άλλη ήταν στο στάδιο και φώναζαν χωρίς ουσία κάποιοι άλλοι βροντοφώναξαν :

Κάτω τα χέρια ομοσπονδιακοί η Κύπρος είναι Ελληνική

Δεν γίνετε φιλία Ελληνοτουρκική εφόσον συνεχίζεται στην Κύπρο η κατοχή

Τιμή και δόξα στους ήρωες μας

Από αριστερά μέχρι δεξιά όλοι στον αγώνα για την λευτεριά

Δεν μένουμε πλατεία δεν είμαστε αρνιά, πάμε στο οδόφραγμα για την λευτεριά

Λευτεριά-Επιστροφή

Ελλάδα σ’αγαπώ Ελλάδα είσαι μία, η Κύπρος είναι Ελληνική και η Μακεδονία, Ελλάδα σ’αγαπώ κι όταν θα πεθάνω θέλω γαλανόλευκη στον τάφο μου επάνω, και γω που σ’αγαπάω πατρίδα μου γλυκιά κάνε να μην περάσουν, να μην περάσουν τώρα οι ομοσπονδιακοί για μια Κύπρο ελεύθερη για πάντα Ελληνική.

Αυτά τα συνθήματα ακούστηκαν στην διαδήλωση της 15/11 και στης 16/11.

Στης 15/11 στην λαμπαδηφορία υπήρχαν περίπου 40 άτομα και στης 16/11 300 άτομα .

Πορευτήκαμε στο οδόφραγμα της Λύρας και βροντοφωνάξαμε ‘έξω οι Τούρκοι από την Κύπρο’

Η Εθνική Επανάσταση ήταν εκεί με πολλά από τα μελή τις.

ΕΚΜΕΡΟΥΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ Εθνικη Επανασταση

Μέρα Καταδίκης του ψευδοκράτους

Σε καλούμε την Δευτέρα στις 9:30 το πρωί στην διαδήλωση που θα γίνει κατά του ψευδοκράτους με αφορμή την ανακήρυξη του.Η διαδήλωση θα ξεκινήσει από την εκκλησία της Φανερωμένης και θα καταλήξει στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας όπου εκεί θα γίνει πραγματική διαδήλωση.

Όλοι στον αγώνα για μια Κύπρο Ελεύθερη για πάντα Ελληνική.

που θα γίνει

Ηλεκτρ.ταχυδρομείο:ellas4ever96@hotmail.com

Οι ηρωομάρτυρες του '55-'59

"Εμπρός, εμπρός η ΕΟΚΑ κράζει,

η γη ας βροντήξει όπου πατάς,

η ΕΟΚΑ ανίκητη προστάζει,

να η ασπίδα Ή ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ."

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ είναι απο τα σημαντικότερα επαναστατικά εθνικά κινήματα που έχει να επιδείξει το γένος καθόλη τη διάρκεια της ιστορίας και το τελευταίο Εθνικό κι Επαναστατικό Κίνημα στο Πανελλήνιο. Είναι η στιγμή που οι σκλάβοι της Κύπρου σπάνε τα δεσμά της δουλείας ζητώντας μέσα απο ένα τίμιο αγώνα την Ελευθερία τους και την Εθνική τους ολοκλήρωση – τίποτα λιγότερο δηλαδή από την ΕΝΩΣΗ με την μάνα Ελλάδα.

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πως μια χούφτα ανθρώποι αποφάσισαν να αντισταθούν και εν τέλει κατόρθωσαν να επικρατήσουν πάνω σε μια αυτοκρατορία. Μοναδικό τους όπλο υπήρξε η ακατάπαυστη αγάπη που έτρεφαν για την Πατρίδα και την Ελευθερία. Άνδρες, γυναίκες, γέροι, παιδία, όλοι μαζί σαν μια γροθία, ενώθηκαν και αγωνίστικαν μέχρι τέλους. Σ’ αυτό το σημείο ακολουθεί πολύ επιγραμματικά το χρονικό του Εθνικο-Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ, τονίζοντας αγαπητοί αναγνώστες πως το ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΗΡΩΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ’55-’59 είναι αφιερωμένο στις εξέχουσες προσωπικότητες όλων των παλικαριών που έπεσαν υπέρ πίστεος και πατρίδος.

Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α δεν ήρθε σε τυχαία χρονική περίοδο. Τα γεγονότα από μόνα τους οδηγούσαν σ’ αυτή την εξέλιξη. Τα Οκτωβριανά το 1931, και το Ενωτικό δημοψήφισμα του 1950 ήταν μικρά σημάδια για το τι θα ακολουθούσε, διότι οι (τότε) Έλληνες δεν περιεβάλλονταν από κανένα ίχνος συμβιβασμού, από κανένα ίχνος καλοπέρασης και “βολέματος”. Έτσι δεν άργησε και το μαζικό ένοπλο ξέσπασμα του Ελληνικού Πληθυσμού της ελληνικής μας νήσου.

Έτσι λοιπόν, το πρωινό της 1ης Απριλίου του 1955 δεν ήταν το ίδιο με όλα τα άλλα. Το μέλλον του νησιού, των ηρωικών αγωνιστών και γενικότερα της ιστορίας της μαρτυρικής μεγαλονήσου, διαγραφόταν λαμπρό, με επίχρυσα γράμματα, δίπλα από όλα τα άλλα θαυμαστά γεγονότα ολάκερης της Ελληνικής μας ιστορίας.

Η Κύπρος ξύπνησε κάτω απο το ξέσπασμα εκρήξεων σε όλες τις πόλεις, οι προκηρύξεις ήταν ήδη φανερές στα μάτια όλων, φυλλάδια είχαν γεμίσει τους δρόμους και τις πλατείες απο το πιο μικρό χωρίο μέχρι και το πιο κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας ενώ ταυτόχρονα μαθητές, μέλοι της Α.Ν.Ε., νέοι, νέες και γέροι ξεχήθηκαν στους δρόμους κρατώντας γαλανόλευκες σημαίες και με απαράμιλλο δέος διακύρητταν την επιθυμία τους και την απαίτηση τους για ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ. Μια επιθυμία απόλυτα φυσιολογική για όλους τους ανθρώπους πάνω στον πλανήτη που επιζητούν το αναφαίρετο δικαίωμά τους για να αποφασίσουν οι ίδιοι για το μέλλον του τόπου τους. Από αυτό το σημείο και μετά, η Κύπρος ξεκίνησε σιγά σιγά να γράφει με ολόχρυσα γράμματα την ιστορία του Εθνικοαπελευθερωτικού της Αγώνα, μέσα στον μεγάλο διαμαντένιο τόμο, όπου είναι γραμμένα τα γεγονότα για τις Θερμοπύλες και τις Πλαταιές, για τον Αχιλλέα, τον Περικλή και τον Θεμιστοκλή, για την μάχη του Ανδρούτσου στο Χάνι της Γραβιάς και για όλες τις νικηφόρες μάχες των Ελλήνων επί των κατακτητών. Τα αμούστακα παλικάρια θα υπογράφονταν ως οι αυριανοί Λεωνίδες και υπερασπιστές της δύσμοιρης και πολυβασανισμένης ετούτης πατρίδος.

Ακολουθεί το παράθεμα από τον όρκο των αγωνιστών της Ε.Ο.Κ.Α στην Κύπρο (1955-1959):

«Ὁρκίζομαι εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος ὅτι:
1.- Θὰ ἀγωνισθῶ μὲ ὄλας μου τᾶς δυνάμεις διὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τῆς Κύπρου ἀπὸ τὸν Ἀγγλικὸν ζυγόν, θυσιάζωνκαι αὐτὴν τὴν ζωήν μου.
2.- Δὲν θὰ ἐγκαταλείψω τὸν ἀγώνα ὑπὸ οἱονδήποτε πρόσχημα παρὰ μόνον ὅταν διαταχθῶ ὑπὸ τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ὀργανώσεως καὶ ἀφοῦ ἐκπληρωθῆ ὁ σκοπὸς τοῦ ἀγῶνος.
3.- Θὰ πειθαρχήσω ἀπολύτως εἰς τᾶς διαταγᾶς τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ὀργανώσεως καὶ μόνον τούτου.
4.- Συλλαμβανόμενος θὰ τηρήσω ἀπόλυτον ἐχεμύθειαν τόσον ἐπὶ τῶν μυστικῶν της Ὀργανώσεως ὅσον καὶ ἐπὶ τῶν ὀνομάτων τῶν συμμαχητῶν μου, ἔστω καὶ ἐὰν βασανισθῶ διὰ νὰ ὁμολογήσω.
5.- Δὲν θὰ ἀνακοινῶ εἰς οὐδένα διαταγὴν τῆς Ὀργανώσεως ἢ μυστικὸν τὸ ὁποῖον περιῆλθεν εἰς γνῶσιν μου παρὰ μόνον εἰς ἐκείνους δι’οὓς ἔχω ἐξουσιοδότησιν ὑπὸ τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ὀργανώσεως.
6.- Τᾶς πράξεις μου θὰ κατευθύνη μόνον τὸ συμφέρον τοῦ ἀγῶνος καὶ θὰ εἶναι ἀπηλλαγμέναι πάσης ἰδιοτελείας ἢ κομματικοῦ συμφέροντος.
7.- Ἐὰν παραβῶ τὸν ὅρκον μου θὰ εἶμαι ΑΤΙΜΟΣ καὶ ἄξιος πάσης τιμωρίας».

Μετά τον όρκο, ακολουθούσε η υπογραφή του μυουμένου.

Η Ε.Ο.Κ.Α βρισκόταν σε άρτεια οργάνωση και εκπαίδευση κάτω από τις οδηγίες του αήμνηστου αρχηγού της οργάνωσης Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, του οποίου το όνομα αναστάτωνε τους Άγγλους και όχι μόνο. Κάτω από πλήρη μυστικότητα και με ακρίβεια εκτελούνταν οι διαταγές του αρχηγού. Κι έτσι με το πέρασμα των καιρών, όλο και περισσότερος κόσμος εντασσόταν στις αντάρτικες ομάδες της ΕΟΚΑ σ’ όλους τους τομείς της (Λευκωσίας-Λεμεσού-Λάρνακας-Πάφου-Κερύνειας-Αμμοχώστου). Άνδρες όπως ο Μάρκος Δράκος, ο Ανδρέας Ζάκος, ο Κυριάκος Μάτσης, ο Χρίστος Σαμάρας, ο Μάκης Γιωργάλλας, ο Ανδρέας Δημητρίου, ο Φώτης Πίττας και άλλοι πολλοί έπεσαν νεκροί για την ΕΝΩΣΗ με την μάνα μας Ελλάδα, την Πατρίδα μας και την τιμή της φυλής και του Έθνους ταυτόχρονα. Κανενός δε χύθηκε το αίμα ούτε στην αγχόνη, ούτε στα ολοκαυτώματα, για την ομοσπονδία όπως επίσης κανείς από αυτούς δεν πέθανε για την κολοβή ανεξαρτησία που μας δόθηκε μετά τη λήξη του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα. Λαμπρό παράδειγμα, ο Υπαρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α, Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Σταυραετός του Μαχαιρά, που σαν δεύτερος Λεωνίδας βροντοφώναξε «Μολών Λαβέ» στους Άγγλους και προτίμησε να πεθάνει με το όπλο στο χέρι, την ματία στον ουρανό και την καρδία στην Ελλάδα παρά να παραδοθεί στον εχθρό. Άνθρωποι λαμπρά παραδείγματα για το παρόν και το μέλλον, που η μνήμη τους δε θα πάψει ποτέ να υφίσταται στις συνειδήσεις μας.

Η βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Άγγλοι στην προσπάθειά τους να καταστήλουν την εξέγερση των Ελλήνων στο νησί, μας αποδυκνύει τη ψυχική δύναμη και το ακατάλυτο σθένος των αγωνιστών, που άντεξαν κάθε είδους βασανιστήρια μέχρι και το θάνατο για την πατρίδα τους. Ζωντανό παράδειγμα και πάλι, τα φυλακισμένα μνήματα. Ο χώρος που οι κατακτητές περνούσαν την θηλιά στο λαιμό των αγωνιστών - ενώ αυτοί τραγουδούσαν μέχρι και την τελευταία τους πνοή τον “Ύμνον εις την Ελευθερίαν” - μετατράπηκε σε βωμό και ιερό της ελευθερίας. Στο βωμό όπου απελευθερώθηκαν και κατάφεραν και πέταξαν οι ψυχές 9 παλικαριών καθώς ανέβαιναν τα σκαλία της ελευθερίας και της αιωνιότητας, κατακτώντας με αυτό τον τρόπο την μακαριότητα.

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ αποτελεί λαμπρό παράδειγμα για όλους εμάς. Μας δίνει το μήνυμα και την πίστη πως για ότι θέλουμε να πετύχουμε θα πρέπει να αγωνιστούμε και να είμαστε έτοιμοι για κάθε θυσία. Πως θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία. Πως τίποτα δεν χαρίζεται. Γιατί πολύ απλά, η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν πουλιέται και ούτε θα την βρούμε ποτέ σε τιμή ευκαιρίας.

Έτσι και εμείς τιμώντας τους αγωνιστές της Ελευθερίας και της Ένωσης, δίδουμε όρκο σ’ αυτούς, πως θα παραμείνουμε πιστοί στα ιδανικά που μας γαλούχησαν και μας παρέδωσαν μέσω της ιεράς τους παρακαταθήκης. Θα αποτελέσουμε την ασπίδα του Έθνους και της πατρίδος μας, έστω και αν δεχόμαστε πολλές και βαθιές χαρακίες, έστω κι αν τα χτυπήματα έρχονται σαν βέλη από παντού, έστω κι αν είμαστε είτε λίγοι, είτε μόνοι, είτε μετά πολλών. Ποτέ δε θα κάψουμε το φρόνημά μας και ποτέ δε θα μιλήσουμε για τίποτε άλλο εκτός από Ελευθερία. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από αυτό που και οι ίδιοι γαλουχήθηκαν, μεγάλωσαν και πορεύθηκαν στη ζωή.

Ενωμένοι θα προσπαθήσουμε να πορευθούμε στο βωμό σας, ανάβωντας το ιερό πυρ που θα μας θυμίζει τους αγώνες και τις θυσίες σας, μα πάνω απ’ όλα το χρέος μας προς τα πρόσωπά σας και την πατρίδα μας.

“Των αθανάτων το κρασί,

το βρετε ‘σείς και πίνετε.

Ζωή για εσάς ο θάνατος

κι ΑΘΑΝΑΤΟΙ θα μείνετε”

ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ :efenlim.blogspot.com

Εθνική Επέτειος 28ης Οκτωβρίου

Εθνική Επέτειος 28ης Οκτωβρίου, 1940

ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ “ΟΧΙ” ΔΕΝ ΕΣΒΗΣΑΝ ΑΚΟΜΗΣΕ ΚΑΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ…

Εορτάζουμε για άλλη μια χρονιά, με τη βοήθεια του Θεού, την επέτειο μιας από τις λαμπρότερες εορτές του Έθνους μας• το ΟΧΙ που βροντοφώναξαν οι Έλληνες του 1940. Σε όλους μας είναι γνωστό το τι γινόταν στα κορφοβούνια της ορεινής Πίνδου και στα αφιλόξενα βουνά της Αλβανίας, όλοι έχουμε διαβάσει για τα κρυοπαγήματα των Ελλήνων στρατιωτών, για τις κακουχίες και τις αντιξοότητες του πολέμου και σε όλους μας είναι γνωστό το ηχηρό ΟΧΙ του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδος, Ιωάννη Μεταξά.

Σύσσωμo το Ελληνικό Έθνος προτίμησε τον δρόμο της τιμής, του θάρρους και του αγώνα παρά της ηττοπάθειας και της υποταγής. Οι Έλληνες μπορούσαν κάλλιστα να πουν ΝΑΙ, όμως προτίμησαν τον ανήφορο, τον πιο σωστό δρόμο. Αυτόν που επέλεξε κι ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες ,ο Κολοκοτρώνης το 1821, ο Διάκος στην Αλαμάνα, αυτόν που ακολούθησε κι ο Παλληκαρίδης στο δρόμο για την αγχόνη το 1957. Έτσι λοιπόν, σε μια ιστορική στιγμή όπου χώρες της σημερινής Ενωμένης Ευρώπης υποτάσσονταν η μία μετά την άλλη στις φασιστικές-ναζιστικές δυνάμεις, το ηχηρό ΟΧΙ και η σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων ήταν η αρχή του τέλους για τις δυνάμεις του άξονα. Ένα ΟΧΙ περίτρανο που ξεσήκωσε τους Έλληνες και τις Ελληνίδες• ένα ΟΧΙ δυνατό που ξεχείλισε απολύτως φυσιολογικά μέσα από τις ψυχές τους• ένα ΟΧΙ με κεφαλαία όπως όλα τα μεγάλα γεγονότα του Ελληνικού Έθνους που αρχίζουν και τελειώνουν με ένα “ΟΧΙ”.

Αυτό το ΟΧΙ, σαν άξιοι κληρονόμοι των προπατορικών επιταγών, έχουμε την υποχρέωση και το καθήκον να διατηρήσουμε αλώβητο και στις μέρες μας. Ταυτίζουμε με τη σειρά μας - χωρίς βέβαια να επικαλούμαστε οποιαδήποτε ομοιότητα με τους τότε ηγέτες κι αγνούς πατριώτες, διότι τέτοιο επίπεδο σύγκρισης δεν τίθεται καν - το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, με το ΟΧΙ που πρέπει κι εμείς σήμερα να αντιτάξουμε. Να φωνάξουμε ΟΧΙ στον ενδοτισμό και στην ηττοπάθεια• ΟΧΙ στο ξεπούλημα της Κύπρου μας• ΟΧΙ στις συνεχείς παραχωρήσεις• ΟΧΙ στις τραγελαφικές θέσεις των Τούρκων και στις ψοφοδεείς έως και ανύπαρκτες αντεπιθέσεις των ηγετών μας• ΟΧΙ σε ένα γελοίο σχέδιο (δια)λύσης. ΟΧΙ!

Το ΟΧΙ που ακούτε, βγαίνει απ’ τις ψυχές κάποιων λίγων νέων, μαθητών και μαθητριών που προσπαθούμε με κάθε δυνατό μέσο να ακουστούμε, να δώσουμε να καταλάβετε σε εσάς κύριοι του δύσμοιρου αυτού τόπου, πως δεν κατρακυλούμε ούτε παρασυρόμαστε όλοι προς τον κατήφορο μαζί σας, δεν επιλέγουμε όλοι το αδιέξοδο των παραχωρήσεων, αλλά προτιμάμε καθαρό αέρα για να αναπνέουμε, ελευθερία και αγώνα. Προτιμάμε σαν νέοι και νέες, να έχουμε προγόνους τους πολεμιστές των βουνών της Πίνδου, τους αγωνιστές του 1821, τα παλληκάρια του 1955-59 κι όχι προέδρους-προδότες μιας υποτιθέμενης δημοκρατικής χώρας, κανένα Χριστόφια, κανένα Αναστασιάδη, κανένα πολιτικάντη, κανένα καρεκλοκένταυρο, κανένα κομματάρχη.

Επιμένουμε λοιπόν να διατηρούμε το δικαίωμα να υπερηφανευόμαστε για τους ηρωικούς αγωνιστές του Βορειοηπειρώτικου Έπους και να θυμόμαστε την εθνική ενότητα με την οποία αγωνίστηκαν τότε και με την οποία εμείς σήμερα μπορούμε να διεκδικήσουμε την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ του νησιού μας, έχοντας πάντοτε υψωμένα τα τρόπαια του πνεύματος και τα λάβαρα της δικαιοσύνης, όπως ταυτόχρονα και της δημοκρατίας, η οποία αναγεννήθηκε και πλαισιώθηκε μέσα στους κόλπους του Ελληνικού Έθνους.

“Τώρα θα αποδείξωμεν εάν πράγματι είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος θα εγέρθην σύσσωμον. Αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά μας και τας ιεράς μας παραδόσεις. ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ Ο ΑΓΩΝ.” Ι.Μεταξάς.

ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ!
ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ :efenlim.blogspot.com

ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ: η ανοικτή πληγή

ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ;
ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕΣ;


1619 θύματα των Τούρκων.
1619 ψυχές που δε γνωρίζουμε τι απέγιναν.
1619 Άνθρωποι που αγνοούνται.
1619 ΆΝΡΘΩΠΟΙ!

ΤΟΥΡΚΕ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ; ΤΟΥΡΚΕ ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕΣ;

Όσο υπάρχουμε σε αυτό τον τόπο, με τα χαρακτηριστικά που έχουμε ως Άνθρωποι, ξέροντας ότι η πληγή αυτή συσσωρεύει αβάστακτο πόνο και δεν έχει κλείσει, επιζητούμε, απαιτούμε και θέλουμε δικαίωση.

Τι απέγιναν 1619 ψυχές; Τι μπορεί να έπαθαν στα χέρια των Τούρκων; Βάρβαροι και αδίστακτοι κατακτητές, τι τους κάνατε;

Ο πόνος βαρύς και αβάστακτος για όλους μας, πόσο μάλλον για τους ανθρώπους που άφησαν πίσω τους. Πόσο μάλλον για τις μάνες που ξημεροβραδιάζονται στο οδόφραγμα με τη φωτογραφία των παιδιών και των συζύγων στο χέρι, καρτερώντας. Πόσο μάλλον για το κλαμμένο παιδί με τη φωτογραφία των γονιών του στο χέρι, καρτερώντας. Πόσο μάλλον για την Κύπρο μας που έχασε τέτοιους λεβέντες, τέτοια παλληκάρια. Περιμένουμε, υπομένουμε, καρτερούμε να μάθουμε. Να μας πουν τι έγιναν και πού μπορεί να βρίσκονται.

“Ντρέπομαι που ξέρω ότι η ζωή μου θα συνεχίσει χωρίς τη δική σου επιστροφή ή δικαίωση. Οι ηγέτες μου θα κοιμηθούν ήσυχοι ότι έπραξαν το σωστό ή θα σε χρησιμοποιήσουν για μερικά ακόμη χρόνια σαν δόκανο στο κυνήγι ψηφοφόρων ή εντυπώσεων. Εσύ θα έχεις γεννηθεί μόνο για όσους σου είχαν σφίξει κάποτε το χέρι και μόνο εάν οι γονείς σου ζουν ακόμα η αναφορά στο όνομά σου θα συνοδεύεται από αναφιλητά. Όταν δε ο Θεός αποφασίσει να τους απαλλάξει από το μαρτύριο, τότε θα χαθούν και τα τελευταία δάκρια που σου ανήκουν. Η φωτογραφία σου θα ξεθωριάσει και θα χαθείς, χωρίς κανένας ποτέ να μάθει τι ψέλλισες πριν φύγεις, χωρίς κανένα καντήλι να κάψει το φιτιλάκι του για σένα. Μόνο τα βιβλία ιστορίας θα σε αναφέρουν ως «τον αγνοούμενο της Κύπρου», και κάποιοι μαθητές θα βρίζουν τους φονιάδες σου, γιατί με τις πράξεις τους, τους δυσκόλεψαν στις τελικές εξετάσεις…” τα τραγικά λόγια της Μάρω Σιδέρη σε επιστολή της στον Κύπριο αγνοούμενο.

1. ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ

Στις 23 Σεπτεμβρίου επέστρεψαν οι πρώτοι αιχμάλωτοι που αφέθηκαν ελεύθεροι από τις τουρκικές φυλακές και αμέσως κατέθεσαν πως δεκάδες συγκρατούμενοι τους βρίσκονταν στις ίδιες φυλακές με εκείνους. Οι καταγγελίες τους για τα όσα διαπράχθησαν εις βάρος τους ήταν συγκλονιστικές. Είχαν υποστεί τα πάνδεινα από τους βάρβαρους εχθρους: ταπεινώσεις, ξυλοδαρμούς, καταναγκαστικά έργα. Επί αρκετές εβδομάδες οι Τούρκοι τούς περίφεραν σε πόλεις και χωριά της Ανατολίας, ως «τρόπαιο»της νίκης τους, ενώ ο όχλος απειλούσε να τους επιτεθεί και να τους χτυπήσει άγρια.

Ακολουθούν μαρτυρίες από αξιωματικούς που επέστρεψαν:

>λοχαγός της Εθνικής Φρουράς: «Αιχμαλωτίστηκα στον Άγιο Γεώργιο Κυρήνειας, τη Δευτέρα 22 Ιουλίου. Μας μετέφεραν στον θύλακα, συνολικά 153 άτομα. Στη συνέχεια, μας πήγαν σε ένα καράβι και μας έριξαν στο αμπάρι χέρια, πόδια, μάτια δεμένα. Μας χτυπούσαν συνεχώς, καθ' όλο το εικοσιτετράωρο, φτάσαμε σε κάποια φυλακή της Τουρκίας 385 αιχμάλωτοι . Εκεί μας έκλεισαν σε κατασκότεινα κελιά. Μας έβγαζαν στην αυλή να πάρουμε αέρα κάθε 10 ημέρες. Αν κάποιος ζητούσε γιατρό, η συνταγή ήταν το γρονθοκόπημα. Η ζωή μας ήταν ανυπόφορη».

>Κύπριος καταδρομέας: «Αιχμαλωτίστηκα στην Κυρήνεια. Πρόλαβα και μπήκα σε κάποιο σπίτι, άλλαξα τη στολή μου με πολιτικά. Έτσι συνελήφθηκα ως πολίτης, όχι ως λοκατζής. Τους λοκατζήδες τους εκτελούσαν επί τόπου. Μας έριξαν σε ένα καράβι και μας μετέφεραν στις φυλακές Αδάνων. Έπειτα από ένα μήνα, μας πήγαν σιδηροδρομικώς στις φυλακές Αμάσειας. Καθ' οδόν, σε κάποια πόλη, οι κάτοικοι που έμαθαν πως θα περνούσαμε από εκεί, μας επιτέθηκαν με χασαπομάχαιρα και σίδερα για να μας δολοφονήσουν. Οι στρατιώτες που μας συνόδευαν όρμησαν εναντίον τους και με πολύ κόπο κατάφεραν να τους απωθήσουν».

>Πολίτης, από το Κάρμι Κuρήνειας: «Μας μετέφεραν στη Μερσίνα, έπειτα στα Άδανα. Ήμασταν περίπου 450 άτομα. Πριν επιβιβαστούμε στο τρένο, στρατιώτες και αστυνομικοί μας χτυπούσαν με κλωτσιές και με τους υποκόπανους των όπλων τους. Σε κάθε σταθμό όπου σταματούσε το τρένο, οι κάτοικοι μας έφτυναν, μάς έβριζαν και μας απειλούσαν πως &α μας κόψουν τον λαιμό. Σε μία περίπτωση, το αφιονισμένο πλήθος όρμισε εναντίον μας. Με τα πολλά, φτάσαμε στην πόλη της Αμάσειας».

Σύμφωνα με μαρτυρίες από άτομα που επέστρεψαν, η πορεία των αγνοουμένων εντός της τουρκικής επικράτειας οδηγείτο σε δύο γενικές κατευθύνσεις. Μια ομάδα κατευθύνθηκε προς την δύση (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Αδανα, στο Τοκάτ και στο Ντενιζλί) και μια άλλη προς την ανατολή (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Άδανα, στο Καχραμάν Μαράς, στην Αμάσεια, στο Καρς και στο Βαν). Το πιο συγκλονιστικό από όλα ήταν ότι, όσοι επέστρεψαν ανέφεραν την ύπαρξη των υπολοίπων, οι οποίοι αγνοούνται μέχρι σήμερα.

2. ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Οι Τούρκοι αρνούνται κατηγορηματικά ότι μετέφεραν αιχμαλώτους στη χώρα τους (!!!) και παρεμπόδισαν τη διεξαγωγή ερευνών στην Τουρκία και την κατεχόμενη Κύπρο.

>Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ραούφ Ντεκτάς ο οποίος δήλωσε χαρακτηρίστηκα πως το 1989 πως «Δεν υπάρχουν Ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι, ούτε στην Κύπρο ούτε στην Τουρκία. Οι Ελληνοκύπριοι προπαγανδιστές δημιούργησαν τέτοιες ιστορίες. Οι αγνοούμενοι σκοτώθηκαν, είτε στις συγκρούσεις του πραξικοπήματος, μεταξύ τους, είτε κατά τις μάχες με τους Τούρκους».

Ο (τέως) κατοχικός ηγέτης σε συνέντευξή του σε ιδιωτικό ελληνοκυπριακό σταθμό τον μάρτιο του 1996, επανέλαβε τους ψευδείς ισχυρισμούς του μέχρι την στιγμή που αποκάλυψε πως κάποια άτομα δολοφονήθηκαν από τουρκοκύπριους, όμως αρνήθηκε πως ο Τουρκικός στρατός πραγματοποίησε εκτελέσεις (όπως είχε συμβεί στις περισσότερες περιπτώσεις) και πως αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν σε φυλακές της Τουρκίας.

>Ο τότε εκπρόσωπος του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών lνάλ Μπατού σε δήλωσή του αναφέρει όπως και ο Ρ. Ντεχτάς ότι «Δεν υπάρχουν αγνοούμενοι, ούτε στην Τουρκία ούτε στην Κύπρο. Οι Έλληνες εκμεταλλεύθηκαν ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα για πολιτικούς λόγους».

>Ένα χρόνο αργότερα ο Τουργκούτ Οζάλ, ο τότε πρωθυπουργός, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο, επανέλαβε (όπως και οι προηγούμενοι) ότι δεν υπήρχαν αγνοούμενοι. Όμως οι αιχμάλωτοι που μεταφέρθηκαν στα κάτεργα της Ανατολίας, δεν ήταν ότι «αγνοούντο» από την Τουρκία, αλλά και από την ίδια την Ελλάδα.

3. ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Το τουρκικό επιχείρημα περί μη ύπαρξης αγνοουμένων στην Τουρκία αποδείχτηκε ανυπόστατο από δεκάδες μαρτυρίες όπως επίσης, άτοπο υπήρξε και το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο, όλοι όσοι αγνοούνται, έπεσαν στις μάχες. Δυστυχώς για τους Τούρκους, υπήρξαν πολλές και αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες, η διασταύρωση των οποίων στοιχειοθέτησε το σώμα του εγκλήματος, που ταλαιπωρεί έως σήμερα τις οικογένειες των αγνοουμένων.

Μέσα στα ντοκουμέντα που μας αποδεικνύουν την παράνομη μεταφορά και κατακράτηση αιχμαλώτων στην Τουρκία είναι και οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

>Περίπτωση Χρηστάκη Λοϊζου: Ο μικρότερος αγνοούμενος κατάγεται από το χωριό Παλαίκυρο, τότε ηλικίας 5 ετών. Στις 17 Αυγούστου 1974 πυροβολήθηκε από Τούρκο στρατιώτη. Η μητέρα του, είδε για τελευταία φορά τον μικρό Χρηστάκη της την επόμενη μέρα, σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο. Στη συνέχεια, την πληροφόρησαν ότι το παιδί μεταφέρθηκε στη Λευκωσία, ενώ ο ίδιος ο Ντενκτάς δήλωσε στις 20 Ιανουαρίου 1975 ότι ο Χρηστάκης ζούσε και βρισκόταν σε νοσοκομείο της Άγκυρας. Το παιδί αγνοείται έως σήμερα, όπως και ο πατέρας του, Ανδρέας Λοϊζου.

>Μαρτυρία Φρόσως Δήμου από τον «Αττίλα 2» : Η γενναία Φρόσω Δήμου επεδίωξε να κρύψει στο σπίτι της, στο χωριό Βώνη, δώδεκα πολίτες και στρατιώτες, οι οποίοι εντοπίστηκαν από Τούρκους στρατιώτες και έγινε η σύλληψη σε παρουσία Τουρκοκύπριων. Όλοι τους αγνοούνται έως σήμερα.

>Περιπτώσεις Λεοντίου Λεοντίου και Ανδρέα Κασάπη: Ο Γιώργιος Παπαλεοντίου μεταφέρθηκε στις φυλακές Αδάνων και Αμάσειας. Στις 23 Οκτωβρίου 1974 (ημέρα της απελευθέρωσης του) ενώ εξερχόταν από τη φυλακή, άκουσε από «γειτονικό» κελί κραυγές απόγνωσης: «Είμαι ο Λεόντιος Λεοντίου, μαζί με τον κουνιάδο μου Ανδρέα Κασάπη. Γιατί δεν μας στέλνουν μαζί σας στην Κύπρο;». Οι Λεόντιος Λεοντίου και Ανδρέας Κασάπης αγνοούνται έως σήμερα.

>Περίπτωση Γιώργου Νικολάου: Υπηρετούσε ως ναύτης στον Ναυτικό Σταθμό Κυρήνειας. Τον Οκτώβριο του 1974, ο πατέρας του επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του. Ο Γιώργος τού είπε πως μαζί του, ήταν υπό κράτηση άλλοι 23 Ελληνοκύπριοι. Ο απελπισμένος πατέρας με την κόρη του μέσα στις επόμενες μέρες είδαν τον Γιώργο σε ένα λεωφορείο στην Κερύνεια , αλλά κι αυτός αγνοείται έως σήμερα.

>Περίπτωση Μιχάλη και Ηλία Λάμπη: Τα δύο αδέλφια, 17 και 19 ετών αντίστοιχα, συνελήφθηκαν το Σεπτέμβριο του 1974 στο χωριό Χάρτζια της Κυρήνειας. Μετά από δύο ημέρες, τους επισκέφθηκαν οι γονείς τους και συνομίλησαν μαζί τους. Από τότε αγνοούνται και οι δύο.

>Περίπτωση Νίκου Γιαννακόπουλου: Ο Νίκος Γιαννακόπουλος από το Μουζάκι Καρδίτσας υπηρετούσε ως ανθυπασπιστής στην ΕΛΔΥΚ. Τον Μάιο του 1993 ένας οδηγός φορτηγού ενημέρωσε τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες ότι καθ' οδόν προς το Ιράκ τον συνάντησε, στην άκρη ενός τσιφλικιού, περιφραγμένου με συρματόπλεγμα. Ο Γιαννακόπουλος πρόλαβε να του πει ότι μεταφέρθηκε στις φυλακές Αδάνων μαζί με εκατοντάδες άλλους αιχμαλώτους. Ήταν ανάπηρος, με ένα πόδι. Αγνοούμενος από τότε.

>Περίπτωση Παύλου Κουρούπη: Ο ταγματάρχης πεζικού Παύλος Κουρούπης, αγνοείται από τον lούλιο του 1974, όταν οι Τούρκοι εξαπέλυσαν τη μεγάλη επίθεση τους κατά της Κυρήνειας. Το Μάρτιο του 1995, δημοσιογράφος αποκάλυψε σε εφημερίδα ένα από τα πιο συγκλονιστικά, ντοκουμέντα. Εντοπίστηκαν μέσω Έλληνα συνταγματάρχη (ο οποίος προσποιείτο τον ιχθυέμπορο), έξι αγνοούμενοι στο Μπολού της Τουρκίας και άλλοι επτά στο Ντενιζλί. Ο συνταγματάρχης, μίλησε για λίγο με κάποιους από αυτούς, αφού δωροδόκησε τους δεσμοφύλακες. Όλοι τους βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση.

>Περίπτωση Στυλιανού Καλμπουρτζή: διοικητής Πυροβολικού αρχικά θεωρήθηκε νεκρός. Όμως, τον Αύγουστο του 1974 έστειλε μήνυμα από τον σταθμό «Μπαϊράκ». Όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα ο αντισυνταγματάρχης Στυλιανός Καλμπουρτζής φρόντισε και επικοινώνησε με την Ελλάδα και, στην προσπάθεια του αυτή, είπε: «Ειδοποιήστε στις Σέρρες τον γαμπρό μου Δημήτρη Τσιαούση πως είμαι αιχμάλωτος, τηλεφωνώ από Κωνσταντινούπολη».

Υπάρχουν αμέτρητες τέτοιες περιπτώσεις που μας αποδεικνύουν πως οι Τούρκοι συνέχιζαν να κατακρατούν αιχμαλώτους, 32 ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή.

Ας αναπαύσει λοιπόν ο Κύριος τις ψυχές των γενναίων αγωνιστών - αγνοουμένων που τώρα πιά δε βρίσκονται εν ζωή κι ας δώσει δύναμη στους επιζώντες.

Εμείς ως νεολαία του πολύπαθου αυτού νησιού, ελπίζαμε, ελπίζουμε και θα ελπίζουμε πάντα για μια Κύπρο ελεύθερη, απαλλαγμένη από ξένες βάσεις και παράνομη κατοχή από το βάρβαρο Αττίλα. Μια Κύπρο όπου θα καταπατηθεί επιτέλους το ψέμα και θα αντικατασταθεί με την αλήθεια, όσον αφορά την πληγή των αγνοούμενών μας. Μια Κύπρο όπου επιτέλους θα δούμε την ηγεσία να στριμώχνει τους Τούρκους όσον αφορά τις 1619 ψυχές που ΘΕΛΟΥΜΕ πίσω.

Πάντα μέσα μας θα υπάρχει ο πόθος για δικαίωση και ταυτόχρονα για απελευθέρωση, γιατί η νεολαία της Κύπρου όσο κι αν δε βολεύει και δεν αρέσει σε κάποιους, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ και δεν βυθίζεται στο βούρκο της λήθης.

Ζούμε κι αναπνέουμε, περιμένοντας τη στιγμή που θα αντικρίσουμε τις χαμένες μας πατρογονικές εστίες, θα καταστρέψουμε την τούρκικη ημισέληνο από την βόρεια οροσειρά του νησιού μας μαζί και την ψευδοσημαία τους.

Μόνο τότε θα επέλθει το χαμόγελο ανακούφισης στα πρόσωπα όλων όσων πέρασαν τα δεινά της βάρβαρης τουρκικής εισβολής, μόνο τότε θα πιστούν οι ηρωωμάρτυρες μας και οι αγνοούμενοί μας πως οι αγώνες τους δεν πήγαν χαμένοι και μόνο τότε θα έχουμε το δικαίωμα να πιστέψουμε ότι κάποια στιγμή, θα σταθούμε αντάξιοι τους και θα μπορέσουμε να τους αντικρύσουμε στα μάτια.

Μόνο τότε…

ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ :efenlim.blogspot.com

ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ: η ανοικτή πληγή

ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ;
ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕΣ;


1619 θύματα των Τούρκων.
1619 ψυχές που δε γνωρίζουμε τι απέγιναν.
1619 Άνθρωποι που αγνοούνται.
1619 ΆΝΡΘΩΠΟΙ!

ΤΟΥΡΚΕ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ; ΤΟΥΡΚΕ ΤΙ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕΣ;

Όσο υπάρχουμε σε αυτό τον τόπο, με τα χαρακτηριστικά που έχουμε ως Άνθρωποι, ξέροντας ότι η πληγή αυτή συσσωρεύει αβάστακτο πόνο και δεν έχει κλείσει, επιζητούμε, απαιτούμε και θέλουμε δικαίωση.

Τι απέγιναν 1619 ψυχές; Τι μπορεί να έπαθαν στα χέρια των Τούρκων; Βάρβαροι και αδίστακτοι κατακτητές, τι τους κάνατε;

Ο πόνος βαρύς και αβάστακτος για όλους μας, πόσο μάλλον για τους ανθρώπους που άφησαν πίσω τους. Πόσο μάλλον για τις μάνες που ξημεροβραδιάζονται στο οδόφραγμα με τη φωτογραφία των παιδιών και των συζύγων στο χέρι, καρτερώντας. Πόσο μάλλον για το κλαμμένο παιδί με τη φωτογραφία των γονιών του στο χέρι, καρτερώντας. Πόσο μάλλον για την Κύπρο μας που έχασε τέτοιους λεβέντες, τέτοια παλληκάρια. Περιμένουμε, υπομένουμε, καρτερούμε να μάθουμε. Να μας πουν τι έγιναν και πού μπορεί να βρίσκονται.

“Ντρέπομαι που ξέρω ότι η ζωή μου θα συνεχίσει χωρίς τη δική σου επιστροφή ή δικαίωση. Οι ηγέτες μου θα κοιμηθούν ήσυχοι ότι έπραξαν το σωστό ή θα σε χρησιμοποιήσουν για μερικά ακόμη χρόνια σαν δόκανο στο κυνήγι ψηφοφόρων ή εντυπώσεων. Εσύ θα έχεις γεννηθεί μόνο για όσους σου είχαν σφίξει κάποτε το χέρι και μόνο εάν οι γονείς σου ζουν ακόμα η αναφορά στο όνομά σου θα συνοδεύεται από αναφιλητά. Όταν δε ο Θεός αποφασίσει να τους απαλλάξει από το μαρτύριο, τότε θα χαθούν και τα τελευταία δάκρια που σου ανήκουν. Η φωτογραφία σου θα ξεθωριάσει και θα χαθείς, χωρίς κανένας ποτέ να μάθει τι ψέλλισες πριν φύγεις, χωρίς κανένα καντήλι να κάψει το φιτιλάκι του για σένα. Μόνο τα βιβλία ιστορίας θα σε αναφέρουν ως «τον αγνοούμενο της Κύπρου», και κάποιοι μαθητές θα βρίζουν τους φονιάδες σου, γιατί με τις πράξεις τους, τους δυσκόλεψαν στις τελικές εξετάσεις…” τα τραγικά λόγια της Μάρω Σιδέρη σε επιστολή της στον Κύπριο αγνοούμενο.

1. ΟΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ

Στις 23 Σεπτεμβρίου επέστρεψαν οι πρώτοι αιχμάλωτοι που αφέθηκαν ελεύθεροι από τις τουρκικές φυλακές και αμέσως κατέθεσαν πως δεκάδες συγκρατούμενοι τους βρίσκονταν στις ίδιες φυλακές με εκείνους. Οι καταγγελίες τους για τα όσα διαπράχθησαν εις βάρος τους ήταν συγκλονιστικές. Είχαν υποστεί τα πάνδεινα από τους βάρβαρους εχθρους: ταπεινώσεις, ξυλοδαρμούς, καταναγκαστικά έργα. Επί αρκετές εβδομάδες οι Τούρκοι τούς περίφεραν σε πόλεις και χωριά της Ανατολίας, ως «τρόπαιο»της νίκης τους, ενώ ο όχλος απειλούσε να τους επιτεθεί και να τους χτυπήσει άγρια.

Ακολουθούν μαρτυρίες από αξιωματικούς που επέστρεψαν:

>λοχαγός της Εθνικής Φρουράς: «Αιχμαλωτίστηκα στον Άγιο Γεώργιο Κυρήνειας, τη Δευτέρα 22 Ιουλίου. Μας μετέφεραν στον θύλακα, συνολικά 153 άτομα. Στη συνέχεια, μας πήγαν σε ένα καράβι και μας έριξαν στο αμπάρι χέρια, πόδια, μάτια δεμένα. Μας χτυπούσαν συνεχώς, καθ' όλο το εικοσιτετράωρο, φτάσαμε σε κάποια φυλακή της Τουρκίας 385 αιχμάλωτοι . Εκεί μας έκλεισαν σε κατασκότεινα κελιά. Μας έβγαζαν στην αυλή να πάρουμε αέρα κάθε 10 ημέρες. Αν κάποιος ζητούσε γιατρό, η συνταγή ήταν το γρονθοκόπημα. Η ζωή μας ήταν ανυπόφορη».

>Κύπριος καταδρομέας: «Αιχμαλωτίστηκα στην Κυρήνεια. Πρόλαβα και μπήκα σε κάποιο σπίτι, άλλαξα τη στολή μου με πολιτικά. Έτσι συνελήφθηκα ως πολίτης, όχι ως λοκατζής. Τους λοκατζήδες τους εκτελούσαν επί τόπου. Μας έριξαν σε ένα καράβι και μας μετέφεραν στις φυλακές Αδάνων. Έπειτα από ένα μήνα, μας πήγαν σιδηροδρομικώς στις φυλακές Αμάσειας. Καθ' οδόν, σε κάποια πόλη, οι κάτοικοι που έμαθαν πως θα περνούσαμε από εκεί, μας επιτέθηκαν με χασαπομάχαιρα και σίδερα για να μας δολοφονήσουν. Οι στρατιώτες που μας συνόδευαν όρμησαν εναντίον τους και με πολύ κόπο κατάφεραν να τους απωθήσουν».

>Πολίτης, από το Κάρμι Κuρήνειας: «Μας μετέφεραν στη Μερσίνα, έπειτα στα Άδανα. Ήμασταν περίπου 450 άτομα. Πριν επιβιβαστούμε στο τρένο, στρατιώτες και αστυνομικοί μας χτυπούσαν με κλωτσιές και με τους υποκόπανους των όπλων τους. Σε κάθε σταθμό όπου σταματούσε το τρένο, οι κάτοικοι μας έφτυναν, μάς έβριζαν και μας απειλούσαν πως &α μας κόψουν τον λαιμό. Σε μία περίπτωση, το αφιονισμένο πλήθος όρμισε εναντίον μας. Με τα πολλά, φτάσαμε στην πόλη της Αμάσειας».

Σύμφωνα με μαρτυρίες από άτομα που επέστρεψαν, η πορεία των αγνοουμένων εντός της τουρκικής επικράτειας οδηγείτο σε δύο γενικές κατευθύνσεις. Μια ομάδα κατευθύνθηκε προς την δύση (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Αδανα, στο Τοκάτ και στο Ντενιζλί) και μια άλλη προς την ανατολή (από την Κυρήνεια στη Μερσίνα, στα Άδανα, στο Καχραμάν Μαράς, στην Αμάσεια, στο Καρς και στο Βαν). Το πιο συγκλονιστικό από όλα ήταν ότι, όσοι επέστρεψαν ανέφεραν την ύπαρξη των υπολοίπων, οι οποίοι αγνοούνται μέχρι σήμερα.

2. ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Οι Τούρκοι αρνούνται κατηγορηματικά ότι μετέφεραν αιχμαλώτους στη χώρα τους (!!!) και παρεμπόδισαν τη διεξαγωγή ερευνών στην Τουρκία και την κατεχόμενη Κύπρο.

>Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ραούφ Ντεκτάς ο οποίος δήλωσε χαρακτηρίστηκα πως το 1989 πως «Δεν υπάρχουν Ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι, ούτε στην Κύπρο ούτε στην Τουρκία. Οι Ελληνοκύπριοι προπαγανδιστές δημιούργησαν τέτοιες ιστορίες. Οι αγνοούμενοι σκοτώθηκαν, είτε στις συγκρούσεις του πραξικοπήματος, μεταξύ τους, είτε κατά τις μάχες με τους Τούρκους».

Ο (τέως) κατοχικός ηγέτης σε συνέντευξή του σε ιδιωτικό ελληνοκυπριακό σταθμό τον μάρτιο του 1996, επανέλαβε τους ψευδείς ισχυρισμούς του μέχρι την στιγμή που αποκάλυψε πως κάποια άτομα δολοφονήθηκαν από τουρκοκύπριους, όμως αρνήθηκε πως ο Τουρκικός στρατός πραγματοποίησε εκτελέσεις (όπως είχε συμβεί στις περισσότερες περιπτώσεις) και πως αιχμάλωτοι μεταφέρθηκαν σε φυλακές της Τουρκίας.

>Ο τότε εκπρόσωπος του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών lνάλ Μπατού σε δήλωσή του αναφέρει όπως και ο Ρ. Ντεχτάς ότι «Δεν υπάρχουν αγνοούμενοι, ούτε στην Τουρκία ούτε στην Κύπρο. Οι Έλληνες εκμεταλλεύθηκαν ένα ανθρωπιστικό πρόβλημα για πολιτικούς λόγους».

>Ένα χρόνο αργότερα ο Τουργκούτ Οζάλ, ο τότε πρωθυπουργός, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης στο Στρασβούργο, επανέλαβε (όπως και οι προηγούμενοι) ότι δεν υπήρχαν αγνοούμενοι. Όμως οι αιχμάλωτοι που μεταφέρθηκαν στα κάτεργα της Ανατολίας, δεν ήταν ότι «αγνοούντο» από την Τουρκία, αλλά και από την ίδια την Ελλάδα.

3. ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Το τουρκικό επιχείρημα περί μη ύπαρξης αγνοουμένων στην Τουρκία αποδείχτηκε ανυπόστατο από δεκάδες μαρτυρίες όπως επίσης, άτοπο υπήρξε και το επιχείρημα σύμφωνα με το οποίο, όλοι όσοι αγνοούνται, έπεσαν στις μάχες. Δυστυχώς για τους Τούρκους, υπήρξαν πολλές και αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες, η διασταύρωση των οποίων στοιχειοθέτησε το σώμα του εγκλήματος, που ταλαιπωρεί έως σήμερα τις οικογένειες των αγνοουμένων.

Μέσα στα ντοκουμέντα που μας αποδεικνύουν την παράνομη μεταφορά και κατακράτηση αιχμαλώτων στην Τουρκία είναι και οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις:

>Περίπτωση Χρηστάκη Λοϊζου: Ο μικρότερος αγνοούμενος κατάγεται από το χωριό Παλαίκυρο, τότε ηλικίας 5 ετών. Στις 17 Αυγούστου 1974 πυροβολήθηκε από Τούρκο στρατιώτη. Η μητέρα του, είδε για τελευταία φορά τον μικρό Χρηστάκη της την επόμενη μέρα, σε ένα πρόχειρο νοσοκομείο. Στη συνέχεια, την πληροφόρησαν ότι το παιδί μεταφέρθηκε στη Λευκωσία, ενώ ο ίδιος ο Ντενκτάς δήλωσε στις 20 Ιανουαρίου 1975 ότι ο Χρηστάκης ζούσε και βρισκόταν σε νοσοκομείο της Άγκυρας. Το παιδί αγνοείται έως σήμερα, όπως και ο πατέρας του, Ανδρέας Λοϊζου.

>Μαρτυρία Φρόσως Δήμου από τον «Αττίλα 2» : Η γενναία Φρόσω Δήμου επεδίωξε να κρύψει στο σπίτι της, στο χωριό Βώνη, δώδεκα πολίτες και στρατιώτες, οι οποίοι εντοπίστηκαν από Τούρκους στρατιώτες και έγινε η σύλληψη σε παρουσία Τουρκοκύπριων. Όλοι τους αγνοούνται έως σήμερα.

>Περιπτώσεις Λεοντίου Λεοντίου και Ανδρέα Κασάπη: Ο Γιώργιος Παπαλεοντίου μεταφέρθηκε στις φυλακές Αδάνων και Αμάσειας. Στις 23 Οκτωβρίου 1974 (ημέρα της απελευθέρωσης του) ενώ εξερχόταν από τη φυλακή, άκουσε από «γειτονικό» κελί κραυγές απόγνωσης: «Είμαι ο Λεόντιος Λεοντίου, μαζί με τον κουνιάδο μου Ανδρέα Κασάπη. Γιατί δεν μας στέλνουν μαζί σας στην Κύπρο;». Οι Λεόντιος Λεοντίου και Ανδρέας Κασάπης αγνοούνται έως σήμερα.

>Περίπτωση Γιώργου Νικολάου: Υπηρετούσε ως ναύτης στον Ναυτικό Σταθμό Κυρήνειας. Τον Οκτώβριο του 1974, ο πατέρας του επικοινώνησε τηλεφωνικά μαζί του. Ο Γιώργος τού είπε πως μαζί του, ήταν υπό κράτηση άλλοι 23 Ελληνοκύπριοι. Ο απελπισμένος πατέρας με την κόρη του μέσα στις επόμενες μέρες είδαν τον Γιώργο σε ένα λεωφορείο στην Κερύνεια , αλλά κι αυτός αγνοείται έως σήμερα.

>Περίπτωση Μιχάλη και Ηλία Λάμπη: Τα δύο αδέλφια, 17 και 19 ετών αντίστοιχα, συνελήφθηκαν το Σεπτέμβριο του 1974 στο χωριό Χάρτζια της Κυρήνειας. Μετά από δύο ημέρες, τους επισκέφθηκαν οι γονείς τους και συνομίλησαν μαζί τους. Από τότε αγνοούνται και οι δύο.

>Περίπτωση Νίκου Γιαννακόπουλου: Ο Νίκος Γιαννακόπουλος από το Μουζάκι Καρδίτσας υπηρετούσε ως ανθυπασπιστής στην ΕΛΔΥΚ. Τον Μάιο του 1993 ένας οδηγός φορτηγού ενημέρωσε τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες ότι καθ' οδόν προς το Ιράκ τον συνάντησε, στην άκρη ενός τσιφλικιού, περιφραγμένου με συρματόπλεγμα. Ο Γιαννακόπουλος πρόλαβε να του πει ότι μεταφέρθηκε στις φυλακές Αδάνων μαζί με εκατοντάδες άλλους αιχμαλώτους. Ήταν ανάπηρος, με ένα πόδι. Αγνοούμενος από τότε.

>Περίπτωση Παύλου Κουρούπη: Ο ταγματάρχης πεζικού Παύλος Κουρούπης, αγνοείται από τον lούλιο του 1974, όταν οι Τούρκοι εξαπέλυσαν τη μεγάλη επίθεση τους κατά της Κυρήνειας. Το Μάρτιο του 1995, δημοσιογράφος αποκάλυψε σε εφημερίδα ένα από τα πιο συγκλονιστικά, ντοκουμέντα. Εντοπίστηκαν μέσω Έλληνα συνταγματάρχη (ο οποίος προσποιείτο τον ιχθυέμπορο), έξι αγνοούμενοι στο Μπολού της Τουρκίας και άλλοι επτά στο Ντενιζλί. Ο συνταγματάρχης, μίλησε για λίγο με κάποιους από αυτούς, αφού δωροδόκησε τους δεσμοφύλακες. Όλοι τους βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση.

>Περίπτωση Στυλιανού Καλμπουρτζή: διοικητής Πυροβολικού αρχικά θεωρήθηκε νεκρός. Όμως, τον Αύγουστο του 1974 έστειλε μήνυμα από τον σταθμό «Μπαϊράκ». Όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα ο αντισυνταγματάρχης Στυλιανός Καλμπουρτζής φρόντισε και επικοινώνησε με την Ελλάδα και, στην προσπάθεια του αυτή, είπε: «Ειδοποιήστε στις Σέρρες τον γαμπρό μου Δημήτρη Τσιαούση πως είμαι αιχμάλωτος, τηλεφωνώ από Κωνσταντινούπολη».

Υπάρχουν αμέτρητες τέτοιες περιπτώσεις που μας αποδεικνύουν πως οι Τούρκοι συνέχιζαν να κατακρατούν αιχμαλώτους, 32 ολόκληρα χρόνια μετά την εισβολή.

Ας αναπαύσει λοιπόν ο Κύριος τις ψυχές των γενναίων αγωνιστών - αγνοουμένων που τώρα πιά δε βρίσκονται εν ζωή κι ας δώσει δύναμη στους επιζώντες.

Εμείς ως νεολαία του πολύπαθου αυτού νησιού, ελπίζαμε, ελπίζουμε και θα ελπίζουμε πάντα για μια Κύπρο ελεύθερη, απαλλαγμένη από ξένες βάσεις και παράνομη κατοχή από το βάρβαρο Αττίλα. Μια Κύπρο όπου θα καταπατηθεί επιτέλους το ψέμα και θα αντικατασταθεί με την αλήθεια, όσον αφορά την πληγή των αγνοούμενών μας. Μια Κύπρο όπου επιτέλους θα δούμε την ηγεσία να στριμώχνει τους Τούρκους όσον αφορά τις 1619 ψυχές που ΘΕΛΟΥΜΕ πίσω.

Πάντα μέσα μας θα υπάρχει ο πόθος για δικαίωση και ταυτόχρονα για απελευθέρωση, γιατί η νεολαία της Κύπρου όσο κι αν δε βολεύει και δεν αρέσει σε κάποιους, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ και δεν βυθίζεται στο βούρκο της λήθης.

Ζούμε κι αναπνέουμε, περιμένοντας τη στιγμή που θα αντικρίσουμε τις χαμένες μας πατρογονικές εστίες, θα καταστρέψουμε την τούρκικη ημισέληνο από την βόρεια οροσειρά του νησιού μας μαζί και την ψευδοσημαία τους.

Μόνο τότε θα επέλθει το χαμόγελο ανακούφισης στα πρόσωπα όλων όσων πέρασαν τα δεινά της βάρβαρης τουρκικής εισβολής, μόνο τότε θα πιστούν οι ηρωωμάρτυρες μας και οι αγνοούμενοί μας πως οι αγώνες τους δεν πήγαν χαμένοι και μόνο τότε θα έχουμε το δικαίωμα να πιστέψουμε ότι κάποια στιγμή, θα σταθούμε αντάξιοι τους και θα μπορέσουμε να τους αντικρύσουμε στα μάτια.

Μόνο τότε…

ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΣΤΟ ΔΙΑΔΥΚΤΙΟ :efenlim.blogspot.com

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

ΘΕΛΕΙΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ 451.000.000 ΕΥΡΩΠΑΙΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ,ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΤΕΡΕΙΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ,ΕΛΥΘΕΡΗΣ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗΣ;

Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ είναι η μόνη Μαθητική παράταξη η οποία αντιτίθεται στην «λύση» Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία οδηγεί την Κύπρο μας στο αφελληνισμό και τον εκτουρκισμό γιατί:

§ Οι λέξεις το λένε Διζωνική Δικοινοτική άρα Διχοτόμιση.

§ Η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ήταν απο ανέκαθεν προταρχικός στόχος για «λύση» απο την τουρκία.

§ Ο Λαός της Κύπρου χωρίζεται σε 2 κοινότητες και 2 ζώνες με ρατσιστικό κριτίριο: Την διαφορετικότητα Εθνικότητας και Θρησκείας.

§ ΔΕΝ επιστρέφουν όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους αλλά μόνο ένα μέρος απο αυτών

§ ΔΕΝ αποτρέπεται ένα νέο ’74 αφού η τουρκία θα έχει στρατιωτικό έλεγχο της Κύπρου.

§ Τα σημερινά οδοφράγματα γίνονται σύνορα (ζώνες) κρατιδίων (κοινοτήτων).

§ Η τουρκία γίνεται κυρίαρχος στο βορρά και συγκυρίαρχος στον νότο της Κύπρου μας.

Η Ε.Φ.Ε.Ν οραματίζεται μια Κύπρο πραγματικά ελέυθερη, ειρηνική, απαλαγμένη απο ΚΑΤΟΧΙΚΟΥΣ στρατούς και για πάντα Ελληνική.

«Όποιος ελεύθερα συλλογάται συλλογάται καλά» Ρήγας Φεραίος

Με πίστη στο Θεό και στην πατρίδα,

Όλους θα πρέπει να μας προβληματίσουν τα σχέδια λύσης που οι ξένοι πολιτικοί και ταυτόχρονα και οι δικοί μας , θέλουν να μας προτείνουν. Όλες οι προτάσεις τους ανεδαφικές βασισμένες στην Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Το τι είναι αυτή η «λύση» μας το λένε και οι λέξεις: Διζωνική Δικοινοτική δηλαδή 2 ζώνες και 2 κοινότητες (κρατίδια) άρα Διχοτόμηση.
Από την άλλη η Ομοσπονδία και απο μόνη της ΔΕΝ εξασφαλίζει απελευθέρωση της Κύπρου μας και ΔΕΝ είναι καθόλου δίκαια λύση. Η Ομοσπονδία ορίζει κάποιες θέσεις στην βουλή που θέλουν δεν θέλουν αυτές θα πρέπει να καλύπτονται από «ειδικά» άτομα με κριτήριο την εθνικότητα ή το θρήσκευμα. Αυτό ουσιαστικα είναι καθαρά ρατσιστικό.
Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ οραματίζεται μια Κύπρο ενιαία, πραγματικά ανεξάρτητη, μακριά απο κατοχικούς στρατούς εξασφαλίζοντας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στον λαό της. Έτσι κάθε πολίτης μπορεί να βάζει υποψηφιότητα να εκλεγεί και να εκλέγεται ΕΛΕΥΘΕΡΑ.
Αυτό είναι το δίκαιο που ΠΡEΠΕΙ να βασιλέψει στον τόπο μας. Τον τόπο μας ο οποίος πέρασε στιγμές κατοχής από τον Αγγλικό ζυγό, στιγμές προδοσίας από αμερικανοελεγχόμενες οργανώσεις (Χούντα) και το ποιο μοιραίο την τουρκική εισβολή. Αποτέλεσμα της; H κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού μας, δολοφονίες και αφανισμού του λαού μας, λεηλασίες των εκκλησιών μας και πολλά άλλα που εσείς τα ξέρετε καλά.
Εσύ θα τα αφήσεις όλα αυτά ψηφίζοντας Ομοσπονδία;;;